Scouting for Girls 24 maart 2011 Oosterpoort

Vanavond met Maaike naar Scouting for Girls. In het voorprogramma staat de Groningse band

Rococo . Drie jonge Groningse dames staan op het podium. Lekkere rockmuziek met een leuke sound. Helaas is de PA voor de zang erg beroerd afgesteld. Als de gitariste/zangeres en de bassiste van instrument en ook van microfoon wisselen blijkt dat de zang een stuk beter is. Ruime onvoldoende voor de meneer van de techniek. Hopelijk zien we ze op 5 mei weer.

De goed gevulde zaal met jonge dames wacht een half uurtje op de hoofdact. 
Scouting for Girls komt op met 4 man. De basisbezetting van de band bestaat uit zanger Roy Stride, bassist Greg Churchhouse en drummer Pete Ellard. Vanavond versterkt gitarist Jamie O'Gorman de band. Bij de opkomst van de band snap je in eerste instantie de opwinding van de dames niet. De zanger is een gewone jongen in een ruitjes blouse, de bassist heeft een jampotjes bril, een matje in zijn nek en een fout mutsje op. De drummer kan met zijn buikje nog net op de verhoging van het drumstel klimmen. De gitarist heeft de uitstraling van een zoutzak.
Als ze beginnen te spelen veranderen de zanger en de bassist in ervaren bespelers van het publiek. Alle bekende trukjes worden uit de kast gehaald en ze hebben allemaal het gewenste effect. We laten het publiek veel meezingen, we gaan zelf een keer het publiek in, we lenen  een camera van het publiek, we zeiken een van de weinige jongens in de zaal af en ten slotte laten we een kwart van het publiek op het podium komen. De nummers liggen makkelijk in het gehoor en het publiek kent ze uit hun hoofd. De paar nieuwe nummers die ze spelen worden goed verdeeld over het optreden zodat de opgebouwde sfeer niet te veel verstoord wordt.
Gelikte show, maar wel erg voorspelbaar. 

Ruben Hein Simplon 18 maart 2011

Met wat collega's en Carleen naar Ruben Hein in Simplon. Nog wel even spannend of we deze keer niet weer een bijna uitgestorven Simplon aantreffen, net zoals bij Leona. Dat valt gelukkig mee. Simplon is half gevuld als we binnen komen. Ruben is net begonnen, dus we vallen er meteen in. De dames zoeken een plekje vooraan op een beetje zicht te hebben op de prettige verschijning. Ruben Hein is na een aantal jaar in dienst van anderen gespeeld te hebben nu voor zichzelf begonnen. Zijn eerste solo CD Loose Fit staat vol met nummers die hangen tussen funk, jazz en soul.
Ruben en band hebben er echt zin in. De gitarist (met foute lok) beweegt zich over het hele podium, de bassist beweegt daarentegen net zo veel als een tinnen soldaatje, maar zijn vingers vliegen wel over de snaren en produceren een mooie beat. Met de blazers zit het vanavond ook wel goed. Lekkere strakke uithalen, die het funky karakter van de muziek goed ondersteunen.We zien een band die lol heeft in het optreden en het contact met het publiek niet schuwt. Prima avondje uit.

Dazzled Kid 10 maart 2011 Vera

Vanavond met collega Stan naar Dazzled Kid. De nieuwe band van Tjeerd Bomhof. Het voorprogramma bestaat uit Houses.
Houses is mooi om 21 uur begonnen. We luisteren er naar en komen tot de conclusie dat de band mooie melodielijnen brengt en ook wel echt een goed geluid heeft, maar dat de zang echt achter blijft bij de instrumenten. De podium presentatie is ook niet heel geweldig. In potentie een prima band met een leuke sound, maar dan  moet de PA wel wat beter afgesteld worden. De backingvocal van de gitarist mag wat mij betreft achterwege blijven.
Na Houses duurt het wel erg lang voor dat Dazzled Kid op het podium komt. Waar zijn de goede voornemens van Vera gebleven om de hoofdact om 22 te laten starten? Pas om 22.45 betreedt Dazzled Kid het podium.
Dazzled Kid is de nieuwe liefde van Tjeerd Bomhof. Na de successen van Voicst is het met een nieuw project begonnen. Na een jaar tussen vier muren melodieën bedacht te hebben in o.a. New York, verzamelde hij een aantal muzikanten om de muziek ook op een cd te zetten en aan het publiek te tonen. Het resultaat mag er zijn. Was zij optreden op Noorderslag nog wat weifelend door stemproblemen, vanavond heeft hij daar geen last van. De techniek is helaas niet optimaal. Zelfs met zoveel tijd tussen voorprogramma en hoofdact lukt het ze niet om de microfoons en de gitaar van Tjeerd onder controle te krijgen. Dat doet vermoeden dat het stemgeluid van Houses ook wel eens een techniek probleem kon zijn geweest.
Tjeerd trekt zich er niets van aan. Begint erg klein met een solo en bouwt daarna de nummers uit. De nummers liggen goed in het gehoor en zijn aardig poppy. Ik zou zelfs willen beweren dat ze gladder en po-achtiger zijn dan Blof.
Een CD is natuurlijk niet genoeg materiaal om een hele show te brengen. In de toegift grijpt Bomhof terug naar de klassieker "Ain't no sunshine". Hij brengt dat nummer met passie en humor. Mooie muziekavond. Tot op Dauwpop.

Hurts 2 maart 2011 Oosterpoort

Met Eduard, Rob, Maaike en Ireen naar Hurts in de Oosterpoort. Vorig jaar gezien tijdens Live at Leeds en toen al geconstateerd dat ze wel eens groot zouden kunnen worden. Dat is ondertussen gebeurd, Terwijl voor de zomer iedereen me nog aankeek met een blik van "waar heeft die man het over", hebben ze ondertussen een aantal bescheiden hitjes gehad en zijn ze geboekt voor een aantal grotere festivals in de zomer.

Pien Feith verzorgt het voorprogramma. Met haar debut CD "Dance on Time" probeert ze de nederlandse dub-step koningin te worden. Wat we zien is een dame die meteen doet denken aan Björk, nog voordat ze haar mond open doet. Introvert staat ze op het podium, met de blik naar de tenen. Contact met het publiek is er amper en de nummers spinnen zich als een onophoudelijke verzameling van hetzelfde uiteen. Een paar nummers springen er uit, maar de rest is echt 13 in een dozijn. Kom Pien, dit kan beter. Doe eens een cursusje "Hoe sta ik op het podium" en probeer wat minder eentonige muziek te maken. 

We spoelen Pien weg met een biertje en wachten op Hurts.

Hurts bestaat eigenlijk uit zanger Theo Hutchcraft en Adam Anderson op de toetsen. Op het podium worden ze begeleid door een band met drum, gitaar, toetsen en viool/backingvocal. Ze grijpen weer terug naar de syntpop van de jaren '80. Het knappe is dat ze toch een eigen sound hebben ontwikkeld en hun nummers lekker snel goed in het gehoor liggen. Dat hadden de heren van Sony vorig jaar blijkbaar al door, want al in het voorjaar 20010 hadden ze daar een contract.

De zaal is redelijk gevuld, doordat de gordijnen aan de zijkant naar beneden zijn gedaan. Met zo'n 900 mensen genieten we een ruim uur van de heren. In de toegift spelen ze "Better than love". Dat lijkt me iets te veel van het goede, maar het was een prima optreden. We scoren de setlist bij de PA en kopen nog wat t-shirts. Tot op Lowlands?