Met Edgar, Henry en Sygin in de herfstvakantie naar Utrecht. Gedumpt in Drachten na een dagje Bataviastad met de familie en daar weer opgepikt om weer door de polder naar Utrecht te gaan. Met behulp van google maps en de kennis van Edgar vinden we de dichtbij gelegen parkeergarage.
Tivoli blijkt een aardige zaal te zijn. Lekker hoog met een beperkt balkon. Het is uitverkocht, maar we kunnen ons nog makkelijk door de mensen bewegen en zoeken een plekje halverwege aan de linkerkant.
Hoe het voorprogramma heet, weet ik niet. Een jongeman met BA Baracus kapsel die een beetje een mix tussen rap en reggae brengt. Niet onaardig, maar ook niet wereldschokkend. We halen nog een biertje in afwachting van het hoofdprogramma. Ben L'Oncle Soul brengt engels- en franstalige soul met een dikke Motown jus er overheen. Op Eurosonic een van de hoogtepunten en afgelopen mei nog op het bevrijdingsfestival in Groningen en Haarlem te bewonderen. We krijgen een show te zien waarin veel herkenbare elementen zitten van de vorige twee optredens. Deze "trucs" werken vanavond ook weer. Meer dan de vorige keren laat de band zich ook van haar beste kant zien. Net als bij het bevrijdingsfestival wordt "Seven Nation Army" in de Sly and the Family versie gebracht. In het toegift mogen de backingvocals een cover brengen, waarna Ben zelf ook nog even een nummer van Stevie Wonder doet. We eindigen de avond zoals we begonnen zijn, met "Soulman". Onderweg naar Groningen nog even een pitstop in Joure en dan tevreden naar huis.
Met een flink gezelschap naar RHCP in Rotterdam. Onderweg nog even de McDonalds in Meerkerk bezocht en na wat omtrekkende bewegingen alsnog een plaatsje op P3 van Ahoy gevonden. We komen binnen als het voorprogramma nog aan de gang is. Femi Kuti & The Positive Force brengen de Afrobeat die door de vader van Femi Kuti is uitgevonden. Een podium vol spelende, dansende en zingende mensen. Lekkere opwarmer. Lijkt wat raar in relatie tot RHCP, maar later op de avond hoorde ik toch ritmes terug die verdacht veel op Afrobeat leken. De jarige Flea speelt het laatste nummer mee. Na een half uurtje komen de Peppers op. We beginnen met "Monachy of Roses" het openingsnummer van het nieuwe album "I'm with you". Dit laatste album is de formele reden van de tour, maar zonder dat album waren de zalen ook wel vol gelopen. Het album wordt wat wisselend ontvangen, maar ik vind het een degelijk album met een paar goede uitschieters. ""Monarchy of Roses"is er daar een van. Tijdens het tweede nummer valt na een minuut het zaalgeluid uit. De slechte reputatie van Ahoy qua geluid wordt weer bevestigd. Op het podium staan de boxen nog wel vol open. De band speelt door terwijl het publiek begint te fluiten. Na ruim een halve minuut springt het geluid er weer in. Twee nummers later klapt het geluid er nog een keer uit, om dan pas na ruim een minuut weer terug te keren op een lager geluidsniveau. Dodelijk voor het concert, want je blijft de rest van de avond denken "wanneer klapt het geluid er weer uit". Later constateer ik dat het geluid in deze betonnen bak echt een drama is. Het komt van achteren weer terug. We staan op 3/4 van de zaal en krijgen daardoor een beetje een rondzing effect. De Peppers maken het zich niet gemakkelijk. Ze spelen niet een best of show, maar pakken ook terug naar ouder werk dan Stadium Arcadium. Voor de echte Pepper-fan een prettige verrassing, maar voor het publiek dat hier vanavond is, momenten om even door te bijten. Dani California, Under the Bridge, Californication en aan het eind Give it away komen wel voorbij. Dan leeft het publiek op en zingt uit volle borst mee. De mannen zijn duidelijk een dagje ouder geworden, maar hebben zich blijkbaar goed in conditie gebracht in de sportschool. Als je ook met ontbloot bovenlijf wilt lopen, dan kun je je geen buikje permitteren. De drumsolo aan het begin van de toegift was van grote klasse. Of Josh Klinghoffer ons John Fusciante kan laten vergeten is nog even de vraag. Ik vond hem nogal flets overkomen in vergelijking met de andere bandleden. Goed om er geweest te zijn, maar Ahoy is echt een bagger tent, met een beroerde parkeerplaats die we pas na 3 kwartier konden verlaten. Diep in de nacht weer terug in Stad.
