2015 een muzikale terugblik

Aan het einde van het jaar verschijnen alle muzikale jaarlijsten. Als fanatieke muziekliefhebber kan ik daar niet in achterblijven. 269 keer dit jaar stond er een artiest of band voor mijn neus. Dat is meer dan enig ander jaar. Nou is dit aantal niet een streven, het is meer dat het je overkomt omdat je graag muziek ziet en hoort. Een paar extra festivals en je bent zo over je aantal van vorig jaar heen. Ik ga geen top tien opstellen van die optredens, maar kijk even terug naar wat hoogtepunten en ook een paar dieptepunten.

De Helden
Iedereen heeft ze wel, de artiesten die je ooit nog eens een keer wilt zien of die je elke keer wilt zien als ze in het land zijn. Dit jaar waren James Taylor, Paul McCartney en Keaton Henson zulke hoogtepunten. James Taylor kwam gewoon in de Oosterpoort. Strak uitverkocht en nadat na drie nummers het geluid ook goed stond een prachtige ervaring. Met Eduard last minute naar Paul McCartney via een kortingsactie van Ziggo. De oude meester maakte het in een bomvolle Ziggodome helemaal waar. Toch nog een spelend lid van de Beatles gezien. Keaton Henson stond in het kader van het Holland Festival in het Concertgebouw met het Amsterdam Sinfonietta Orkest. Prachtig om deze introverte muzikant te zien musiceren en te zien genieten van het orkest.

De Nieuwkomers
Op Eurosonic zien we elk jaar het aanstormende talent. De Noorse Aurora, de Ieren Gavin James en SOAK vormden daar voor mij de kopgroep van aanstormend talent. Alle drie zag ik ze later in het jaar nog terug. Frazey Ford is in het vak weliswaar geen nieuwkomer, maar brak dit jaar in Nederland wel prima door met twee tours. Het intieme optreden in de Oude Remise blijft een mooie herinnering aan dit helaas ter ziele gegane podium. Op Reeperbahn zag ik AOSOON en Elias twee namen die de moeite waard zijn te bekijken op Eurosonic.

De Festivals

Naast Eurosonic, Lowlands, Noorderzon en Dauwpop heb ik dit jaar een aantal nieuwe festivals bezocht. From the Garden in achtertuinen in Wildervank, met veel Singer-Songwriters, Festival The Brave in een nieuw park in Amsterdam West met mijn favoriete Augustines maar ook met mooie nieuwe bands en zangers. In de Tolhuistuin organiseerde Concerto samen met Paradiso een mooi voorjaarsfestival met veel opkomende bands en in februari mocht ik een dagje naar Gransnapolsky op de betoverende locatie van Radio Kootwijk. Allemaal prachtige festivals, waarvan ik hoop dat ze ook volgend jaar doorgaan. Ook Reeperbahn was een fijn festival dat voor herhaling vatbaar is.

De Specials

Een paar concerten verdienen het om nog genoemd te worden. Met Maaike naar een besloten optreden van Bear's Den in de Vondelkerk in Amsterdam geweest. Ondanks 10 kilometer file vanwege de Toppers toch nog op tijd binnen. Mooi intiem optreden. Met Joost reed ik in 3 uur naar Hamburg voor een optreden van The Script. Niet met 16.000 man in de Ziggodome, maar met een kleine 5.000 in een Amphitheater in het Stadtpark. Kensington als voorprogramma. Konden we die ook nog even afvinken.
Het optreden van Adam Barnes in mijn eigen huiskamer was bijzonder. Geweldig leuk om zoiets te organiseren en om zo in contact te komen met artiesten. Kijk nu al uit naar zijn komst in februari.
Live muziek op je vijftigste verjaardag is natuurlijk top en als dan ook nog de getalenteerde Orla Gartland wil komen is dat helemaal super. We hebben er een adoptie-dochter bij.

De Missers

Als je zoveel optredens ziet, dan kan het niet allemaal hosanna zijn. Soms valt een band live vies tegen. Dat was bijvoorbeeld het geval bij Years & Years op  Eurosonic. Geen goede podiumact zorgde er voor dat het optreden na 3 nummers inzakte als een plumpudding. Extra zuur dat ik daardoor Jack Garrat mistte. Volgende keer toch maar naar de kinderen luisteren. Imelda May op Lowlands was echt veel te glad en leek alleen maar aan het werk. Op Noorderzon kon ik op podium Plataan niet warm worden van Alex Highton. Zijn gitaarspel en zang waren naar mijn idee van een te laag niveau voor dit festival.

