Red Hot Chili Peppers 16 oktober 2011 Ahoy

Met een flink gezelschap naar RHCP in Rotterdam. Onderweg nog even de McDonalds in Meerkerk bezocht en na wat omtrekkende bewegingen alsnog een plaatsje op P3 van Ahoy gevonden. We komen binnen als het voorprogramma nog aan de gang is. Femi Kuti & The Positive Force brengen de Afrobeat die door de vader van Femi Kuti is uitgevonden. Een podium vol spelende, dansende en zingende mensen. Lekkere opwarmer. Lijkt wat raar in relatie tot RHCP, maar later op de avond hoorde ik toch ritmes terug die verdacht veel op Afrobeat leken. De jarige Flea speelt het laatste nummer mee.
Na een half uurtje komen de Peppers op. We beginnen met "Monachy of Roses" het openingsnummer van het nieuwe album "I'm with you". Dit laatste album is de formele reden van de tour, maar zonder dat album waren de zalen ook wel vol gelopen. Het album wordt wat wisselend ontvangen, maar ik vind het een degelijk album met een paar goede uitschieters. ""Monarchy of Roses"is er daar een van.
Tijdens het tweede nummer valt na een minuut het zaalgeluid uit. De slechte reputatie van Ahoy qua geluid wordt weer bevestigd. Op het podium staan de boxen nog wel vol open. De band speelt door terwijl het publiek begint te fluiten. Na ruim een halve minuut springt het geluid er weer in. Twee nummers later klapt het geluid er nog een keer uit, om dan pas na ruim een minuut weer terug te keren op een lager geluidsniveau. Dodelijk voor het concert, want je blijft de rest van de avond denken "wanneer klapt het geluid er weer uit". Later constateer ik dat het geluid in deze betonnen bak echt een drama is. Het komt van achteren weer terug. We staan op 3/4 van de zaal en krijgen daardoor een beetje een rondzing effect.
De Peppers maken het zich niet gemakkelijk. Ze spelen niet een best of show, maar pakken ook terug naar ouder werk dan Stadium Arcadium. Voor de echte Pepper-fan een prettige verrassing, maar voor het publiek dat hier vanavond is, momenten om even door te bijten. Dani California, Under the Bridge, Californication en aan het eind Give it away komen wel voorbij. Dan leeft het publiek op en zingt uit volle borst mee. De mannen zijn duidelijk een dagje ouder geworden, maar hebben zich blijkbaar goed in conditie gebracht in de sportschool. Als je ook met ontbloot bovenlijf wilt lopen, dan kun je je geen buikje permitteren. De drumsolo aan het begin van de toegift was van grote klasse. Of Josh Klinghoffer ons John Fusciante kan laten vergeten is nog even de vraag. Ik vond hem nogal flets overkomen in vergelijking met de andere bandleden.
Goed om er geweest te zijn, maar Ahoy is echt een bagger tent, met een beroerde parkeerplaats die we pas na 3 kwartier konden verlaten. Diep in de nacht weer terug in Stad.