Explore The North Leeuwarden 26 november 2011

Na 's ochtends vroeg kaartjes veilig gesteld te hebben voor Eurosonic/Noorderslag gaan Carleen en ik 's middags met de trein naar Leeuwarden. Voor de eerste keer is daar het festival Explore The North, een festival dat zich op het grensvlak van muziek, literatuur en kunst begeeft. Op mooie locaties in de binnenstad van Leeuwarden vinden unieke optredens plaats. We halen ons polsbandje op in de Blokhuispoort, de oude gevangenis. Spullen gedropt in het hotel en verder naar de Grote Kerk.
Om 17.00 uur begint in de Grote Kerk de premiere van "Elena" van It Langstme en de Dea. We krijgen een dame en twee heren te zien die met strepen in hun gezicht geschminkt zijn. Elena schijnt een wolfskind te zijn dat in de natuur leefde. We krijgen minimal music die zwaar leunt op ritmes en lange tonen. Klinkt prima in de mooie akoestiek van de kerk. De 40 minuten die de voorstelling duurt is precies goed.
We gaan even een hapje eten in de gezellige binnenstad van Leeuwarden. Het avondprogramma begint pas weer om 20.00 uur. We starten in het cellenblok bij LPG presenteert De Speech 3. In een omgeving die sterk aan de gangen van Alcatraz doet denken staat een podium en is een bar. LPG De Speech is een combinatie van verhalen en muziek. Deze keer werkt LPG samen met Nyk de Vries. Nyk vertelt korte verhalen en de band speelt nummers die daar op gebaseerd zijn. Goede muziek die duidelijk maakt dat de heren weten wie The Beatles waren. Helemaal geen schande. De Speech 3 belooft weer een mooi project te worden.

In hetzelfde gebouw zit poppodium Asteriks, waar I Am Oak een voorproefje geeft van het latere optreden in de Synagoge. De rookmachine is iets te hard aangezet, maar verder is het er prima toeven. Thijs Kuijken staat alleen op het podium met een keyboard met ritmebox. Deze keer spreekt hij het publiek wel aan, ondanks zijn licht autistische neigingen. Samling brengt weer mooie muziek landschappen.
We gaan naar de Post Plaza, waar Tsead Bruinja de schrijver Jan Brokken aankondigt met de opmerking dat iedereen die wil praten de zaal maar moet verlaten. Dat is niet aan dovemans oren gericht. Het toch al niet in grote getale aanwezige publiek wordt daardoor nog een keer gehalveerd. Brokken leest het eerste hoofdstuk van zijn boek "Baltische zielen" voor. Mooi verhaal over een schrijver die meereist met een kustvaarder.
De zaal loopt aardig vol als om half elf de Zweedse singer-songwriter Loney Dear van start gaat. Emil Svanängen is Loney Dear. Hij maakt sinds 2005 muziek en begeleidt zichzelf, door de meeste backing vocals en ritmes te samplen. Vanavond heeft hij een achtergrondzangeres mee die keyboard en accordeon speelt. We krijgen mooie ingetogen liedjes te horen die tussendoor voorzien worden van vrolijke intermezzo's. Aan het begin van het optreden trekt hij zijn schoenen uit om de sample-knoppen met de voet te kunnen te bedienen. De gele sokken zijn volstrekt "not done", maar passen helemaal in de sfeer. Het publiek wordt uitgedaagd om bij te dragen aan het concert. Volstrekt ontspannen worden de nummers gemaakt. Aan het eind brengt hij het niet geplande Harm/slow. Bijna 10 minuten lang, daarmee de dame van de organisatie bijna tot waanzin drijvend. Memorabel optreden.

We lopen naar de Synagoge waar de Groningse trots The Black Atlantic staat. Vorig jaar op Noorderslag gemist door de drukte, daarna waren de heren meer in het buitenland dan in Nederland. Om onbegrijpelijke redenen stonden ze niet op Lowlands. Vanavond halen we de schade ruim in. Onwerkelijk goede nummers door jongens die net de twintig zijn gepasseerd. De goed gevulde zaal geniet er van en laat het over zich komen. Dit is hun eerste optreden na 3 maanden pauze. Ze zijn er goed uit gekomen. Ook de nieuwe nummers klinken goed, waardoor het altijd lastige tweede album al een geslechte barrière lijkt. We zien ze terug op Eurosonic.

Het was een mooi festival. Met iets meer publiek kan deze groeibriljant een pareltje worden. Meer filmpjes op mijn youtube kanaal. http://www.youtube.com/user/dutchknighty?feature=mhee  

Chef Special in Simplon 25 november 2011

Met het gezellige clubje naar Chef Special in Simplon. Lekker gegeten bij de Buurvrouw en toen naar het Boterdiep. Het voorprogramma zou om half negen beginnen. Als we om iets over half negen aankomen staat er een flinke rij voor de deur. Het is uitverkocht. Het relatief jonge publiek heeft de weg naar Simplon gevonden. Altijd fijn als dit soort voorzieningen het goed doen.
Het voorprogramma Sacha Vee heeft helaas gewacht met optreden totdat iedereen binnen is. Om half tien trapt ze af. We zien een dame met hoedje en kuifje die nog het meeste doet denken aan de hoofdrolspeelster van Desperately Seeking Susan. De muziek is ongeveer net zo gedateerd. Wat ons betreft had ze best in Nieuw Zeeland mogen blijven.
Chef Special weet ons het voorprogramma snel te laten vergeten. We krijgen een lekkere mix van hiphop en rock voorgeschoteld die aanstekend werkt en de hele zaal in beweging zet. Lekkere eigen sound, beetje eigenwijs zonder arrogant te worden. De optredens in De Wereld Draait Door hebben ze geen windeieren gelegd, maar ook zonder waren ze er denk ik wel gekomen. De zaal dampt en beweegt op de nummers, die je toch weer bekender voorkomen dan je in eerste instantie dacht. Er wordt gesprongen en door de knieën gegaan. Het hele scala komt voorbij. Lekker feestje, dus tot op Noorderslag.

The Crookes Hedon Zwolle 23-11-2011

Met Nynke naar The Crookes in Zwolle. We hebben ze allebei al een keer gezien. Nynke in De Beurs op Eurosonic en ik afgelopen voorjaar in Vera. Met de trein naar Zwolle en daar twee flinke borden met najaarswild bij de lokale Belg genuttigd. Doorgelopen naar Hedon. In de zaal is al aardig wat volk aanwezig. Het is niet uitverkocht, maar zeker ook niet uitgestorven. Het voorprogramma hebben we gemist. We pakken een pint en stellen ons op bij het podium.
Redelijk stipt om 21.30 uur komen de jonge mannen op. Ja, jonge mannen, want erg veel ouder dan 20 zijn ze echt niet. Toch zijn ze al vanaf 2008 bezig. Via het BBC6 talentenpodium hebben ze Engeland en voor een deel Europa al weten te bereiken. Hun eerste CD is nu een jaar uit en ze werken nu aan de tweede. Dat is ook goed, want anders krijg je dezelfde ellende als The White Lies hadden na hun eerste album.
De heren zijn zelf ook blij verrast dat er toch nog in dit kleine plaatsje zoveel volk is komen opdagen. Het is een vrij jong publiek. De teksten kennen ze blijkbaar nog niet.The Crookes zijn lekker op dreef en maken wat lol over de twee halve discobollen die op het podium liggen. De muziek is zoals altijd lekker fris en laat je de heupen bewegen. Meest vlotte melodieën die nog het meest doen denken aan The Smith. In de loop van de avond komt het publiek ook een beetje los. De zanger heeft een mooie kop en een herkenbaar stemgeluid. Eigenlijk onbegrijpelijk dat ze afgelopen jaar al niet op Lowlands stonden. Hopelijk halen ze die schade dit jaar in. Dan willen wij er ook wel weer bij zijn.