De onvermijdelijke top 10.
Dit jaar weer een goede platenspeler gekocht. Daardoor weer wat meer gericht op vinyl en nieuwe releases. Luister echter ook veel via Spotify en YouTube en niet altijd hele albums. Toch maar een lijstje met de 10 beste albums van 2015.

The Slow Show - White water

Father John Misty - I Love You Honeybear

Tame Impala - Currents

Frazey Ford - Indian Ocean (gemaakt  in 2014, maar pas in 2015 in NL)

Gavin James - Live at Whelans

Courtney Barnet - Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit

Oh Wonder - Oh Wonder

Orange Skyline - An Introduction

Swinder - Swinder

Circa Waves - Young Chasers

Vooruitzichten

De vooruitzichten voor het nieuwe jaar zijn goed. Adam Barnes komt weer naar Groningen, ga met Maaike naar Gavin James, Orla Gartland en Lewis Watson in Keulen en met Carleen een weekendje naar Berlijn om mijn heldin Natalie Merchant te zien. Het komt muzikaal ook in 2016 vast goed.

Eurosonic 2016 De vooruitblik

Zoals elk jaar luister ik alle bandjes van Eurosonic af om te bepalen waar ik heen ga. Al dat werk deel ik graag met jullie, zodat jullie met wat meer gemak de leuke bandjes vinden. Nou is muziek een kwestie van smaak en dit lijstje is dus mijn smaak. Die is vrij breed, maar keel schrapende metal en hip hoppende Kraantje Pappie klonen vallen daar niet in. Ook huldig ik het principe dat muziek met instrumenten gemaakt moet worden, dus ben ik geen fan van knoppen draaiende DJ's/producers. Dance en techno zijn niet aan mij besteed. Maar er blijft nog genoeg over.
Ik hanteer een punten systeem, waarbij naast punten ook sterren uitgedeeld worden. Hoe meer sterren hoe hoger de waardering.

Categorie 1:
Acts die ik in principe wil  zien. Het zijn er natuurlijk te veel. Met de sterren geef ik de urgentie aan. Het zijn bands die volgens mij iets unieks hebben. Een eigen sound, een goede stem. Ze zijn beloftevol. Wie wil er nou niet in een kleine zaal bij de volgende Adele staan?

Categorie 2:
De lastigste categorie. Net geen 1 maar waarschijnlijk best wel goed. Ook hier zul je je waarschijnlijk prima vermaken.

Categorie 3:
Er zijn bands waarvan je thuis geen CD opzet, maar die live best de moeite waard zijn. Die krijgen een 3. Het kan ook zijn dat het zulke gekkigheid is dat je niet het hele optreden wilt blijven, maar het toch even gezien wilt hebben.

Categorie 4:
Bands die wel aardig zijn, maar nog net iets missen. Waarschijnlijk heb je het na 3 nummers wel gezien.

Categorie 5:
Wil ik nog niet dood gevonden worden.

Om het puzzelen gemakkelijker te maken heb ik een overzicht met alle tijden en locaties gemaakt. Ook zijn er aparte lijsten per dag op tijd.
Overzicht met tijden en locaties

Wil je toch graag zelf even luisteren, dan kun je alle categorie 1 bands in deze spotify lijst luisteren. Van elke band 2 nummers. Spotify

Veel plezier en maak vooral je eigen route. Maak eens een praatje met de artiest na afloop van het concert. Dat vinden ze leuk. Eurosonic is voor hen vaak ook een sprong in het diepe.

Bands om in de gaten te houden

Terwijl de bladeren vallen en de eerste aanzetten tot jaarlijstjes al weer worden gedaan, kreeg ik zin om een lijstje te maken met artiesten waarvan ik denk dat ze de moeite waard zijn. Sommigen heb je misschien al eens voorbij zien komen in mijn tweets of blogs. Is het een beloftelijst voor 2016? Nee, want om het te maken in de muziekindustrie is veel meer nodig dan alleen goede muziek maken. Timing, toeval en goed management zijn daarin bepalend. Een tweede kans krijg je niet vaak. Ze staan in alfabetische volgorde, zodat elke voorkeur van mij niet te achterhalen is. Luister de Youtube-filmpjes of  zet de Spotifylijst aan en laat je verrassen. Voor de echte kenners misschien weinig verrassend, maar wie weet zit er toch wat tussen wat je nog niet kende.
Spotify-playlist

A.O.S.O.O.N.Gangsta folk noemen ze hun muziek. Een jongen en een meisje elk met een gitaar en zij met een licht nasale hoge stem. Mooie kabbelende songs. Ik denk Longlist BBC Sound of 2016.
Te zien op Eurosonic 2016.

