De woensdag groeit langzamerhand uit tot een volwaardige festivaldag. We beginnen de avond in het Grand Theatre. In de grote zaal staat Float Fall, een duo uit België met lofi muziek à la the XX. De spanning van the XX weten ze niet te bereiken, maar al met al best een aardig optreden. De hoorn bij enkele nummers was een opvallend instrument.
In de zaal boven zien we de Zweedse Alice Boman. Achter de piano en later de toetsen en met een drummer brengt ze verstilde liedjes. Niet onaardig, maar ook niet wereldschokkend. Na vijf nummers heb je het wel gehoord.
In de grote zaal staat Sam Smith geprogrammeerd. The sound of 2014 volgens de BBC. Het optreden komt niet uit de verf. Statische podiumact en te hoge verwachtingen van het publiek zijn de dodelijke combinatie voor Sam Smith. Aan het einde is de zaal half leeg. Smith krijgt het nog lastig dit jaar. Zijn hit LaLaLa is niet representatief voor de rest van zijn nummers.
Bij Benjamin Clementine komen we er niet meer in, dan maar wachten op Hozier. Die maakt de belofte bij het inluisteren meer dan waar. Ondanks een griepje en wat stemproblemen klinken de soul-gospelachtige prima. De uitstekende band met backingvocals zorgen voor een prima aanvulling op Hozier.
We verlaten het Grand Theatre en sluiten aan in de rij voor Vera. We zijn op tijd binnen voor het optreden van de Duitsers Milky Chance. Twee jongens met vlassige baardjes weten uit een gitaar en een draaitafel reggea-achtige klanken te halen. De zaal deint lekker mee op deze festivalmuziek bij uitstek. We wachten het toegift niet af, maar gaan na "Stolen Dance" tevreden naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten