Noorderslag 14 januari 2012

Aansluitend aan Eurosonic vindt op de zaterdag het Nederlandse showcasefestival Noorderslag plaats. Nieuwe Nederlandse bands worden gepresenteerd aan de vakbroeders en een beperkt publiek. Samen met Eduard, Maaike en Joost gaan we de diverse locaties in de Oosterpoort af. Geen hoekje van het gebouw is onbenut gelaten.
We beginnen in de foyer van de grote zaal waar Gerhardt staat. Gerhardt Heusinkveld is de naamgever van deze band. Hij speelt nummers van zijn cd All is There die in 2011 met behulp van o.a. muzikanten van Triggerfinger opgenomen is. Lekkere popsongs, met een herkenbare eigenzinnige sound. In principe het ideale recept voor succes. Benieuwd of dat ook gaat gebeuren.

We gaan door naar de kleine zaal waar voormalige MTV-VJ Ray Cokes een huiskamer heeft ingericht en daar een uur lang bands ontvangt. Het recept is simpel: De band speelt een nummer, ze praten even op de bank bij Ray en de volgende band is aan de beurt. We zien Rats on Rafts, Pioneers of Love, Bart Constant en Dope D.O.D. de revu passeren. Giel Beelen probeert ook nog in te breken, maar wordt door Cokes vakkundig afgeserveerd. Vermakelijke show, zeker voor de bezoeker die nog niet weet wat ie wil zien.
In de entreehal staat Chagall. Deze door 3fm gepromote zangeres brengt muziek die doet denken aan James Blake. Na een cover van Rihanna's Only Love zakt het optreden flink in met haar eigen nummers. Het publiek gaat weer lekker aan de klets en Chagall overschreeuwt zichzelf. Geen reclame voor deze dame. Ik kijk nog even bij Eefje de Visser in de grote zaal en constateer wat ik al vreesde. De zaal is een maatje te groot voor Eefje.
Een poging on bij Lefties Soul Connection binnen te komen strandt op een enorme rij buiten de zaal. Maar even de inwendige mens vermaken en dan naar Awkward I in de Volkskrantzaal. Deze binnenzaal blijft toch een beetje een drama qua akoestiek. Awkward I uit Groningen heeft het er moeilijk mee. Het soundchecken verloopt niet lekker en halverwege het optreden moet violiste Susanne Linssen de zaal verlaten om met haar band The Hospital Bombers te gaan soundchecken. Dan blijkt hoe kwetsbaar het evenwicht van de band is. Jammer, want met viool klinkt het prima.

Een bezoekje aan de kelder leert ons dat meer mensen hun zinnen gezet hadden op Rats on Rafts, Daarom maar naar de bovenzaal waar Susanne Linssen met haar band Hospital Bombers staat. Een band die zich moeilijk laat definiëren en dat is misschien ook hun manco. Het klinkt allemaal prima, maar het raakt niet echt een snaar.
Terwijl de grote zaal volstroomt voor de popprijs en de traditionele bierdouche, staan Eduard en ik bij Blaudzun in de kleine zaal. Maaike en Joost zien de Jeugd van Tegenwoordig winnen en crowdsurfen op hun cheque. Blaudzun brengt ondertussen een indrukwekkend concert in de kleine zaal. Ondanks het wat onrustige publiek aan de bovenzijde van de zaal, schuwt hij de rustige nummers niet. We verheugen ons nu al om hem in Vera terug te zien.

Via Ralf de Jong in de foyer, die nog het meest doet denken aan Mick Jagger, gaan we naar Gers Pardoel in de entreehal. Met zijn hit "Ik neem je mee" trekt hij volle zalen. Ook hier lukt dat. Zijn NederHiphop mag misschien niet ieders ding zijn, Gers brengt het wel met overtuiging, wat ook bij de niet liefhebber een vonk doet overslaan. Ik kijk even snel in de grote zaal bij Kees van Hondt de feest-DJ's die onlosmakelijk verbonden aan Lowlands zijn. De in de Oosterpoort aanwezige planten zijn blijkbaar allemaal geplunderd. Boven het publiek zwaaien de kamerplanten en de opblaas krokodillen. Noorderslag toont zich "Kees-waardig". Terug bij Gers zie ik nog net "Ik neem je mee". 
In de kleine zaal staat Dio. Niet nieuw in de muziek, maar elke keer weer wel met een nieuw concept. Dio laat de zaal volop bewegen. Het staande publiek gaat arm in arm van links naar rechts golvend door de zaal. Ook de hit "Tijdmachine" valt er lekker in. Degelijk optreden, maar wel een beetje een vreemde eend in de bijt.
Helemaal aan de andere kant van het gebouw staat Pioneers of Love in de entreehal. Deze Friese band komt steeds beter uit de verf. Lekkere dikke vette Indie-sound die echt goed is. Met het zelfvertrouwen dat deze jongens uitstralen zou je verwachten dat 2012 wel eens hun jaar zou kunnen worden.

We sluiten af met de smartlappen flauwekul van Jah6 in de kleine zaal. Willeke Alberti, Danny de Munk, Corry Konings en Andre Hazes nummers in een reggaejasje. Prima voor dit tijdstip, maar natuurlijk niet echt serieus te nemen. Misschien zien we ze terug in het Enge Bos van Dauwpop.

Eurosonic 13 januari 2012

Vandaag begin ik in de machinefabriek. Fionn Regan treedt daar op. Deze Ierse troubadour trekt al een redelijk gevulde zaal, die ademloos naar zijn ballades luistert. Mooi begin van de avond.

 

Gauw door naar de naastgelegen 3FM Cathedral. Daar hoor ik nog net de laatste twee nummers van Makebelieve. Deze local heroes hebben afscheid genomen van basist Jasper en daarvoor een nieuwe bassist en een toetsenist in dienst genomen. De toetsen voegen wel wat toe aan de sound van de groep.
Aan de andere kant van de zaal staat ook een podium, waar de internationale acts optreden. Emeli Sandé is een van de beloftes voor 2012 volgens de  BBC. Deze dame stond met haar soul-funk-rock al in het voorprogramma van Coldplay. Na het eerste nummer snappen we dat ook. Een stem als een klok en een lekkere beat brengen het publiek in de nog wat kille tent in beweging. De band staat op enige afstand van Emeli, want zij eist alle aandacht op. lekker optreden dat eindigt met "heaven". 

  

Weer door naar het Paleis, waar in de Brasserie Bart Constant staat. Deze voormalige producer van Voist heeft nu zijn eigen sound gevonden. Electro met een flinke beat. Nadat het geluid een beetje ingeregeld is klinkt het bepaald niet verkeerd. Ook nog te zien tijdens Noorderslag, maar dan wel geprogrammeerd tijdens de Popprijs en tegelijk met Blaudzun. Kansloos dus dat we hem nog een keer zien.
In de grote zaal van het Paleis staat French Films. Deze Finnen waren woensdagavond ook al te bewonderen. We krijgen lekker opzwepende nummers die ergens het midden houden tussen Kaiser Chiefs en The Beach Boys. Als halverwege het eerste nummer de zangmicrofoons eindelijk goed ingeregeld zijn, blijkt waar de kracht van deze groep ligt. Wisselende zang van verschillende bandleden leiden tot "rocking close harmony" waar je vrolijk van wordt en de heupen van gaan bewegen. Deze jongens willen we graag nog een keer terug zien.

Op de fiets naar Huize Maas waar op het hoofdpodium de laatste naweeën van Baskerville nog klinken terwijl Funeral Suits al is begonnen op het voorpodium. Deze mannen hebben genoeg power om de aandacht op te eisen. Met hun alternative rock brengen ze een lekkere sound. Prima band, waarvoor Ierland wel te klein zal worden.
We blijven in Ierse sferen door naar de A-kerk te gaan. Daar staan na elkaar Foy Vance en Mathew and the Atlas geprogrammeerd. Het is nog wat leeg en koud in de kerk, maar Foy Vance weet met zijn optreden het select aanwezige publiek te boeien en enthousiast te krijgen. Marcus Foster komt hem ook nog even in de backing vocals versterken. Hij sluit af met een onversterkt nummer, waarbij hij het muziek mee laat zingen en langzaam van het podium verdwijnt. Gaaf optreden, lijkt me een goede kandidaat voor Into The Great Wide Open.

 

De avond sluiten we af met Mathew and the Atlas. Voorafgaand aan het optreden verontschuldigt Mathew zich voor het feit dat ze niet met een band, maar maar met z'n tweeën zijn. Met banjo en gitaar brengen ze mooie ballades. Mathews stem heeft een zekere rauwheid die aan William Elliot Whitmore doet denken. De podiumpresentatie van de twee heren is echter een stuk minder dan bij Foy Vance. Vlak voor het einde verlaten we de kerk. Prima nieuwe locatie voor Eurosonic.
Morgen weer verder met Noorderslag.

