Band of Horses Oosterpoort 11 juni 2011

Op Dauwpop liep een man met een T-shirt. "All music is folk music. Have you ever heard a horse sing a song?' Als je dan gevraagd wordt om mee te gaan naar The Band of Horses dan is het antwoord natuurlijk simpel: Ja.
Met een halve liter bier in de hand betreden we de zaal waar Tyler Ramsey het voorprogramma verzorgt. Tyler is een bandlid van The Band of Horses, maar speelt solo als singersongwriter verstilde gitaarmuziek. Lange nummers met veel snaren plukken. Niet onaardig, maar gaat wel een beetje snel vervelen.
Vrij vlot nadat Tyler zijn spullen heeft opgeruimd komt The band of Horses op. We zien 5 jongens die zo van de tractor geplukt kunnen zijn om 'savonds nog even een deuntje te spelen. Spreekwoordelijk hangt de geur van hooi en mest nog om ze heen. De heren hebben er zin in. Het is hun tweede optreden van hun Europese tour en uit hun opmerkingen valt op te maken dat het de avond er voor niet echt geweldig was gegaan. Ze willen een herstart, nou die krijgen ze. Ondanks de relatieve onbekendheid van de band staat de Oosterpoort bijna vol. dat is natuurlijk altijd prettig, maar geeft ook een bepaalde sfeer van verwachting. Die verwachting lossen de heren na 3 of 4 nummers ruimschoots in. We worden getracteerd op stevige indierock met veel gitaren en zo nu en dan een jammerend hammondorgel. De bassist bespeelt de bas alsof het een slaggitaar is. Volgens mij moeten de eerste kootjes van zijn vingens van teflon zijn. Als de heren handen te kort komen schuift zelfs een van de roadies nog even met een gitaar aan op het podium.
De nummers zijn relatief kort, waardoor het moment waarop je denkt: "ïk heb het nu wel gehoord" vlot wordt gevolgd door het slot van het nummer. De heren uit Seattle zijn al sinds 2004 van de tractor en hebben al een aantal albums op hun naam staan. Het laatst album Infinite Arms(2010) wordt niet als hun beste album gezien. Te veel trage ballads. Live hebben de mannen daar echter geen last van. Ze rocken lekker door. Een verstild nummer als Factory is dan even een mooi rustpuntje.
Topavond gehad en vastgesteld dat paarden kunnen zingen.

De Nacht van K & W 4 juni 2011

Vanavond met Carleen naar de Nacht van Kunst en Wetenschappen in de binnenstad van Groningen  Een initiatief van de Universiteit om wetenschap en kunst aan een breed publiek bekend te maken. Wij gaan voor de muziek. We beginnen bij het Serious Talent podium van 3FM op het Waagplein.
Lola Kite breng een mengeling van electro en Indiemuziek. De drums komen vooral uit een doosje, maar worden weer aangevuld met een snaredrum en electrodrum. Frisse nummers wisselen elkaar af waarbij je bijna niet kun blijven stil sttaan. De podiumpresentatie mag nog wat beter. Mooi begin van de avond.

We lopen door naar de Vismarkt waar op een groot podium Jenny Lane staat. Daar moet de sfeer er nog een beetje inkomen. Er wordt nog volop gebouwd aan standjes en kraampjes. In de Folkingestraat is het al gezellig druk. Op diverse plekken straattheater. Soms op straat, soms in een etalage. Erg gezellig. In het voorportaal van Le Souk staan afwisselend 3 singer-songwriters. We kijken even bij Anna Fernhout.

We lopen door naar het Museum en komen onderweg een open gewerkte 2CV tegen met daarin een chauffeur, 3 muziekanten en een dichter. 2CVtheater brengt liedjes en gedichten. We luisteren naar een hartstochtelijk lied en een gedicht van Vasalis en lopen dan door naar het Museum.

