Noorderslag Zaterdag 12 januari 2013

Na drie dagen Europese popmuziek, nu een avondje Nederlandse beginnende muziektalenten. We beginnen in de kelder waar Qeaux Qeaux Joans staat. Het publiek staat tot buiten de deur, maar zoals wel vaker blijkt is er dan nog gewoon ruimte in de zaal. Loop toch eens door mensen. Coco Joans brengt jazzy-bluesy nummers die prima in het gehoord liggen. Ondanks het lage plafond en de beroerde akoestiek een lekker optreden dat naar meer smaakt. Binnenkort in Simplon te bewonderen.

In de Binnenzaal staat het podium vol met Eins Zwei Orchestra and the Parallel Cinema. Geïnspireerd op Bollywood hebben deze muzikanten weer een prachtig spektakel bedacht. Met een koor, drie Indiase danseressen en een hoop muzikanten krijgen ze het binnenstromende publiek lekker mee. Aan de ene kant een hoop gekkigheid, maar aan de andere kant ook precies waar muziek maken om draait: enthousiasme.

Enthousiasme is ook waar het om draait bij Palio Superspeed Donkey. Drie jonge honden uit Amsterdam die nog op de middelbare school zitten en ondertussen de podia in den lande onveilig maken. Ontdekt op Into The Great Wide Open mogen ze zich verheugen in een steeds groter publiek. We horen frisse Indierock. Het enige minpunt is dat de heren in de tijd die ze gegeven is wel erg veel nummers willen laten horen, waardoor het optreden wat gehaast overkomt. Met iets meer rust in de set kan de groep nog verder groeien en het publiek tussentijds even bijkomen van de energie die de heren uitstralen.

Terwijl in de grote zaal Blaudzun het publiek vermaakt ga ik naar de bovenzaal voor Ful Crate & Mar die met hun hiphop/electro met een dikke soullaag al eens de afterparty van Erikah Badu mochten verzorgen. Wat op papier spannend klonk, komt niet of nauwelijks uit de verf. Ik zie een drummer, toetsenist en zanger/gitarist die weinig inspirerende nummers brengen. Gegokt en verloren is het gevoel. Niet zo erg want dichtbij is nog genoeg leuks te zien.

Met een bak blauwe kaasfondue met brood naar Jacco Gardner in de Marathonzaal. De zaal waar vanavond de nieuwe rockers staan. Terwijl Racoon ondertussen de popprijs krijgt, mogen we in een goed gevulde zaal ondertussen genieten van de muziek en lichtbeelden van deze band. Op een diaprojector scherm worden beelden geprojecteerd van het type die me nog het meeste doen denken aan de tijd dat ik een keuzevak Filmgeschiedenis deed. Beelden van het type "Das Cabinett des Dr, Caligari" afgewisseld met filmpjes die sterk doen denken aan de bekende PSP verkiezingsposter. Deze keer houdt de dame haar kleren wel aan. De muziek past daar prima bij. Een beetje zeurderige '70's sound met de zang en toetsen van Jacco Gardner. Klinkt erg verfrissend maar toch herkenbaar.

Voordat de grote zaal leegloopt alvast naar de Kleine Zaal voor de Kik. Deze Rotterdammers maken er altijd een feest van en dat is ook deze keer het geval. Vrolijke Nederlandstalige '60 sound doet de tijd van ZZ en de Maskers weer herleven. Prima podiumact, flinke interactie met het publiek. Dat zijn de basisingrediënten voor een onvervalst feestje. Ook als je niet voor Sparta bent.

We versterken de inwendige mens en luisteren naar Soul Sister Dance Revolution. Wat op een afstand nog wat lawaaierig overkomt, blijkt binnen het bereik van de boxen een aardig soulvol optreden te zijn. Lang niet gek en prima om de brug naar het volgende optreden te overbruggen.

Kensington staat ondertussen in de grote zaal klaar. Uitgegroeid van een leuk 3fm bandje naar een band met een eigen gezicht en sound, mogen ze nu de avond in de grote zaal afsluiten. Met o.a. de Ben Howard cover, maar vooral met eigen materiaal weten ze de zaal op hun hand te krijgen. De fluwelen stoeltjes zitten op dat moment even heerlijk, na  vier avonden op stap. We verlaten de zaal met "We gotta let go..." dat doen we dan maar. De malligheid van Orgelvreten laten we even scheten. Tijd om naar huis te gaan. Het waren weer vier onvergetelijke dagen. Volgend jaar weer.