 

Eurosonic 12-1-2012

Vandaag begin ik al vroeg in de 3onstage container van 3fm. Via een mailtje daarvoor opgegeven en een uitnodiging gekregen om 1 of meerdere sessies bij te wonen. Wat er komt is een verrassing. Met wat lotgenoten via de kantine van het congres naar de container geloodst. De eerste band is een prettige verrassing; Moss. Na het soloproject Tika van Marien, heeft de band de draad weer opgepakt. Marien is gisteren getrouwd en nu op huwelijksreis. :-) Ze spelen een korte set met een aantal nieuwe nummers. Klinkt weer prima en vertrouwd. De hele opname staat hier. http://player.omroep.nl/?aflID=13771215 Na de opname mogen we weer terug naar de kantine waar de gaarkeuken luchten onze lege magen tergen. Na een klein half uur keren we weer terug in de container waar de heren van Dope D.O.D. klaar staan. Niet echt mijn ding hiphop, maar wel erg grappig om een keer van zo dichtbij mee te maken. Wel erg lelijke gozers. Ook deze opname kun je terugkijken. http://player.omroep.nl/?aflID=13771216 De derde band gaat niet door want The Astroid Galaxy tour had al moeite om op tijd op de Grote Markt te staan. Dus om ruim zes uur sta ik weer op straat.
In de stad bij Plato nog even gekeken naar Team Me. Noorse band die met makkelijk in het gehoor liggende nummers het publiek aardig mee krijgen. Hun podiumpresentatie is echter niet van dien aard dat ik denk dat ze heel hard gaan doorbreken. Patatje gehaald en even gekletst met een Duitse popjournalist. Die was zeer te spreken over het evenement. Zoveel bands op zoveel locaties zo dicht bij elkaar. Misschien onderschatten we als Groningers wel hoe uniek dit evenement is.
Terug naar Plato voor James Vincent McMorrow. Woensdag heeft hij al een EBBA-award gekregen en vanavond staat hij nog in de Stadsschouwburg. De komende dagen nog op diverse podia in Nederland, want de programmeurs van de podia hebben door dat de ster van deze man hard aan het stijgen is. Hij komt iets verlaat binnen en loopt dwars door het publiek naar het podium. Hij excuseert zich voor zijn vertraging. "I am so busy, selling myself." Hij stemt de gitaar en bij de eerste klanken valt de zaal compleet stil. Zijn iele stemgeluid brengt zoveel warmte. Na "we don't eat" en "early in the morning" brengt hij een geweldige cover van "Wicked Game" van Chris Isaak. De zaal eet uit zijn handen. Memorabel optreden en één van de pareltjes van de dag.

Eduard is ondertussen ook gearriveerd en we drinken bij de buren van Plato een kop koffie terwijl de dames van Razika hun nummers ten gehore brengen. Leuke vulling van de stilte, maar heeft verder niet veel om het lijf (wel kleren).
Voordat we naar de muziekschool gaan nog even bij Vindicat binnen gelopen. Talking to Turtles is een duo dat zich live met 2 extra leden versterkt. De Folk-achtige liedjes zijn niet sterk genoeg om ons lang te boeien cq de verschraalde bierlucht van Vindicat te laten harden. Dan maar wat eerder naar de muziekschool. Daar loopt de zaal al aardig vol voor Ewert and the Two Dragons. Het goede optreden van gisteren heeft zijn uitwerking gehad. Een positief verhaal bij 3voor12 en de zaal zit snel vol. Buiten staan mensen nog in de rij, terwijl wij lekker vooraan staan met wat mensen die er gisteren ook bij waren. Net als gisteren starten ze met (in the end) There's only love. De sfeer zit er meteen goed in. Een nummer met hitpotentie. Vandaag wordt er niet teruggegrepen naar ouder materiaal, maar worden er nummers gespeeld van hun tweede cd. De zaal raakt echt enthousiast. Hopelijk pikken de programmeurs van de festivals en zalen het op en zien we ze dit jaar nog een keer terug.

Na zo'n hoogtepuntje moet je even bijkomen. Biertje erbij en kijken wat er verder vanavond nog te beleven is. Mojo Fury laten we even schieten en we gaan naar Huize Maas voor L.A. en Spector. L.A.is een band van Mallorca. De bassist speelde ooit in Modern Malking. De muziek van LA is  beter te harden. Poprock met liedjes die makkelijk in het gehoor liggen. Best even aan te horen.

We begeven ons op tijd naar de andere kant van de zaal om een beetje vooraan te staan bij Spector. Deze Britse band brengt nummers á la de Kaiser Chiefs in hun eerste jaren. De heren hebben een beetje een kostschool-achtige uitstraling. Daarmee wordt de muziek niet beter en lijkt het allemaal wel erg een gimmick te worden. Het zijn wel frisse nummers en sommige kun je ook zo meezingen, maar na een nummer of vier is de spanningsboog wel verbroken. Lijkt me erg vervelend voor de band, als de mensen voor je neus hun blik afwenden en lekker met hun groepje in gesprek gaan. We zetten het vinkje en verlaten de zaal. Na een frietje en even schuilen voor een plotse hagelbui zetten we koers naar het Platformtheater. Daar staat het Franse fenomeen Madeon. Een knul van 17 jaar die nu al met de nodige sterallures rondloopt. Popjournalist Atze de Vrieze mag hem alleen van opzij fotograferen. Madeon mixt bestaande nummers van anderen tot een nieuw nummer. Tiësto let goed op, want je opvolger komt eraan. Het veelal jonge publiek gaat flink los op de nummers. Wij drinken een biertje en kijken het aan. Leuk voor het fenomeen, maar niet ons ding. We verlaten om kwart voor twee de tent en laten het er vanavond maar even bij. AKS in Simplon is vast leuk, maar we moeten nog twee avonden mee.  