Crossing Border 19 november 2011 Den Haag

Op verzoek van Maaike gaan we naar het eerste optreden van Ed Sheeran in Nederland. Met enige moeite bij de organisatie nog 2 kaartjes voor de zaterdag kunnen krijgen. (Eline eeuwige dank!) Spullen naar hotel gebracht, basis bij de Mac gehaald en dan naar de Koninklijke Schouwburg. In dat gebouw en het gebouw van het Nationale Toneel en nog wat omliggende gebouwen en een tent vindt het Crossing Border festival plaats. Het festival richt zich op literatuur en muziek. Wij gaan voor de muziek.
We beginnen met Spinvis in de grote zaal van het Nationale Toneel. Met de nieuwe cd "Tot ziens Justine Keller" loopt hij het risico nu toch echt door te breken. Mooie teksten en lekkere snelle en langzame nummers wisselen elkaar af. De zaal is bomvol en het publiek is al wat ouder. De teksten doen qua toonzetting erg aan Frans Halsema denken. De muziek is wat steviger en dat is helemaal niet erg. Alle bandleden dragen hun vocale steentje bij en de celliste brengt een mooie tweede stem in. Prima begin van de avond.
In dezelfde zaal treedt daarna Ed Sheeran op. Maaike zoekt een plekje vooraan en ik haal een biertje en evalueer Spinvis nog even met Spike van Di-rect. We zijn het er over eens dat het een prima optreden was. Ed Sheeran is een jonge muzikant van 20 die al vanaf zijn 14de aan de weg timmert en al een aantal EP's op zijn naam heeft staan. In Engeland al een enorme hit, in Nederland een opkomende ster. Zijn cd "+" is net uit en het nummer A-team doet het aardig in de hitpararde. Een nog zeer beperkte groep "groupies" staat vooraan bij het podium. De zaal stroomt al aardig vol als Ed opkomt. Hij is alleen en heeft alleen een gitaartje. Met een sample-machine maakt hij live op het podium zijn eigen begeleidingsband. Mooie fenomeen. Ed is niet zo maar weer de zoveelste singer-songwriter. Hij maakt mooie liedjes, maar is ook erg gecharmeerd van rap. Een van zijn EP's bestaat dan ook uit duetten met andere rappers. Bij het eerste nummer betrekt hij het publiek al in een samenzang. De zaal is verder muisstil en dat bevalt Ed prima. Op een gebroken snaar na een perfecte show, met mooie en aangrijpende nummers. De teksten hebben hun ruwe kantjes zoals dat in de rap ook het geval is. Hij sluit af met een onversterkt gezongen "A-team". Na deze avond heeft hij er een hoop fans bij.
We worden door de organisatie even heen en weer gestuurd voor de signeersessie van Ed, maar uiteindelijk kopen we de cd, laten hem signeren en Maaike gaat met Ed op de foto. Met deze trofeeën op zak gaan we naar de schouwburg waar The Low Anthem in de grote zaal staat. We komen bij toeval op een van de zijbalkons terecht en hebben een prima zicht. De zaal zit bomvol. De dame en heren zijn weer lekker op dreef. Naast de wat verstilde nummers laten ze het rode pluche van de schouwburg ook kennis maken met nummers waar de volumeknop en de vervormers flink open staan. Het publiek eet uit hun hand. Chalie Darwin wordt bijna a capella gebracht. Prachtig.Het zal even duren voor we ze weer zien, want na 2,5 jaar toeren nemen ze even een pauze om nieuw materiaal te maken.
Terug naar de 3voor12stage waar Ed Sheeran het vorige optreden nog even dunnetjes over gaat doen. Hij neemt meer tijd dan eigenlijk is toegestaan, maar het wordt hem vergeven. Na afloop vraagt een wat oudere dame aan me wie die jongen was, want het was zo leuk. We leggen haar een beetje uit wie hij is en dat dit zijn eerste keer in Nederland is. Blij loopt ze weg.
Tsja en dan heb je het hoogtepunt gehad en wat dan te doen. Het aanbod wordt al wat minder, dus we kiezen de grote zaal van de Stadsschouwburg. Daar staat Patrick Wolf. Deze androgene zanger kan authenticiteit niet ontzegd worden. De muziek heeft een stevige disco beat, maar is best te pruimen. Het is allemaal enorm over de top, maar wel met een kwinkslag. We luisteren een paar nummers en gaan dan kijken of er nog wat anders te beleven is. Op het 3voor12 podium zijn Newvillagers uit Brooklyn aan het soundchecken. We zoeken met onze moeie benen een barkruk op en horen het aan. De heren zijn kunstenaar en muzikant. In het kader van hun album hebben ze in Brooklyn in een gebouw elke kamer het thema van een van hun nummers gegeven. Vandaag moeten ze het van zichzelf hebben. Op het podium hangen overal dekens om het geluid een beetje te dempen. Desondanks dreunen de bassen er flink doorheen. Het is niet onaardig, maar het pakt ook niet meteen. Electrodrums en knoppen draaiende muzikanten geven toch een beetje onbestemd gevoel. We besluiten onze moeie benen naar het hotel te brengen. Het was een mooie avond.