The Academic
Ierse Indierock band met erg jonge bezetting. Aanstekelijke liedjes met Ierse roots en tegelijk stadionrock aspiraties. Volgend jaar niet missen op Eurosonic.

Adam Barnes
Dit jaar al op diverse plekken te zien geweest in Nederland. Met band klinken de melancholieke songs net iets steviger. De EP 'One Day We'll Be Fine' is meer dan de moeite waard.

  

Alex VargasSinds 2010 is deze Deen bezig met zijn solo carrière. Prima gitaarspel begeleid mooie ballads.

Amber Run
Ondanks een bomvolle A-kerk breekt deze band nog niet echt door buiten Engeland en Ierland. Dat is eigenlijk best jammer.

Barna Howard
Americana van de zuiverste plank. Een zanger die erg doet denken aan Townes van Zandt.

Byron Bay
Opkomende Belgische band waarvan de nummers gekenmerkt worden door meerstemmige zang en een hoop elektronische toetsen.

Charlie Cunningham
Verfijnd gitaarspel met een Spaanse inslag begeleiden een vrij nasale stem.

Crying Boys Cafe
Bandje uit Rotterdam met een Elbow-achtig geluid. Nog niet op Spotify.

Daniel Cane

Een van de smaakmakers van de Popronde 2015, solo en met band. Staat graag op tafels.

Daniel James
Na een jaar vol gezondheidsproblemen weer aan het werk met nieuw materiaal.  Begin  2016 weer "on the road".

Ezra Furman
Niet vies  van een damesjurkje of wat lipstick maakt deze Amerikaanse Jett Rebel vrij klassieke
Rock 'n Roll met een hoog Happy Day's gehalte.

Folly and the Hunter
Deze Canadezen maken prettig  in het gehoor liggende Indie.

Fickle  Friends
Poppy electro uit Brighton. Frisse up tempo liedjes.

Freddie Dickson
Eurosonic 2015 zorgde niet voor een doorbraak. Gebroken met zijn band en nu solo aan nieuw werk bezig. Hopelijk horen we in 2016 weer van hem. Prima stem.

Gabriel RiosZuid-Amerikaanse Belg die met nog 2 buitenlanders in New York een prachtig album maakte.

Half Moon Run
Ondanks optreden op Lowlands 2014 zijn deze Canadezen nog niet echt doorgebroken. Nieuwe album is meer dan de moeite waard.

James Gruntz
Soulvolle Zwitser. Een van de hoogtepunten van het  Reeperbahn Festival.

JP Cooper
Soulvolle Singer-songwriter met een flinke bos rastahaar.

Kelvin Jones
Opgewekte poppy liedjes. Vrolijke gast die het live ook  kan brengen. BBC Longlist 2016 gok ik.

Lucy Rose

Een zangeres die het midden houdt tussen Florence and The Machine en Elly Golding.  Zeer beloftevol.

Nathaniel Rateliff
Bekend van de muziek  documentaire "From Austin to Boston". Ga die zien op Netflix.

  

Noiserv
Portugese multi-instrumentalist met de stem van Snow Patrol.

Nothing but Thieves
Ondergewaardeerd op Lowlands 2015. Verdienen met hun goede rocksongs meer aandacht.

Oh Wonder
Duo dat liedjes voor anderen schreef is nu zelf op de bühne gaan staan. The XX in light versie.

Orange Skyline
In de voetsporen van The Beatles en The Arctic Monkeys. Prima CD.
Groningen's hoop in bange dagen.

RAZZ
Duitse band met stadionrock en prima sound. Doet denken aan The White Lies.

Samm Henshaw
Net bevestigd voor Eurosonic 2016. Voorprogramma van James Bay in HMH.  Soulvol.
Top 5 BBC  Sound of 2016 gok ik.

Sample Answer
Ier met het uiterlijk van Jimmy Hendrix. Prima songs.

Seafret
Gitaarduo dat muziek voor je oren maakt.

Sean Nicholas Savage
Soulvolle disco songs voeren je terug naar de tijd van Roxy Music.

Skinny Living
Groep uit Wakefield  met een sterk akoestische inslag.

The Slow Show
Met hun gedragen songs met donkere zang verdienen ze meer aandacht.

