Tika 17 september 2011 Vera

Tika is een samenwerkingsproject van de voormannen van Moss en El Pino and the Volunteers, Marien Dorleijn en David Pino. Deze twee heren hebben in Canada een CD opgenomen met twee Canadese muzikanten. Vandaag hebben ze de bassist van Pino en de drummer van Moss meegenomen. We beginnen met de mini-documentaire over Carel Struycken, een Nederlandse acteur die als "Giant" in diverse films en series heeft gespeeld en een monoloog houdt over de afhankelijkheid van de mens aan materiële zaken en de behoefte aan het beleven van "pure"ervaringen.

 

Na de video komt Marien met gitaar op en begint met de drummer een mooi ingetogen nummer. Samen met David Pino en de bassist bouwen ze een set op met mooie nummers, die ze blijkbaar niet konden maken in de setting van Moss en El Pino. De lol en de passie van de heren spettert er af. De ruim honderd toeschouwers krijgen driedubbel waar voor hun geld. De door Struycken beschreven behoefte om weer terug te keren naar het "pure" is met Tika prima gelukt. Zonder het gevoel te hebben dat Moss en El Pino al muzikaal vastgelopen zijn, is deze uitlaatklep voor de mannen een welkome afwisseling. Ze doen zelfs nog een toegift die ze akoestisch beginnen tussen het publiek, om hem uiteindelijk versterkt af te maken op het podium. Knap om meer dan een uur te vullen met een CD die maar 34 minuten duurt. Marien laat al zachtjes doorschemeren dat er een vervolg komt. Dat lijkt me een prima idee.

Jon Allen 5-9-2011 Oosterpoort

Met Carleen naar Jon Allen in de kleine zaal van de Oosterpoort. Vorig jaar bezocht hij Groningen al tijdens Eurosonic en Noorderzon na de release van zijn eerste solo CD. Jon is een beetje een laatbloeier, maar weet al aardig wat publiek voor zich te winnen. Zijn 2de CD "Sweet Defeat" is een goede opvolger. Nummers die herkenbaar zijn en goed in het gehoor liggen, zonder dat ze gaan vervelen.
In het voorprogramma staat de Canadese Kathryn Calder, de voormalige zangeres van de The New Pornographers. Een indie rock band, die onlangs met Together hun vijfde studioalbum uitbracht. Kathryn heeft haar eerste soloalbum ‘Are You My Mother?’  in 2011 uitgebracht. 'Slip Away"is als eerste single gereleased. Het geluid staat niet heel optimaal afgesteld en de nummers zijn wat wisselend van kwaliteit. Een aantal nummers heeft zeker hitpotentie. Het meezingen van de gitarist is in iedere geval niet de weg die de band op moet gaan.
Jon Allen begint heel klein met een solo nummer op gitaar. Het geluid is meteen goed en de zaal hangt binnen een minuut aan zijn lippen. Die aandacht blijft tot aan het eind van het concert. De nummers van zijn 2 CD's worden afwisselend gebracht en de band gaat met jammerend hammond-orgel en lekkere gitaarrifs door de nummers heen. De zo goed als volle zaal deint met de nummers mee. Ter afsluiting eindigt Allen weer klein met alleen gitaar. Heerlijke avond.

Noorderzonweek 2012

Naast het hiervoor al beschreven optreden van Dry the River heb ik in de week van Noorderzon nog een aantal bands gezien. Na Dry the River stond op maandag nog White Denim op het podium. Daar wil ik niet al te veel woorden aan vuil maken. Inspiratieloze jaren zeventig muziek die op geen enkele wijze aansloeg bij het publiek.
Met Maaike en Joost naar Vera geweest voor Makebelieve en Yellowcard. Makebelieve mag een korte set doen van een ruim half uur, als opwarmer voor Yellowcard. Ze krijgen het publiek aardig op gang. Yellowcard gooit er daarna nog een schepje bovenop, met hun powerrock. Hard harder hardst en toch ook weer erg braaf. De ruige uitdossing van de band kan de relatief eenvoudige melodielijnen en erg voorspelbare podiumacts niet verbergen. Soort slap aftreksel van Green Day en die vind ik al een verwijfde punkband. We kijken het niet helemaal uit en gaan naar Noorderzon voor Moss.
De mannen van Moss hebben het op woensdagavond moeilijk. Op het podium van het dok in de pratende omgeving van de twee terrassen langs de vijver, verwatert hun geluid. Zelfs bekendere nummers als "Chemistry" kunnen het publiek niet in beweging krijgen. Volgende keer maar weer in een zaal.
Op donderdag met Eduard naar Smith Westerns in Vera. Na het optreden in de instortende tent van Pukkelpop hebben we ze op Lowlands gemist, dus hier halen we het nog even in. Jonge jongens die een eigen fris geluid hebben. Afwisselend uptempo en wat tragere nummers zorgen voor een lekker optreden. De moeite waard.
Hamradio Communications staat ook dit jaar weer met een container voor huiskamer concerten op Noorderzon. We zien op donderdag het eerste optreden van September Leaves  een singer-songwriter uit Duitsland. Aardige liedjes, maar de zang is wat wiebelig. Veel melodieën lijken buiten zijn bereik te liggen, wat leidt tot iele hoge tonen. Verder wel vermakelijk. Dezelfde avond zie ik met Gemma nog Jungle by night op het Dok van Noorderzon. Deze jonge jongens weten  het publiek tot op zekere hoogte aan zich te binden. Het ontbreken van een zanger maakt het met de voorliggende vijver wel lastig om de aandacht van het publiek vast te houden.
Nadat op de zondagmiddag de regen met bakken uit de hemel kwam mag Austra 'savonds Noorderzon muzikaal afsluiten. Dat doen ze met verve. Lekker vlotte nummers en een goede zangeres met backing vocals  weten het publiek in beweging te krijgen. Ondanks de onbekendheid van de band vallen de nummers erg goed. De band doet een beetje denken aan een combi van Enya en Florence and the Machine. Uitstekende afsluiter van Noorderzon.