Triggerfinger 18 november 2011 Oosterpoort

Via Edgar nog een kaartje gekregen voor het uitverkochte concert van Triggerfinger. Ze staan in de grote zaal, terwijl in de kleine zaal The Low Anthem staat. Beetje beroerde planning, maar hopelijk zie ik die de dag erop in Den Haag. Triggerfinger timmert aardig aan de weg. De optredens van zanger Ruben Block in De Wereld Draait Door dragen daar zeker aan mee, maar ook zonder die bekendheid staat hier een band die er wel pap van lust. Vol energie gooit dit Belgische trio vanaf het begin de beuk erin en de bomvolle zaal gaat mee. Het is haast AC/DC maar dan zonder dat je oren eraf geblazen worden. Ze grijpen ook terug naar de blues en laten zien dat ze weten waar de mosterd gemaakt wordt. Met twee toegiften geven ze het publiek wat het wil. De afsluiter met de Eurythmics cover "Sweet Dreams" zoemt nog na terwijl we een biertje drinken op een geslaagde avond.

SCUM en the Horrors 4 november 2011 Vera Groningen

Normaal gesproken staat de naam van het voorprogramma niet in de titel van de blog. Vanavond is daar echter alle reden toe. Op aanraden van de verkoper van Plato op tijd in Vera met Edgar, Renata en Sygin. De zaal loopt al aardig vol als SCUM op het podium komt. SCUM is ook wel bekend als "the little Horrors". De bassist van de band is het jongere broertje van een van de bandleden van The Horrors. Qua muziek-stijl komen ze ook wel overeen, maar er zijn ook verschillen.
De muziek van SCUM leunt zwaar op de drums, bas en de synthysizers. Met de wat zweverige zang erbij brengen ze een geluid dat erg doet denken aan de New Wave/Postpunk. Ze roepen een hoop associaties op, maar weten zich daar ook weer aan te ontworstelen. We krijgen een set voorgeschoteld die evenwichtig is opgebouwd en afsluit met "Whitechapel". Prima opwarmer voor The Horrors en een band die zijn associaties en zijn hoofdprogramma nog wel eens zou kunnen ontgroeien.

The Horrors mochten afgelopen zomer het vrijgevallen plekje van Foster The People op Lowlands innemen. Misschien waren ze wel een compensatie voor het afzeggen van The Vaccines. Een van de bandleden is namelijk een broer van een van de bandleden van the Vaccines. It's a small world. Vanavond laten ze Vera aardig volstromen. Hun muziek is wat minder gepoleist dan die van SCUM. Meer gitaren en ruwere kantjes. De zang van Faris Badwin is misschien wel minder dan die van SCUM, maar zijn timing en podiumact doen dat weer teniet. We krijgen een lekkere muur van geluid voorgeschoteld, met nummers die ook bij de eerste keer horen al prettig in het gehoor liggen. De toegift bestaat uit drie nummers, waarvan de laatste maar liefst 13 minuten duurt. Dat is nog eens waar voor je geld. We kopen na afloop de CD van SCUM. Blijkbaar toch het gevoel dat die jongens nog wel eens hun oudere broer voorbij kunnen steken.