Lowlands 2015 dag 3 De Zondag

We beginnen de zondagmorgen met de Engelse zanger Rhodes. Vorig jaar al in Leeds gezien en toen al als zeer beloftevol betiteld. Die belofte komt nu uit. Lowlands ontwaakt op zijn zang en de cello uit zijn begeleidingsband. Je kunt de zondagmorgen slechter beginnen.

Meteen door naar de vrienden van Bear's Den. In de grote Heineken tent voelen de nog altijd bescheiden heren zich wat onwennig, maar dat is snel over. De banjo en de trompetten maken het publiek wakker en dan reageert enthousiast op de band. Voor sommigen een ontdekking en een band die het komende najaar de zalen vol gaat laten stromen.
In de Charlie staan de Indierockers van The Districts. Puurdere Indierock zul je niet vaak horen. De zanger doet een beetje denken aan Tim Knol met The Miseries.De oren zijn nu echt goed open.

 

In de Heineken bewijzen Twenty-one Pilots dat ze twee jaar geleden in een veel te kleine Charlie stonden. De show van deze drummer en de piano spelende rapper wordt gevuld met alle festival clichés die maar kunt bedenken. Maar met je drumstel op het publiek crowdsurfen is toch iets dat niet veel bands gegeven is.

 

The Maccabees mogen de zondagmiddag vullen in de Alpha. De tent zelf is half gevuld, maar het optreden is best OK. De vermoeidheid bij het publiek laat zich gelden denk ik. Het nieuwe materiaal is misschien voor velen nog net te nieuw. Hopelijk gaan ze nog touren langs de zalen.

 

Benjamin Clementine weet de India goed te vullen. Hij is voor iemand met de reputatie van Enfant Terrible in een uitermate goede bui. Hij spreekt over "liefde" en zingt vanaf zijn barkruk achter de piano. De band met celliste voegt zeker wat toe aan zijn geluid. Blij dat ik de ondanks de lamme voeten de tocht naar de India heb ondernomen,

Terug in de Alpha zien we Passenger de tent bespelen. Dat gaat hem prima af. Voor de hardcore Lowlandsganger misschien geen act om heen te gaan, maar er is blijkbaar genoeg vraag naar. Goed dat de programmeurs daar ook oog voor hebben. We kijken vanaf de zijkant van het voorvak de artiest en de zaal aan. Zo intiem als vorig jaar met 200 man in Rome wordt het niet, maar het is goed zo.
De man met de hamer komt genadeloos voorbij. Ik zie nog een paaar nummers van  Ought en constateer dat dat een prima bandje is voor Vera. Daar staan ze dan ook maandag. Dolomite Minor is gitaarmuziek met een wat gedateerd jaasje. Leuk voor die jongens met lange haren zullen we maar zeggen.
Tame Impala mag de omgedoopte Heineken afsluiten. Dat doen ze mer verve. Met een geweldige audiovisuele show weten ze het publiek een uur lang moeiteloos te boeien. Drijvende beats begeleid met caleidoscopische beelden en veel rook brengen het publiek in beweging. Er wordt volop gedanst in de bomvolle zaal. Voor velen het absolute hoogtepunt van deze aflevering van Lowlands.

 

Django Django staat tot slot nog in de Bravo, maar  na de intense beleving van Tame Impala voelt dat toch als een prefab toetje bij de Italiaan. Wel lekker, maar er is beter.
Tevreden keren we voor de regen echt gat vallen naar huis.Of zoals anderen zeggen: Het logeeradres voor de rest van het jaar. 

Lowlands 2015 dag 2 De Zaterdag

We beginnen dag 2 met de rustige Indie van Eaves in de Charlie. Qua geluid doet deze band erg aan Midlake denken en dat is bepaald geen straf. Prettig wakker worden met een band die we nog wel eens willen zien.

  

Jacco Gardner maakt ondertussen de Heineken wakker. Die staat goed vol en deint mee op de seventies sound van Gardner.

Echt wakker worden doen we pas bij Christine and the Queens. In de Bravo zetten die een bijzonder strakke show neer. Christine is niet vies van disco en met haar dansers doet ze de vroege Michael Jackson herleven. Ze geniet van haar optreden en het publiek geniet mee. Ze komt in de top drie van vandaag.

 

 

(slecht geluid helaas)            

In de X-Ray staat het IJslandse Low Roar. Lo-fi Indie van het prettige soort. Ze brengen in de X-Ray wat Howling gisteren niet kon brengen.

 

In de Alpha staat Franz Ferdinand  versterkt met Sparks. Vertrouwd en toch ook weer nieuw. Terecht is deze Lowlands recidivist dus weer geboekt. Dat wordt beloond met een goed gevulde tent en volle heuvels.