Met de hele familie naar Plato Planet in de Oosterpoort. In de kleine zaal en op een podium in de foyer treden nieuwe Nederlandse bands op, die op het punt van doorbreken staan. Dus eigenlijk een soort voorspel op Noorderslag. Bij binnenkomst staat Case Mayfield op het podium in de foyer. Een van de singer-songwriters die vorig jaar december bij de laatste vijf van de Grote Prijs van Nederland stonden. Met de ogen dicht zou het ook een vrouw kunnen zijn. Daar zit hem ook het probleem. Weinig power en daardoor ook weinig overtuigingskracht. In de kleine zaal is het al aardig vol voor Roos Rebergen, beter bekend als Roosbeef, maar nu zonder band. Roos begeleidt zichzelf op piano en voorziet haar liedjes van hilarische intermezzo's met ontwapenende teksten. De gezongen teksten zijn origineel en houden de luisteraar scherp. Ze krijgt de zaal helemaal mee. Absolute aanrader om nog eens te bekijken.
Het Groningse meidentrio Rococo staat in de foyer. Frisse uptempo nummers, maar de zang lijkt niet heel erg goed afgesteld en de nummers mogen wel iets meer variatie hebben. Ze zijn nog jong genoeg om zich verder te ontwikkelen. Datzelfde geldt voor Kris Berry. Met de helft van Beans and Fatback als band brengt deze jongere en slankere versie van Caro Emerald lekker in het gehoor liggende nummers. Qua stem mist ze nog wat volume en stabiliteit, maar zoals al gezegd, nog jong genoeg om zich verder te ontwikkelen.
Na wat gegeten te hebben bij de marginaal aanwezige catering, doen we mee met de popquiz. Helaas gericht op de oudere jongere, dus we zijn na vraag 3 al kansloos. Wel nog wat ludieke antwoorden ingeleverd. Tommy Ebben & The Small Town Villains in de kleine zaal kan niet heel erg boeien. Wel degelijk, maar weinig origineel. In de foyer staan de jonge friezen van Pioneers of Love. Al eens eerder gezien in het voorprogramma van Moke in Drachten. Prima band die het echt verdient om ook buiten Friesland meer bekendheid te krijgen. Lekkere Indie met een eigen geluid, goede zang en een goede smoel van de zanger.
In de kleine zaal zien we Eefje de Visser. De zaal is stampvol en toch muisstil.Mooie dromerige liedjes gaan door de zaal. Bij "afdwaalt" danst een groep van ongeveer 20 mensen voor het podium het dansje dat ook in de videoclip wordt gedanst. Eefje vindt het leuk, de man van het licht heeft er helaas geen oog voor. Gem is bezig met een wedergeboorte. Zanger Maurits Westerik is met de bassist van de oude band aan een nieuwe start begonnen. De nieuwe CD slaat aardig goed aan. Vandaag spelen ze met z'n drieën. Zeker de moeite waard om nog eens een keer te gaan bekijken. We luisteren naar de uitslag van de popquiz, waar we met een van de ludieke antwoorden nog een T-shirt winnen. Daarna is er nog een tasje-op tasje-af quiz. Die wordt door Gemma gewonnen!!! Ze wint een foeilelijk schilderij van Massive Attack. daarnaast een T-shirt en wat stickers. Maar de eer is natuurlijk groot. Lefties Soul Connection gaat daardoor een beetje aan ons voorbij. Die komen we vast nog wel een keer tegen.
