Eurosonic 11-1-2012

Sinds een paar jaar is er op de woensdagavond voorafgaand aan het congres al een klein programma. Dat pik ik natuurlijk graag mee, zodat een paar planningsproblemen in het reguliere programma opgelost kunnen worden. Terwijl de netwerkers nog bij de EBBA-awards in de Oosterpoort zitten, starten wij met Intergalactic Lovers in het Grand Theatre. Ze beginnen met "Shewolf" een nummer met de zin "Run run as fast as you can". Lekker toepasselijk voor Eurosonic. Na dit nummer zakt het optreden een beetje weg. Pas na een nummer of vijf herpakt de band zich, zonder echter op het beginniveau te komen. Na een half uur hou ik het voor gezien en ga naar de Spiegel.
In de kleine zaal Spiegel Up spelen de Esten van Ewert and The Two Dragons. Ik wurm me door alle fotografen en cameraploegen(4!) heen en heb een mooi plekje vooraan. De kleine zaal staat bomvol als de mannen beginnen. Ook deze band begint met haar beste nummer  "In the End". Maar in tegenstelling tot de eerste band zakt het optreden niet in. Bij het derde nummer gaat de trui van Ewert uit. We horen een mooie combi van Folk en Indie die soms wegvloeit naar country in het nummer "Jolene". Maar het volgende moment hoor je de invloed van The Beatles weer. Erg prettig optreden dat goed ontvangen wordt door het publiek. Morgenavond nog een keer te zien in de Muziekschool.

Voorafgaand aan dit optreden hebben de heren al een kort optreden bij 3onstage gegeven. Dat kun je hier terug zien. http://www.nederland3.nl/silverlight/134?time&embed=true  

Terug naar het Grand Theatre voor You Say France I Whistle. Op het podium staan 3 heren en een dame die proberen een zomerse sfeer te creëren. Dat lukt maar gedeeltelijk. Het blijft een beetje een flauw aftreksel van Vampire Weekend. Niet onaardig, maar nou ook weer niet wereldschokkend. Omdat het niet zo kan boeien ga ik nog even op en neer naar Vera om 2:54 te zien. Voor Vera staat de eerste rij. Eenmaal binnen hoor ik het laatste nummer nog. Onvoldoende om een objectief oordeel te vellen, maar ik heb hier geloof ik ook niet al te veel gemist. Terug in het Grand Theatre speelt YSFIW de laatste tonen. Teddyberen en andere podium-aankleding gaan heen en weer tussen publiek en band. Ik neem een biertje in afwachting van Eduard  die uit Drachten moet komen. Strak om 23 uur is hij er. Dat is ook het moment dat Lisa Hannigan haar tweede optreden van de avond doet. Ze stond eerder op de avond al in Vera. We halen een biertje en zoeken een plekje vooraan, want tussen de netwerkende muziekliefhebbers is het geroezemoes te groot. Lisa Hannigan kwam ooit via Damien Rice in de muziekwereld terecht. Ze zong op een aantal van zijn albums mee en ook privé hadden de twee een relatie. De muzikale en de privé relatie zijn na een aantal jaren uit elkaar gespat. Ze spraken elkaar sindsdien niet meer. Vanavond staat Lisa met haar eigen band op het podium, als vertegenwoordiger van het themaland Ierland. We krijgen vrolijke en soms ook ingetogen folkliedjes voorgeschoteld, die in de voorste gelederen van het publiek tot veel enthousiasme leiden. Veel instrumenten- en positiewisselingen van de muzikanten zorgen voor een levendig beeld. Prima band.

We drinken nog een biertje om de muntjes op te maken en lopen dan naar Vera.
120 days sluit daar de avond af. Er staan heel veel toetsen op het podium. De trommelvliezen komen lekker los bij de electrobeat die deze heren produceren. Dat roept weer herinneringen op aan New Order. De nummers rijgen zich aaneen en de band schuwt het ook niet om een instrumentaal nummer te brengen. In het achterhoofd zoemt telkens de roep "This is Twelve Inch". Een jeugdtrauma van het Bommen (bewegen op muziek) bij de Aclo. Dan dacht je dat het nummer klaar was en dan was je nog maar op de helft. Het filmpje hieronder geeft een mooi beeld van de duur van de nummers. 

 

Nog even een frietje bij de Hoek en dan rap naar huis. Er volgen nog 3 avonden.