Lowlands 2015 dag 3 De Zondag

We beginnen de zondagmorgen met de Engelse zanger Rhodes. Vorig jaar al in Leeds gezien en toen al als zeer beloftevol betiteld. Die belofte komt nu uit. Lowlands ontwaakt op zijn zang en de cello uit zijn begeleidingsband. Je kunt de zondagmorgen slechter beginnen.

Meteen door naar de vrienden van Bear's Den. In de grote Heineken tent voelen de nog altijd bescheiden heren zich wat onwennig, maar dat is snel over. De banjo en de trompetten maken het publiek wakker en dan reageert enthousiast op de band. Voor sommigen een ontdekking en een band die het komende najaar de zalen vol gaat laten stromen.
In de Charlie staan de Indierockers van The Districts. Puurdere Indierock zul je niet vaak horen. De zanger doet een beetje denken aan Tim Knol met The Miseries.De oren zijn nu echt goed open.

 

In de Heineken bewijzen Twenty-one Pilots dat ze twee jaar geleden in een veel te kleine Charlie stonden. De show van deze drummer en de piano spelende rapper wordt gevuld met alle festival clichés die maar kunt bedenken. Maar met je drumstel op het publiek crowdsurfen is toch iets dat niet veel bands gegeven is.

 

The Maccabees mogen de zondagmiddag vullen in de Alpha. De tent zelf is half gevuld, maar het optreden is best OK. De vermoeidheid bij het publiek laat zich gelden denk ik. Het nieuwe materiaal is misschien voor velen nog net te nieuw. Hopelijk gaan ze nog touren langs de zalen.

 

Benjamin Clementine weet de India goed te vullen. Hij is voor iemand met de reputatie van Enfant Terrible in een uitermate goede bui. Hij spreekt over "liefde" en zingt vanaf zijn barkruk achter de piano. De band met celliste voegt zeker wat toe aan zijn geluid. Blij dat ik de ondanks de lamme voeten de tocht naar de India heb ondernomen,

Terug in de Alpha zien we Passenger de tent bespelen. Dat gaat hem prima af. Voor de hardcore Lowlandsganger misschien geen act om heen te gaan, maar er is blijkbaar genoeg vraag naar. Goed dat de programmeurs daar ook oog voor hebben. We kijken vanaf de zijkant van het voorvak de artiest en de zaal aan. Zo intiem als vorig jaar met 200 man in Rome wordt het niet, maar het is goed zo.
De man met de hamer komt genadeloos voorbij. Ik zie nog een paaar nummers van  Ought en constateer dat dat een prima bandje is voor Vera. Daar staan ze dan ook maandag. Dolomite Minor is gitaarmuziek met een wat gedateerd jaasje. Leuk voor die jongens met lange haren zullen we maar zeggen.
Tame Impala mag de omgedoopte Heineken afsluiten. Dat doen ze mer verve. Met een geweldige audiovisuele show weten ze het publiek een uur lang moeiteloos te boeien. Drijvende beats begeleid met caleidoscopische beelden en veel rook brengen het publiek in beweging. Er wordt volop gedanst in de bomvolle zaal. Voor velen het absolute hoogtepunt van deze aflevering van Lowlands.

 

Django Django staat tot slot nog in de Bravo, maar  na de intense beleving van Tame Impala voelt dat toch als een prefab toetje bij de Italiaan. Wel lekker, maar er is beter.
Tevreden keren we voor de regen echt gat vallen naar huis.Of zoals anderen zeggen: Het logeeradres voor de rest van het jaar. 

Lowlands 2015 dag 2 De Zaterdag

We beginnen dag 2 met de rustige Indie van Eaves in de Charlie. Qua geluid doet deze band erg aan Midlake denken en dat is bepaald geen straf. Prettig wakker worden met een band die we nog wel eens willen zien.

  

Jacco Gardner maakt ondertussen de Heineken wakker. Die staat goed vol en deint mee op de seventies sound van Gardner.

Echt wakker worden doen we pas bij Christine and the Queens. In de Bravo zetten die een bijzonder strakke show neer. Christine is niet vies van disco en met haar dansers doet ze de vroege Michael Jackson herleven. Ze geniet van haar optreden en het publiek geniet mee. Ze komt in de top drie van vandaag.

