Dry The River 22 augustus 2011 Noorderzon

Gezien op Eurosonic en gemist op Lowlands, dus nu een kans om de schade in te halen. Met Carleen en Eduards gezin naar Dry the River in de Spiegeltent van Noorderzon. De band stond vrijdag op Lowlands, maar moest zaterdag al weer in Wales spelen. Daarna mochten ze dus weer naar Groningen. Ze twitterden dat de reis lang was, maar dat ze de tent echt prachtig vonden. De tent is inderdaad ook zeer sfeervol, met mooi glas-in-lood en spiegels. Lekker donker uitgelicht en dus een prima podium voor de ingetogen indie-muziek die de band brengt.
We staan lekker vooraan en de tent stroomt redelijk snel vol. Om kwart over acht betreden de 5 heren het podium en gaan meteen van start. Van meet af aan spettert de passie er van af. Vol concentratie brengt elk van de bandleden zijn deel in en samen leidt het tot een prachtig geheel. Mooie songs met de iele stem van zanger Peter gezongen en afgewisseld met driestemmige zang met Scott en Matthew. We zien mooie nummers als History Book en No Rest, mooi opgebouwd en eindigend in een explosie waarin alle 5 de muzikanten op hun instrument excelleren.
Ruim een uur houden de heren ons geboeid. De zaal komt flink op temperatuur en het publiek geniet volop. Voor de toegift moeten de mannen hun toevlucht zoeken tot een cover, want het repetoire is op. Een CD is er nog niet, maar er zijn wel T-shirts. We praten nog even met ze na en kopen een shirt. Dat wordt vast nog een collecters item. Hopelijk zien we ze gauw weer eens terug. Sommige bands kun je niet te vaak zien en dit is er een van.

Lowlands 21 augustus 2011

Zonder Carleen en Liesbeth rijden we met 1 auto naar Biddinghuizen. Onderweg pikken we Dorien in Joure op. Na 3 bruggen die ons de toegang tot de polder wilden ontzeggen kwamen we iets verlaat aan. We beginnen meteen goed in de Grolsch met Frank Turner. Die heeft er om half twee al flink zin in. Deze troubadour van de nieuwe tijd brengt mooie ballades over het verleden en het heden. Lekkere nummers met mooie teksten. Heerlijk meezingen dus. Prima start van de dag.
Op verzoek van Maaike naar de India voor Royal Republik, 4 Zweden die wel een feestje willen bouwen. Met hun speedrock krijgen ze de tent wel mee en het toch al klamme zweet wel los. De zanger heeft sinds de Zwarte Cross zijn snor verloren, maar de act is niet veel veranderd. Blijft vermakelijk. "I can see your underwear, from down here" gaat er bij het Lowlandspubliek in als zoete koek. Daarna weer terug naar de Grolsch voor de Crystal Fighters. Dat dachten meer mensen, want het is er smoor druk. Met "Plage" hebben deze dame en heren uit Spanje een bescheiden zomerhit. De CD die ze hebben uitgebracht bevat een aantal aardige nummers, maar ook dubstep ellende als "I love Londen." Met dat nummer komen we aan en we blijven fijn buiten de tent. De man achter de mixtafel heeft besloten dat de Grolsch even de X-ray is. De bassen knallen eruit. Na "Plage" loopt de tent al weer aardig leeg. We houden het maar bij de CD. Kunnen we snel doorspoelen naar de leuke nummers.
Terug naar de India voor The Maine, powerpop uit Tempe, Arizona. De zaal is niet afgeladen vol en het publiek dat er staat is niet ouder dan 23. Vlotte nummers van het kaliber Makebelieve. Leuk dat hier plek voor is op Lowlands. We zoeken een plekje in de Alpha bij Skunk Anansie. Het is drukkend warm dus niet in het voorste vak, maar achter het hek. Ook daar is het al behoorlijk druk. Skin komt op in en strak broekpak met op de schouders zwarte veren die als een kemphaan omhoog staan. Uitstraling genoeg en ook een paar bekende nummers. Echter niet genoeg om ons lang te boeien. Happy Camper staat in de Lima en daar vertrekken we dan ook heen. Rik en Maaike in het gras en Richard in no time op 10 meter van het podium, ondanks de drukte. Je krijgt er wat ervaring mee om vooraan te komen te staan.:-) Happy Camper komt voor uit het Nederlandse Platenlabel Excelsior. Frisse melodietjes met wisselende zangers en zangeressen. We zien o.a. Ricky Koole, Janne Schraa en Blaudzun voorbij komen. Tim Knol heeft ook nog meegedaan. Leuk en gezellig feestje.
Dag 3 eist zijn tol, dus de afstanden gaan nu ook tellen. We blijven bij de Lima voor Jamie Woon. Dat wordt een beetje de tegenvaller van de dag. Met zijn muziek hangt hij ergens tussen Bravo en Grolsch waardoor hij in de Lima veel te veel bassen krijgt. Leuke CD, maar live komt het even niet tot zijn recht. Jammer, maar zo is het leven. In de India staat The View. Deze Schotten stonden in 2007 ook al op Lowlands en hadden met hun eerste CD veel succes. De moeilijke 2de CD ging ze niet best af. Met hun nieuwe CD gaat het weer de goede kant op. De springerige indie wordt vandaag echter beperkt door een voetblessure van de zanger. Hij zit op een kruk op het podium. Dat is meteen ook tekenend voor het optreden. De frisse nummers komen toch wat statisch over.
We sluiten af met Beady Eye in de Grolsch. Deze geamputeerde versie van Oasis is prima om aan te horen, maar bijna niet om aan te zien. De air waarmee zanger Liam Gallagher op het podium staat is uitermate irritant. Ondanks het klamme weer heeft de band besloten toch hun standaard outfit aan te doen. Voor Gallagher is dat een groene parka. Die is halverwege het optreden doorweekt. Geen fris gezicht. Er wordt ook geen contact met het publiek gezocht en het komt allemaal wat plichtmatig over. Beetje jammer, maar we hebben ze gezien. We versterken de inwendige mens nog met een pannenkoek, broodje frikandel en koffie en keren dan huiswaarts. Het was weer een mooie editie. Volgend jaar maar weer.

Lowlands 20 augustus 2011

We vertrekken om 11 uur en halen helaas King Charles niet. We haken in bij Lowlands zingt. Een koor van Lowlandsbezoekers in bruine monnikspijen staan op het podium met Tijl Beckant en Horace Cohen als aanvoerders. Op de schermen worden de teksten geprojecteerd. het is zeer divers en zeer bekend. Het enige wat verboden is, is Alicia Keys met New York. Lekker loskomen met het kleine cafe.
We gaan terug naar de Grolsch waar Young the Giant staat. Deze Amerikanen brengen lekkere rock, die als je er even in bent prima valt. Doet een beetje denken aan de jonge U2.
Terug bij de Alpha staan de jonge jongens van DeWolff met hun Hammond-orgel te rammelen. De jaren '60 herleven weer. We kunnen het buiten in het gras prima horen. Carleen en Maaike gaan naar Handsome Poets. Op tijd staan we bij de Charlie voor Mona. Deze Amerikanen uit Nashville brengen muziek die nog het meeste doet denken aan Kings of Leon, maar dan zonder de monotome stem van hun zanger. Het valt prima bij het publiek en het wordt een klein feestje. In het gras van de Alpha horen we Flogging Molly hun folksongs brengen. Het is iets minder druk dan vorig jaar bij Mumford and Son, maar wel een gezellige drukte. Het publiek in de tent gaat flink los. Buiten is het wat rustiger, maar niet onprettig.We eten wat en lopen naar de Grolsch voor een paar nummers van Seasick Steve. We leren weer even waar de muziek vandaan komt en dat is bepaald niet onprettig. De oudjes doen het nog goed.
In de India staan de jonge gasten van Cloud Control. Die maken een beetje westcoast muziek, die doet denken aan Vampire Weekend en de Beach Boys. Met "Nothing in the Water" hebben ze op dit moment een bescheiden hit. Lekker concert.Terug bij de Alpha luisteren we in het gras naar Selah Sue. Zoals al gevreesd is die zaal een maatje te groot en zijn de nieuwe songs niet van het niveau van de oude liedjes. Beetje jammer. Soms moet je niet te snel willen groeien.
Op tijd staan we in de rij voor het voorste vak voor Elbow. Dat wordt een prachtig concert waar binnenkort ook een CD van uitgebracht wordt. Guy Garvey is wel een beetje heel actief met het bespelen van het publiek, maar verder is het een mooi concert met een uitgeballanceerde mix van oude en nieuwe nummers. het derde nummer "Everything has changed" wordt opgedragen aan de slachtoffers van Pukkelpop. Daarna gaan we zoals Guy het noemt "festival-things" doen. Veel klappen zwaaien en een aanstekermoment. Prachtige afsluiter van de dag.