Bij het Museum is het buiten flink druk. Een folkgroep staat op te treden en tegelijk willen allerlei mensen met fietsen ook over de brug dwars door het publiek. Dat leidt tot stuurse blikken van de fietsers. Wij gaan naar binnen. Bij de ingang krijgen we een shades-zonnebril van sponsor Rabobank. De bril is het logo van de Nacht. We lopen even vlug door het Museum en bekijken de modetentoonstelling. Dan gaat de zaal van het auditorium open en kunnen we naar binnen. Nadat de stoelen weggehaald zijn stroomt de zaal redelijk snel vol. I am Oak doet de soundcheck terwijl het publiek zeer neervlijt op het zacht tapijt.

I am Oak is eigenlijk de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken versterkt met een aantal bandleden. Ze brengen ingetogen Indiesongs met een zeer melancholieke sfeer. Prachtig als je er voor open staat. Na een paar nummers is de techniek aardig ingeregeld. Kuijken is een zeer introvert persoon. Zijn keyboard staat dan ook niet naar het publiek gericht, maar naar zijn gitarist. Oogcontact zoeken met het publiek is er niet bij. De nummers zijn ingetogen en kort, maar stuk voor stuk pareltjes. Het publiek zit op de grond, wat een mooie sfeer geeft. Na afloop maar even de laatste CD gekocht en bedankt voor een mooi optreden.

We lopen terug via de Folkingestraat en horen op de Vismarkt nog net de laatste tonen van "Sam" van Tim Knol. Op het Waagplein begint kort daarna A Silent Express.  Friezen die in Groningen gestudeerd hebben en prettige Indie-rock brengen. Ze hebben een vol geluid, dat waarschijnlijk door de met zorg uitgekozen instrumenten en apparatuur wordt gemaakt. Een Yamaha DX7 keyboard uit de 80-er jaren en een VOX-versterker voor de gitaar zorgen voor een mooi geluid. De band krijgt naast de groupies vooraan ook de rest van het publiek mee. Prima optreden.

Ter afsluiting gaan we naar Vindicat voor Beans and Fatback. We lopen de zaal binnen en hebben even de neiging om rechtsomkeer te maken. De ranzige bierlucht hangt als een walm van kots in de ruimte. We zetten ons er over heen en nemen een kauwgommetje voor de frisse lucht. Tim Knol is ook in de zaal om zijn collega's van Excelsior Recordings te zien.

Beans and Fatback begon ooit als een initiatief van Onno Smit, waarbij mede-muzikanten tegen vergoeding van een maaltijd werd gevraagd om mee te spelen op zijn CD. We krijgen een mix van blue-grass, blues, soul en rockabilly. Geen muziek om bij stil te blijven staan. Lekker einde van een prima Nacht.

Dauwpop 2011

Voor het derde achtereenvolgende jaar met de familie naar Dauwpop. Op tijd in de auto komen we om half elf aan. In tegenstelling tot vorige jaren kunnen we deze keer gewoon doorlopen bij de ingang. Dat scheelt een hoop tijd. Kluisje voor de tassen, muntjes kopen en we kunnen los.
We beginnen bij Royal Republic in de surprisestage. De vier heren uit Zweden hebben er ondanks het vroege uur zin in. Ze zijn ook wat verbaasd dat er op dit vroege tijdstip al zo veel volk is die dat ook hebben. Het wordt een heerlijk feestje. Voor twaalf uur 's ochtends staat het publiekte klappen al uitgebreid en mee te zingen. De Zweden moeten tussendoor wel heel veel water drinken. Lekker strakke rock nummers die met een knipoog gebracht worden. Een kleine parodie op keelschrapers en commerciele hardrock. Het komt allemaal voorbij. Prima start van een mooie dag.

