Dauwpop 2013

Weer in alle vroegte op Hemelvaartsdag naar Dauwpop in Hellendoorn. Het  hele gezin en twee bonus kinderen vullen de "gouden koets". We zijn mooi op tijd en moeten nog even wachten voor de hekken open gaan om half twaalf. Wat meteen opvalt is dat het terrein ten opzichte van vorig jaar een stuk compacter is. Dat scheelt lopen, maar het is even de vraag of de acts geen last van elkaars geluid gaan krijgen. Muntjes halen en we kunnen los.
De eerste act kiest voor de buitenlucht in plaats van het podium. De blazers van Broken Brass Empire hebben dan ook geen versterking nodig. Gewoon een club enthousiaste jongens die overal wel een feestje weten te bouwen. Met hun cover van "Thrift shop" hebben ze zelfs een bescheiden Youtube-hit. Gemma en Cynthia gaan met ze op de foto. Prima start.

Broken Brass Ensemble                                                  Kensington 

We staan vooraan in de Jupiler Mainstage, de grote tent, bij Kensington. Beladen met 3FM awards moeten deze heren vandaag twee keer aan de bak. Ondanks het nog redelijk vroege uur weten ze de sfeer er al goed in te brengen. De Ben Howard cover "Keep your head up" klinkt al bijna als een eigen nummer. Na een half uur hou ik het voor gezien. Snel met Eduard naar de KingKing kerktent.

In de KingKing staat Jacco Gardner, misschien wel het grootste talent wat we op dit moment in ons land hebben. Gardner maakt dromerige seventy's muziek, die je meevoert naar de tijd van "love and peace". Vandaag geen begeleidende achtergrondbeelden bij de muziek, maar ook zonder die beelden blijft de band goed overeind. Jammer dat we door de programmering niet het hele optreden kunnen zien. Halverwege snel naar de andere kant van het terrein voor Mister and Misisisippi. In een bomvolle Jack Daniels Barn spelen deze opkomende sterren. Prima countryfolk zorgt voor een relaxt sfeertje in deze schuurachtige tent. Een uitstapje naar David Bowie's "where are we now" gaat ze ook prima af. Vandaag vast weer wat fans erbij gekregen.

 

Na een pannenkoek maken we ons op voor het Belgische Balthazar. Ze stonden al een tijdje op mijn verlanglijstje, maar tot nu toe was het er niet van gekomen. Vanaf de eerste noot is het raak. Puike Indie met een flinke elektro injectie, een plukkende bas en een viool waarvan de distortion zo nu en dan flink open gaat. Afwisselende nummers die laten zien dat we hier te maken hebben met een band die al een paar jaar op de planken staat. De kwaliteit van de nummers is hoog en deze band verdient meer bekendheid bij het grote publiek. Hopelijk heeft dit optreden daar aan bijgedragen en zien we ze deze zomer nog eens terug.

          

We vieren even uit na dit enerverende optreden. In de grote tent staat Will and the People  die met zijn reggae/nummers de bijna zomers sfeer van de middag weet te versterken. In de KingKing staan de jonge honden van Traumahelicopter. Ben er net getuige van dat de zanger al crowdsurfed door de tent gaat om halverwege in ee paal te klimmen en dan weer crowdsurfend terug te komen op het podium. Voor de vorm brengen we nog een bezoekje aan de dancekuil, maar dit is toch echt niet mijn ding. Blijkbaar zijn we getuige van de overgang van Sabotage naar Baskerville. Wij horen het verschil niet. BoemBoemBoemBoemBoem. 

 

Willl and The People                                                                                    Dancekuil

Traumahelicopter

Op tijd naar The Barn voor het Engelse fenomeen Frank Turner. Frank staat er met zijn band The Sleeping Souls. Een grotere eufemisme bestaat er niet. Vijf knettergekke muzikanten die vanaf de eerste noot het hele podium nodig hebben. De bassist lijkt eerder aan het roeien dan aan het muziek spelen. Frank Turner is een podiumbeest en dat zullen we weten ook. Krachtige zang, scherpe teksten en een publiek dat het eerste album uit het hoofd kent. Garantie voor een uurtje entertainment van de bovenste plank. We krijgen nummers van de twee albums en zelfs een Nederlandstalige versie van ´Eulogy´. Het publiek vooraan verandert in een kolkende massa op de punkfolk van Turner en zijn band. Heerlijk feestje.
  

We hijgen even uit achter de grote tent, waar Caro Emerald op het podium staat. Zelden een artiest gezien die zo chagrijnig op het podium staat. Het publiek wordt er amper bij betrokken en mevrouw zingt vooral nummers van haar net uitgebrachte nieuwe CD. Tsja dan krijg je de zaal dus niet erg lekker mee. In The Barn staat ondertussen Claw Boys Claw te spelen. Ouwe rockers, die laatst al in Vera lieten zien dat ze het publiek nog prima kunnen vermaken. Ook vandaag lukt dat weer.

Op tijd naar het hoofdpodium voor de afsluiter van de dag Kaiser Chiefs. Zonder drummer en songwriter Nick Hodgson gaat de band nu verder. Het optreden komt wat moeizaam op gang omdat er een aantal nummers gespeeld worden van de laatste CD. Die is aanzienlijk minder goed aangeslagen dan eerder werk. Ook de zang van zanger Ricky Wilson lijkt wat aan kracht en zuiverheid te hebben ingeboet. Pas als bekendere nummers als `Modern Way` en ´Ruby` worden ingezet gaat de tent echt los en compenseert het publiek de zang van Wilson. Een feest der herkenning kan beginnen. Blijft wel de vraag of de band nog in staat is ooit het eerdere succes te evenaren. Op dat moment echter een prima afsluiter van een mooi festival.