 

 

(slecht geluid helaas)            

In de X-Ray staat het IJslandse Low Roar. Lo-fi Indie van het prettige soort. Ze brengen in de X-Ray wat Howling gisteren niet kon brengen.

 

In de Alpha staat Franz Ferdinand  versterkt met Sparks. Vertrouwd en toch ook weer nieuw. Terecht is deze Lowlands recidivist dus weer geboekt. Dat wordt beloond met een goed gevulde tent en volle heuvels.

 

Het Belgische Balthazar is zo'n band die je weer opnieuw ontdekt elke keer dat je ze ziet. Toch maar thuis weer  eens luisteren.  Met iets meer Podium act kan deze band nog verder groeien.

De Deense Mø brengt met haar fragiele figuur de Bravo in beweging. Een cover van Frank Ocean die ze met Major :Lazor opnam brengt de zaal goed op stoom. Een act die op termijn nog eens terug kan komen in een grotere tent.

 

Father John Misty gaat in de India voor in zijn eigen hoogmis. Hij zingt zijn vileine teksten op een mix van blues en americana.  De presentator wordt genadeloos afgeserveerd omdat hij alleen maar Fleet Foxes kon roepen. Bored in The USA wordt alleen met piano gebracht. Hoogtepunt van de dag.

 

Lapsley wordt een beetje het slachtoffer van dit hoogtepunt.  We luisteren buiten de tent. Een volgende keer maar eens echt checken.  Bij Shura in de X-Ray staan we vooraan. Een bedeesd meisje met band zet een elektro set neer met veel drive en beat. Ze wordt daarmee de ontdekking van de dag.

 

Aardig moe toch maar de India in voor Courtney Barnett.  Dat pakt goed uit. Met drummer en bassist zet deze rockchic een geweldige set neer. De gitaarriffs zwepen het publiek flink op. Ze beland daarmee op plaats 2 van vandaag.

We sluiten de dag af met Nothing But Thieves in de Charlie.  Terwijl de helft van de Chemical Brothers de tweede teleurstellende afsluiter in de Alpha is, zet deze band een geweldige set neer in een uitpuilende Charlie.  Die gaan we zeker nog in een grotere tent zien in de komende jaren.

Lowlands 2015 dag 1 De Vrijdag

Op de eerste dag de tent neergezet op mini camping P90, 8 kilometer ten Noorden van Lowlands.
De eerste act is Curtis Harding. Het is enorm druk bij de verplaatste Charlie, want hij speelt als enige voor alle andere podia uit. Blijft lekker deze Amerikaan uit Atlanta, die blijkbaar moeite heeft om zijn band op orde te houden. Er staan weer andere mensen dan afgelopen voorjaar.

De Lima staat nu bij de Alpha en daar staat JP Cooper. Deze Engelsman met rastahaar, speelt soulvolle nummers. Het is zijn eerste grote festival in Europa. Er zullen er vast meer volgen, want het zijn muziek valt goed bij het publiek.

In de Charlie staat Bleachers het solo  project van de gitarist van Fun. We zien een typische Amerikaanse stadionrock band, met poppy rocksongs. Veel effectbejag en bespelen van het publiek. Dat lukt aardig. Ik zou er niet voor naar een concertzaal gaan.

Imelda May uit Ierland ziet er goed uit, maar de muziek is toch een wat slappe versie van Caro Emerald. Daarom maar even koffie gehaald. De 3FM container gaat dan opeens open en er is nog plek. Koffie weggegooid en  naar binnen. We krijgen 3 nummers van Curtis Harding. Erg gaaf en de weggegooide koffie zeker waard.
 

Vaults in de X-Ray is de eerste echte tegenvaller van de dag. Mooie dame maar verder vrij obligate elektro.Dat houdt de aandacht niet echt lang vast. Ook The Staves hebben ook moeite om het publiek in de half gevulde India vast te houden. De muziek  is prima, maar ook lastig  en kwetsbaar in deze setting. Was in de Charlie of Lima beter tot zijn recht gekomen.