We lopen nog even naar het Enge Bos en zien de laatste 2 nummers van Dotan. Te weinig om een echt oordeel te vellen, maar het vermoeden is dat de keuze voor Royal Republic de juiste was. De familie staat ondertussen bij Kristl. Ook daar zien we een paar nummers van en constateren we dat de Main Stage een maatje te groot voor haar repetoire is.
Gauw terug naar de Surprise Stage voor Dazzled Kid . Tjeerd Bomhof laat zien dat hij in zijn tijd met Voicst al geleerd heeft om een zaal te vermaken. Dat lukt vandaag ook prima. De percussionist op leeftijd trekt ook de aandacht met de slingerslangen, twee meter grote schudbuis en een mobiel drumstel. Het publiek pikt het lekker op. Prima optreden.

Ondertussen hebben de kinderen de handtekeningenjacht geopend. Onder de klanken van Jacqueline Govaert verzamelen ze hun eerste memoralia. Govaert op 200 meter is ook dichtbij genoeg. Ongepland komen we terecht bij The Levelers in de Surprise Stage. Een prettige verrassing. Folk-rock van de bovenste plank. Enigzins voorspelbaar, maar zo goed uitgevoerd dat ze het publiek prima weten te vermaken. Zoals ik later op een T-shirt lees. "All music is Folk Music" "Have you ever heard a horse singing".

Terug naar de Main Stage voor Racoon. De Zeeuwen zijn goede muzikanten, maar hebben het lastig. Hun nummers zijn lieve luisternummers, die in zo'n grote zaal een beetje verloren gaan. Daarnaast hebben ze erg lang gewacht met hun nieuwe cd, waardoor het publiek eigenlijk alleen de oude numers kent. Die worden dan ook met hartstocht meegezongen, waardoor het optreden nog net een voldoende krijgt.

Tim Knol is vet en hot op dit moment. Zijn tweede cd is net uit bij het alom te prijzen Excelsior Recordings. Met een prima setje aan muzikanten weet Tim zijn nummers met verve te brengen. We blijven daardoor langer dan gepland. Als een haas naar de main stage.

Triggerfinger is de laatste tijd misschien nog wel hotter dan Tim Knol. Deze Belgen op leeftijd brengen een formidabele show die al volle zalen in het land trok. Ook vandaag lukt het ze om het publiek voor zich te winnen. Met goede zang en prachtige gitaarrifs onstaat ook bij de toeschouwer die ze niet kent het gevoel dat er hier iets bijzonders gebeurt. Ruben rules........

Het mooie weer en de lange dag eisen hun tol. We hangen nog even op het gras en we eten wat. Ondertussen stromen de handtekeningen binnen. Scoren zelf even de handtekeningen van The Blood Red Shoes op hun CD's. Dan gaan we de Main Stage weer binnen voor het Duitse fenomeen The Baseballs. Drie vetkuifen brengen bekende nummers van andere artiesten met een rockabilly sausje. Een concept dat werkt en wonderwel niet heel snel verveelt. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de heren prima in staat zijn om het publiek te bespelen. In de zaal wordt volop gedanst door alle leeftijden. We eindigen met "Umbrella" en "Born this way".

In de Surprise Stage staan The Blood Red Shoes ondertussen te proberen het geweld van the Dance Arena te overstijgen. Tussen de nummers door komt het bonkabonkabonk van de buren door. Na een moeizame start komt het publiek toch los. Ze gaan niet in op het verzoek van de band om toch te crowdsurfen, maar de moshpits zijn aan het einde  flink op gang. Veel liefhebbers in de zaal die met volle teugen genieten.

Terug bij de grote tent klinken de eerste nummer van The Cult. Het trekt niet echt. Lijkt toch echt een beetje erg over de top. Veel show een poeha en leunen op vergane glorie. Zo willen we de dag niet eindigen, dus snel naar Go Back to The Zoo. Die band pakte de afgelopen tijd al heel veel prijzen. Paar hitjes en pakkende melodietjes sluiten de dag af. Muntjes terug brengen en locker legen en terug naar het Noorden. Volgend jaar weer.