Eurosonic 11-1-2012

Sinds een paar jaar is er op de woensdagavond voorafgaand aan het congres al een klein programma. Dat pik ik natuurlijk graag mee, zodat een paar planningsproblemen in het reguliere programma opgelost kunnen worden. Terwijl de netwerkers nog bij de EBBA-awards in de Oosterpoort zitten, starten wij met Intergalactic Lovers in het Grand Theatre. Ze beginnen met "Shewolf" een nummer met de zin "Run run as fast as you can". Lekker toepasselijk voor Eurosonic. Na dit nummer zakt het optreden een beetje weg. Pas na een nummer of vijf herpakt de band zich, zonder echter op het beginniveau te komen. Na een half uur hou ik het voor gezien en ga naar de Spiegel.
In de kleine zaal Spiegel Up spelen de Esten van Ewert and The Two Dragons. Ik wurm me door alle fotografen en cameraploegen(4!) heen en heb een mooi plekje vooraan. De kleine zaal staat bomvol als de mannen beginnen. Ook deze band begint met haar beste nummer  "In the End". Maar in tegenstelling tot de eerste band zakt het optreden niet in. Bij het derde nummer gaat de trui van Ewert uit. We horen een mooie combi van Folk en Indie die soms wegvloeit naar country in het nummer "Jolene". Maar het volgende moment hoor je de invloed van The Beatles weer. Erg prettig optreden dat goed ontvangen wordt door het publiek. Morgenavond nog een keer te zien in de Muziekschool.

Voorafgaand aan dit optreden hebben de heren al een kort optreden bij 3onstage gegeven. Dat kun je hier terug zien. http://www.nederland3.nl/silverlight/134?time&embed=true  

Terug naar het Grand Theatre voor You Say France I Whistle. Op het podium staan 3 heren en een dame die proberen een zomerse sfeer te creëren. Dat lukt maar gedeeltelijk. Het blijft een beetje een flauw aftreksel van Vampire Weekend. Niet onaardig, maar nou ook weer niet wereldschokkend. Omdat het niet zo kan boeien ga ik nog even op en neer naar Vera om 2:54 te zien. Voor Vera staat de eerste rij. Eenmaal binnen hoor ik het laatste nummer nog. Onvoldoende om een objectief oordeel te vellen, maar ik heb hier geloof ik ook niet al te veel gemist. Terug in het Grand Theatre speelt YSFIW de laatste tonen. Teddyberen en andere podium-aankleding gaan heen en weer tussen publiek en band. Ik neem een biertje in afwachting van Eduard  die uit Drachten moet komen. Strak om 23 uur is hij er. Dat is ook het moment dat Lisa Hannigan haar tweede optreden van de avond doet. Ze stond eerder op de avond al in Vera. We halen een biertje en zoeken een plekje vooraan, want tussen de netwerkende muziekliefhebbers is het geroezemoes te groot. Lisa Hannigan kwam ooit via Damien Rice in de muziekwereld terecht. Ze zong op een aantal van zijn albums mee en ook privé hadden de twee een relatie. De muzikale en de privé relatie zijn na een aantal jaren uit elkaar gespat. Ze spraken elkaar sindsdien niet meer. Vanavond staat Lisa met haar eigen band op het podium, als vertegenwoordiger van het themaland Ierland. We krijgen vrolijke en soms ook ingetogen folkliedjes voorgeschoteld, die in de voorste gelederen van het publiek tot veel enthousiasme leiden. Veel instrumenten- en positiewisselingen van de muzikanten zorgen voor een levendig beeld. Prima band.

We drinken nog een biertje om de muntjes op te maken en lopen dan naar Vera.
120 days sluit daar de avond af. Er staan heel veel toetsen op het podium. De trommelvliezen komen lekker los bij de electrobeat die deze heren produceren. Dat roept weer herinneringen op aan New Order. De nummers rijgen zich aaneen en de band schuwt het ook niet om een instrumentaal nummer te brengen. In het achterhoofd zoemt telkens de roep "This is Twelve Inch". Een jeugdtrauma van het Bommen (bewegen op muziek) bij de Aclo. Dan dacht je dat het nummer klaar was en dan was je nog maar op de helft. Het filmpje hieronder geeft een mooi beeld van de duur van de nummers. 

 

Nog even een frietje bij de Hoek en dan rap naar huis. Er volgen nog 3 avonden.