zondag 20 november 2011

Crossing Border 19 november 2011 Den Haag

Op verzoek van Maaike gaan we naar het eerste optreden van Ed Sheeran in Nederland. Met enige moeite bij de organisatie nog 2 kaartjes voor de zaterdag kunnen krijgen. (Eline eeuwige dank!) Spullen naar hotel gebracht, basis bij de Mac gehaald en dan naar de Koninklijke Schouwburg. In dat gebouw en het gebouw van het Nationale Toneel en nog wat omliggende gebouwen en een tent vindt het Crossing Border festival plaats. Het festival richt zich op literatuur en muziek. Wij gaan voor de muziek.
We beginnen met Spinvis in de grote zaal van het Nationale Toneel. Met de nieuwe cd "Tot ziens Justine Keller" loopt hij het risico nu toch echt door te breken. Mooie teksten en lekkere snelle en langzame nummers wisselen elkaar af. De zaal is bomvol en het publiek is al wat ouder. De teksten doen qua toonzetting erg aan Frans Halsema denken. De muziek is wat steviger en dat is helemaal niet erg. Alle bandleden dragen hun vocale steentje bij en de celliste brengt een mooie tweede stem in. Prima begin van de avond.
In dezelfde zaal treedt daarna Ed Sheeran op. Maaike zoekt een plekje vooraan en ik haal een biertje en evalueer Spinvis nog even met Spike van Di-rect. We zijn het er over eens dat het een prima optreden was. Ed Sheeran is een jonge muzikant van 20 die al vanaf zijn 14de aan de weg timmert en al een aantal EP's op zijn naam heeft staan. In Engeland al een enorme hit, in Nederland een opkomende ster. Zijn cd "+" is net uit en het nummer A-team doet het aardig in de hitpararde. Een nog zeer beperkte groep "groupies" staat vooraan bij het podium. De zaal stroomt al aardig vol als Ed opkomt. Hij is alleen en heeft alleen een gitaartje. Met een sample-machine maakt hij live op het podium zijn eigen begeleidingsband. Mooie fenomeen. Ed is niet zo maar weer de zoveelste singer-songwriter. Hij maakt mooie liedjes, maar is ook erg gecharmeerd van rap. Een van zijn EP's bestaat dan ook uit duetten met andere rappers. Bij het eerste nummer betrekt hij het publiek al in een samenzang. De zaal is verder muisstil en dat bevalt Ed prima. Op een gebroken snaar na een perfecte show, met mooie en aangrijpende nummers. De teksten hebben hun ruwe kantjes zoals dat in de rap ook het geval is. Hij sluit af met een onversterkt gezongen "A-team". Na deze avond heeft hij er een hoop fans bij.
We worden door de organisatie even heen en weer gestuurd voor de signeersessie van Ed, maar uiteindelijk kopen we de cd, laten hem signeren en Maaike gaat met Ed op de foto. Met deze trofeeën op zak gaan we naar de schouwburg waar The Low Anthem in de grote zaal staat. We komen bij toeval op een van de zijbalkons terecht en hebben een prima zicht. De zaal zit bomvol. De dame en heren zijn weer lekker op dreef. Naast de wat verstilde nummers laten ze het rode pluche van de schouwburg ook kennis maken met nummers waar de volumeknop en de vervormers flink open staan. Het publiek eet uit hun hand. Chalie Darwin wordt bijna a capella gebracht. Prachtig.Het zal even duren voor we ze weer zien, want na 2,5 jaar toeren nemen ze even een pauze om nieuw materiaal te maken.
Terug naar de 3voor12stage waar Ed Sheeran het vorige optreden nog even dunnetjes over gaat doen. Hij neemt meer tijd dan eigenlijk is toegestaan, maar het wordt hem vergeven. Na afloop vraagt een wat oudere dame aan me wie die jongen was, want het was zo leuk. We leggen haar een beetje uit wie hij is en dat dit zijn eerste keer in Nederland is. Blij loopt ze weg.
Tsja en dan heb je het hoogtepunt gehad en wat dan te doen. Het aanbod wordt al wat minder, dus we kiezen de grote zaal van de Stadsschouwburg. Daar staat Patrick Wolf. Deze androgene zanger kan authenticiteit niet ontzegd worden. De muziek heeft een stevige disco beat, maar is best te pruimen. Het is allemaal enorm over de top, maar wel met een kwinkslag. We luisteren een paar nummers en gaan dan kijken of er nog wat anders te beleven is. Op het 3voor12 podium zijn Newvillagers uit Brooklyn aan het soundchecken. We zoeken met onze moeie benen een barkruk op en horen het aan. De heren zijn kunstenaar en muzikant. In het kader van hun album hebben ze in Brooklyn in een gebouw elke kamer het thema van een van hun nummers gegeven. Vandaag moeten ze het van zichzelf hebben. Op het podium hangen overal dekens om het geluid een beetje te dempen. Desondanks dreunen de bassen er flink doorheen. Het is niet onaardig, maar het pakt ook niet meteen. Electrodrums en knoppen draaiende muzikanten geven toch een beetje onbestemd gevoel. We besluiten onze moeie benen naar het hotel te brengen. Het was een mooie avond.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten