William Elliot Whitmore 29 juli 2011 Lincoln Hall Chicago

Getipt door muziekvriend Allard grijp ik de kans aan om ook in Chicago naar een optreden te gaan. William Elliott Whitmore heeft ook in Europa al wat bekendheid door optredens bij Jools Holland. Ik koop aan de deur een kaartje bij een jongeman die als een soort ober bij de ingang staat, met een hele bundel cash in zijn handen. Binnen kom ik in een kroeg waar het al gezellig druk is. Achter de bar is de ingang naar de zaal. Een zaal waar naar ik inschat zo'n 4 a 500 man in kan en dat is inclusief het bescheiden balcon.
Het voorprogramma van vanavond bestaat uit Cloudbirds http://www.myspace.com/cloudbirds een 3-tal dertigers op gitaar en mondharmonica, die closeharmony folk/bluegrass brengen. Ze zijn net een jaar bezig en het klinkt bepaald niet onaardig. Het repertoire houdt een beetje het midden tussen Fleet Foxes en Mumford and Sons. Je kunt je in minder gezelschap bevinden. De latste noot heeft nog amper geklonken of de zaal stroomt vol met publiek dat daarvoor in het bargedeelte stond.
William Elliott Whitmore is een mooi fenomeen om live te zien. Hij bespeelt zijn publiek met verve en laat zich door hen ook graag bespelen. Bij opkomst wordt het publiek uitgebreid de handen geschud en neemt hij een groot glas whiskey met ijs moeiteloos over van een van de fans. Met zijn zevende cd Field Songs laat Whitmore zien dat hij een blijvertje is en dat er ook mensen op zijn werk zitten te wachten. De tent is uitverkoch.
We beginnen de avond met een aantal nummers die door de banjo begeleid worden. Je zou niet zeggen dat hij maar een instrument bespeelt. Een rijk en vol geluid begeleidt zijn rauwe en diepe stemgeluid. Het lijkt een beetje op Tom Waits die country zingt. Met country doen we Whitmore denk ik tekort, De songs haken aan bij de betere country, blues en soms zelfs gospel. Mooie liederen met bewogen teksten over het leven en de maatschappij. Whitmore zal de boeren met zijn teksten wel aanspreken, want hij is het er niet mee eens dat zijn land door witte boorden in Washington vernield wordt.
Het wordt een prachtige avond waarin het publiek uit volle borst meezingt en er niet vies van is om Whitmore door de avond heen te sturen. Hij geeft ook zelf aan dat hij dat het liefste heeft en maakt daarom nooit een setlist. De meeste nummers worden begeleid op gitaar en voor de wat steviger nummers komt de basdrum erbij. We eindigen de avond a capella met de basdrum en handgeklap. Memorabele show en ik koop ter herinnering de cd.