 

We gaan op tijd naar Paolo Nutini, zodat we in het voorvak kunnen staan. Dat lukt. We zien een uitstekend optreden van deze Schotse Italiaan. Hij heeft er zin in en het publiek ook. Iron Sky en Candy zijn de absolute hoogtepunten van het optreden.

  

We kijken nog even bij Howling in de X-Ray. Die kunnen de belofte niet echt waar maken. Waar we 2 jaar geleden door The Acid nog prettig verrast werden, is dit project minder geslaagd. De rest van het gezelschap komt ook wat ontevreden bij Ben Howard weg. Die heeft blijkbaar ook niet gebracht wat men verwachtte.Al met al toch een zeer geslaagde dag.

Festival The Brave 2015 Amsterdam

Augustus is traditioneel al  een festivalmaand voor mij omdat dan zowel Lowlands als Noorderzon plaats  vinden. Via Adam Barnes hoorde ik over Festival The Brave in Amsterdam. Ik bekeek de line-up en was prettig verrast. Toen ook nog een keer Augustines als headliner werd aangekondigd was ik verkocht. Waar vind je nou een festival waar je voor de prijs van een theaterkaartje een hele dag vermaakt wordt.
Het geheim van The Brave is dat ze het niet zoeken in de grote namen, maar op zoek zijn naar nieuw talent. Dat vraagt om moed van zowel het festival als de bezoekers. Vertrouwen van het publiek  in de programmeurs. "Brave" geldt dus voor beide. Met deze formule zet het festival echt een andere concept neer dan festivals als Best Kept Secret of Down The Rabbit Hole, die dan in naam wel nieuwe muziek bieden,maar eigenlijk toch heel veilig programmeren met acts die al flink zijn doorgebroken.
In een vrij nieuw park aan de West-kant van Amsterdam vindt het festival plaats. Voor 5 euro parkeer je op 300 meter van het terrein. Na een straffe controle bij de ingang (ik kwam Engeland makkelijker binnen deze zomer) gingen we zonder nagelschaartje verder. Muntjes gekocht en naar het Festival terrein waar 4 podia van verschillend formaat waren neergezet. Op het hoofdpodium staat op dat moment Jerusa een band rondom zangeres Jerusa. Ze brengen poppy muziek met een flinke dosis toetsen. Zeker geen slecht begin van de dag.  Het publiek moet  er nog een beetje inkomen en stroomt lekker binnen.

Jerusa                                                       Mark Wilkinson

Op het kleinere Amfitheater podium  staat Mark Wilkinson. Dit  podium is gemaakt door een tentdoek over de trappen  heen te spannen. Daardoor ontstaat een podium met heerlijke zitplekken, wat natuurlijk erg prettig is met  een lange festivaldag in het vooruitzicht. De Australiër Mark Wilkinson werd ooit door RTL Late Night van de Dam geplukt voor een optreden in de show en moest ook  nog deelnemen aan een panel. Voor deze rondtrekkende artiest een onverwacht hoogtepunt in zijn Europese  rondreis. Wilkinson maakt nummers die wel een beetje aan Passenger doen denken.

Op het hoofdpodium staat Charl DeleMarre. Een act die met  zijn eigenzinnige Nederlandstalige nummers prima op dit festival past. Hij zal vaak vergeleken worden met Ramses Shaffy, maar ik zie meer een wat rauwere versie van Volumnia. De teksten gaan over het leven en de  liefde. Zwaar leven, maar ja dat levert dan wel weer mooie muziek op.

          
Charl DeleMarre                                   Alasca

In het Amfitheater staat dan het Volendamse Alasca. Geen palingsound, maar meer Road Music waarmee je met gemak heel Amerika doorrijdt. Prima onderhoudende muziek. In december staan ze in de Grote Zaal van Paradiso. Op het kleinere podium ernaast staat zanger Dave Crane. Op The Accoustic Hill staan de hele dag Nederlandse singer-songwriters. Crane heeft nog wat last van de slotakkoorden van Alasca, maar weet met hulp van het publiek en een aantal collega's toch een leuke set neer te zetten. Dit jaar te bewonderen tijdens de Popronde.