Lowlands 19 agustus 2011

Met Carleen, Maaike en neef Rik in de auto naar Lowlands. Helaas missen we de Wombats en Dry the River omdat het krijgen van polsbandjes en het betreden van het festivalterrein veel meer tijd neemt dan gepland. Volgend jaar dus toch nog eerder weg. Na een snelle kop koffie met dikke muffin beginnen we aan Lowlands met Destroyer in de Lima. Na veel geëxperimenteer heeft Canadees Dan Bejar een album afgeleverd dat bij een iets groter publiek zal aanslaan. Met 8 man op het podium worden de nummers van het album prima gebracht. Op het podium wordt de trompet flink gesampled wat tot mooie klanken leidt. Prima optreden. Carleen en Maaike zitten bij Grafitti6 in het gras bij de Alpha. Het is daar al aardig druk. We gaan in het gras bij de vijver zitter en luisteren naar Wolf Gang. Aardig bandje met een beetje britpop achtige muziek. Misschien nog een s heen als ze in de buurt zijn.
Terug in de Lima zien we Jungle by Night. Terwijl de Jeugd van Tegenwoordig in de Alpha haar hits staat te spelen staat hier de echte jeugd. Hele jonge gasten die met blazers, percussie en ritmische gitaren de boel flink op gang weten te krijgen. De zang wordt niet echt gemist en het publiek reageert enthousiast. Al een klein hoogtepuntje van Lowlands.
Op verzoek van Maaike gaan we voor een plekje in het voorste vak van de Alpha bij Rise Against. De dopjes kunnen in, want deze heren brengen snoeiharde punkrock. Er wordt flink geduwd en getrokken in de voorste gelederen, dus we gaan wat naar achteren staan. De nummers rijgen zich aaneen en lijken wel erg veel op elkaar. Maaike en carleen blijven terwijl Rik en ik naar de India gaan. In de India staat Miles Kane. Miles is een vriendje van de Arctic Monkeys en dat is te horen. Hij lijkt wel een beetje het sociale broertje. Lekkere frisse nummers die zelfs dansbaar zijn. Goede keuze om hier heen te gaan. We zoeken elkaar weer op en gaan naar de Grolsch voor Noah and the Whale. Noah lijkt wel het jongere broertje van Mink deVille. Wel lekkere nummers, maar niet heel bijzonder. Binnenkort nog in de Oosterpoort. In de India staan The Naked and Famous. Het is er bomvol. Van buiten de tent spreekt de muziek duidelijk minder aan dan op de CD. Een beetje een teleurstelling. We maken de keuze om op tijd naar de Alpha te gaan voor de Arctic Monkeys. We nemen nog even het einde van DeUs mee. Deze Belgen hebben het publiek hun setlist laten samenstellen. Ik ken de nummers niet, dus het komt niet helemaal over. het publiek is wel enthousiast. Bij het laatste nummer gaan we naar binnen voor een plekje bij het hek. Rik gaat voor het voorste vak. Beide lukken. We missen nu wel Fleet Foxes, maar ja keuzes, keuzes, keuzes.
Arctic Monkeys is de afsluiter van vandaag. Het vorige concert op Lowlands was wisselend ontvangen, met name door de nummers van hun een na laatste album Humbug. Het laatste album Suck it and See is van een heel ander kaliber. Het optreden van vandaag is een stuk levendiger. Oude nummers en een paar van de nieuwe CD worden in een uur gebracht. Veel te kort, maar het is niet anders. Miles Kane speelt het laatste nummer nog mee. Prima afsluiter van de dag.

We the Kings, Regency Ballroom 12 augustus 2011

Op verzoek van Maaike gaan we naar dit optreden. Via Youtube heeft ze deze bands leren kennen. Michiel Veenstra van 3Fm is ook al fan van een van de bands. We krijgen 4 bands voorgeschoteld. De eerste band, Action Item, is duidelijk de minste. Weinig eigen sound en vrij oppervlakkig. Hot Chelle Rae is al van een ander kaliber. Goede zanger en pakkende nummers. Summer Set uit Phoenix moet het vooral hebben van de uitstraling van de zanger. Een haantje die volgens ons niet zo’n hele goede stem heeft. De hoofdact van vanavond is We The Kings. Die zetten een strak optreden neer, dat om iets over half elf klaar is.

William Elliot Whitmore 29 juli 2011 Lincoln Hall Chicago

Getipt door muziekvriend Allard grijp ik de kans aan om ook in Chicago naar een optreden te gaan. William Elliott Whitmore heeft ook in Europa al wat bekendheid door optredens bij Jools Holland. Ik koop aan de deur een kaartje bij een jongeman die als een soort ober bij de ingang staat, met een hele bundel cash in zijn handen. Binnen kom ik in een kroeg waar het al gezellig druk is. Achter de bar is de ingang naar de zaal. Een zaal waar naar ik inschat zo'n 4 a 500 man in kan en dat is inclusief het bescheiden balcon.
Het voorprogramma van vanavond bestaat uit Cloudbirds http://www.myspace.com/cloudbirds een 3-tal dertigers op gitaar en mondharmonica, die closeharmony folk/bluegrass brengen. Ze zijn net een jaar bezig en het klinkt bepaald niet onaardig. Het repertoire houdt een beetje het midden tussen Fleet Foxes en Mumford and Sons. Je kunt je in minder gezelschap bevinden. De latste noot heeft nog amper geklonken of de zaal stroomt vol met publiek dat daarvoor in het bargedeelte stond.
William Elliott Whitmore is een mooi fenomeen om live te zien. Hij bespeelt zijn publiek met verve en laat zich door hen ook graag bespelen. Bij opkomst wordt het publiek uitgebreid de handen geschud en neemt hij een groot glas whiskey met ijs moeiteloos over van een van de fans. Met zijn zevende cd Field Songs laat Whitmore zien dat hij een blijvertje is en dat er ook mensen op zijn werk zitten te wachten. De tent is uitverkoch.
We beginnen de avond met een aantal nummers die door de banjo begeleid worden. Je zou niet zeggen dat hij maar een instrument bespeelt. Een rijk en vol geluid begeleidt zijn rauwe en diepe stemgeluid. Het lijkt een beetje op Tom Waits die country zingt. Met country doen we Whitmore denk ik tekort, De songs haken aan bij de betere country, blues en soms zelfs gospel. Mooie liederen met bewogen teksten over het leven en de maatschappij. Whitmore zal de boeren met zijn teksten wel aanspreken, want hij is het er niet mee eens dat zijn land door witte boorden in Washington vernield wordt.
Het wordt een prachtige avond waarin het publiek uit volle borst meezingt en er niet vies van is om Whitmore door de avond heen te sturen. Hij geeft ook zelf aan dat hij dat het liefste heeft en maakt daarom nooit een setlist. De meeste nummers worden begeleid op gitaar en voor de wat steviger nummers komt de basdrum erbij. We eindigen de avond a capella met de basdrum en handgeklap. Memorabele show en ik koop ter herinnering de cd.

 

Black Crowes 17 juli 2011 Paradiso Amsterdam

Met Eduard, Edgar, Gerard en Sygin naar The Black Crowes in Paradiso. De heren geven 2 avonden achter elkaar een concert voor een uitverkochte tent. De HMH hadden ze ook makkelijk vol gekregen, maar dit is natuurlijk veel leuker en intiemer.
We krijgen een dubbelconcert voorgeschoteld. Eerst anderhalf uur akoestisch en dan anderhalf uur versterkt. De heren trappen akoestisch af met Remedy. Dat zegt genoeg over de rest van de avond. Vol overtuiging worden de soms lange songs gebracht en het publiek geniet met volle teugen. Hier staan mannen die weten wat ze aan het doen zijn en zich niet gek laten maken door de waan van de dag. Met een eigen platenlabel hebben ze zich in de afgelopen jaren dan ook een onafhankelijke positie weten te verwerven waar anderen alleen maar jaloers op kunnen zijn. Hun repertoire is zo groot dat ze moeiteloos twee avonden kunnen vullen zonder nummers 2 keer te spelen. We eindigen de avond met een 10 minuten durende cover van The Velvet Underground. Mooie avond waarin een band liet zien waar ze zelf hun inspiratie vandaan halen en voor anderen weer een bron van inspiratie kunnen zijn.