 
Dave Crane                                                       Malky

De Duitser Malky is een beetje vreemde eend in de bijt van het Festival. Zijn muziek is veel soulvoller dan de rest van de programmering. Maar aan de andere kant voldoet hij wel aan de criteria van onbekend opkomend talent. Het is misschien iets te vroeg op de dag  voor deze band. Met een ondergaande zon zou de muziek misschien nog wat beter aanslaan. maar ja niet iedereen kan aan het eind van de dag geprogrammeerd worden.

In het Amfitheater staat de Belgische band Byron Bay. Ze stonden deze zomer al op Welcome To The Village in Leeuwarden en dat blijkt een terechte keuze. Prima sound die doet denken aan Moss, maar soms ook aan Kensington. Zanger Tom Verstappen heeft een knauwtje in zijn stem die doet denken aan Tom Smith van The Editors.  Prima voorwaarden dus om een lekkere sound neer te zetten.

Byron Bay

We blijven op het zelfde podium voor Andreas Moe. Deze  Zweed stond al op Eurosonic  en heeft al de steun van Frank van der Lende van 3FM. Met "Oceans" scoorde hij al een bescheiden hit. Dat nummer bewaart hij niet tot het einde.  We zien en horen een prima set. Probleem blijft wel dat hij zijn nummers zo opbouwt dat het publiek een beetje ontmoedigt wordt om mee te klappen. Net als je een beetje in een nummer zit geeft hij het een andere draai. Daar word je als publiek niet zekerder van.

 
Andreas Moe (met een stomme e, dus Mo)

Op het hoofdpodium staat een andere Zweed, Loney Dear. Hij stond een aantal  jaar geleden al op Lowlands en recenter op Explore The North in Leeuwarden. De belofte wordt niet helemaal waargemaakt. De combinatie van de eerste regen van de dag met een gehaast optreden en met elektronica doorspekte nummers maakt dat het optreden minder boeit dan in Leeuwarden. Was op een kleiner podium misschien beter tot zijn recht gekomen.

Loney Dear    

Op het derde podium, dat "Speakeasy" heet, staat de Engelse troubadour Adam Barnes. Alhoewel de gastheer van het podium het publiek nog oproept om de naam van het podium recht aan te doen, blijft het toch vrij onrustig in de tent. Volgend jaar maar de naam veranderen in "Shut the fuck up". Adam deed solo al wat huiskamerconcerten in Nederland en heeft nu 2 bandleden mee op piano en gitaar. Daardoor is de sound wat voller, waardoor het geroezemoes beter overstemd wordt. Gesteund door het publiek dat regelmatig SSSSSTTT laat horen brengt hij zijn nummers. De covers van Britney Spears en Whitney Houston brengen zelfs de kletskoppen tot  zwijgen. Deze week staat hij donderdag nog op Noorderzon  in de huiskamercontainer van Wishfulmusic.

Adam Barnes

The Young Folk uit Ierland sluiten het programma van het Amfitheater af. Deze Ieren die veel bekendheid kregen door hun optreden in de reality serie van Nick en Simon, timmeren aardig aan de weg in Nederland. Hun nieuwe CD wordt dan ook eerst in Nederland uitgebracht. Het optreden van deze folkgroep start wat stroef, maar komt gedurende de set aardig op gang.

The Young Folk

Augustines mag deze fraaie dag afsluiten. Deze band uit Brooklyn New York toert door Europa en hadden deze datum nog vrij. Het enige optreden in Nederland en dat op de verjaardag van zanger Billy  McCarthy en de vooravond van de verjaardag van bandlid Eric Sanderson. Beiden worden natuurlijk door het publiek toegezongen. Met al diverse optredens in het verleden en een geweldige Twee Meter sessie heeft de groep al een zekere aanhang in Nederland gekregen. Die staan vanaf het begin te genieten van de nummers en zingen uit volle borst mee. Ook voor het publiek dat hen niet kent is het een prima optreden. Het enthousiasme van de band zorgt er vast voor dat vandaag een hoop bezoekers op  zoek gaan naar deze band op YouTube of  Spotify.

Augustines

Terugkijkend dus een prima festival. Natuurlijk niet allemaal hoogtepunten, maar genoeg om tevreden naar huis te gaan. Hartjes voor presentator Karsten en volgend jaar gewoon wat meer WC's en dan komt het prima voor elkaar met dit festival.