 

Het Belgische Balthazar is zo'n band die je weer opnieuw ontdekt elke keer dat je ze ziet. Toch maar thuis weer  eens luisteren.  Met iets meer Podium act kan deze band nog verder groeien.

De Deense Mø brengt met haar fragiele figuur de Bravo in beweging. Een cover van Frank Ocean die ze met Major :Lazor opnam brengt de zaal goed op stoom. Een act die op termijn nog eens terug kan komen in een grotere tent.

 

Father John Misty gaat in de India voor in zijn eigen hoogmis. Hij zingt zijn vileine teksten op een mix van blues en americana.  De presentator wordt genadeloos afgeserveerd omdat hij alleen maar Fleet Foxes kon roepen. Bored in The USA wordt alleen met piano gebracht. Hoogtepunt van de dag.

 

Lapsley wordt een beetje het slachtoffer van dit hoogtepunt.  We luisteren buiten de tent. Een volgende keer maar eens echt checken.  Bij Shura in de X-Ray staan we vooraan. Een bedeesd meisje met band zet een elektro set neer met veel drive en beat. Ze wordt daarmee de ontdekking van de dag.

 

Aardig moe toch maar de India in voor Courtney Barnett.  Dat pakt goed uit. Met drummer en bassist zet deze rockchic een geweldige set neer. De gitaarriffs zwepen het publiek flink op. Ze beland daarmee op plaats 2 van vandaag.

We sluiten de dag af met Nothing But Thieves in de Charlie.  Terwijl de helft van de Chemical Brothers de tweede teleurstellende afsluiter in de Alpha is, zet deze band een geweldige set neer in een uitpuilende Charlie.  Die gaan we zeker nog in een grotere tent zien in de komende jaren.

Lowlands 2015 dag 1 De Vrijdag

Op de eerste dag de tent neergezet op mini camping P90, 8 kilometer ten Noorden van Lowlands.
De eerste act is Curtis Harding. Het is enorm druk bij de verplaatste Charlie, want hij speelt als enige voor alle andere podia uit. Blijft lekker deze Amerikaan uit Atlanta, die blijkbaar moeite heeft om zijn band op orde te houden. Er staan weer andere mensen dan afgelopen voorjaar.

De Lima staat nu bij de Alpha en daar staat JP Cooper. Deze Engelsman met rastahaar, speelt soulvolle nummers. Het is zijn eerste grote festival in Europa. Er zullen er vast meer volgen, want het zijn muziek valt goed bij het publiek.

In de Charlie staat Bleachers het solo  project van de gitarist van Fun. We zien een typische Amerikaanse stadionrock band, met poppy rocksongs. Veel effectbejag en bespelen van het publiek. Dat lukt aardig. Ik zou er niet voor naar een concertzaal gaan.

Imelda May uit Ierland ziet er goed uit, maar de muziek is toch een wat slappe versie van Caro Emerald. Daarom maar even koffie gehaald. De 3FM container gaat dan opeens open en er is nog plek. Koffie weggegooid en  naar binnen. We krijgen 3 nummers van Curtis Harding. Erg gaaf en de weggegooide koffie zeker waard.
 

Vaults in de X-Ray is de eerste echte tegenvaller van de dag. Mooie dame maar verder vrij obligate elektro.Dat houdt de aandacht niet echt lang vast. Ook The Staves hebben ook moeite om het publiek in de half gevulde India vast te houden. De muziek  is prima, maar ook lastig  en kwetsbaar in deze setting. Was in de Charlie of Lima beter tot zijn recht gekomen.

 

We gaan op tijd naar Paolo Nutini, zodat we in het voorvak kunnen staan. Dat lukt. We zien een uitstekend optreden van deze Schotse Italiaan. Hij heeft er zin in en het publiek ook. Iron Sky en Candy zijn de absolute hoogtepunten van het optreden.

  

We kijken nog even bij Howling in de X-Ray. Die kunnen de belofte niet echt waar maken. Waar we 2 jaar geleden door The Acid nog prettig verrast werden, is dit project minder geslaagd. De rest van het gezelschap komt ook wat ontevreden bij Ben Howard weg. Die heeft blijkbaar ook niet gebracht wat men verwachtte.Al met al toch een zeer geslaagde dag.

Festival The Brave 2015 Amsterdam

Augustus is traditioneel al  een festivalmaand voor mij omdat dan zowel Lowlands als Noorderzon plaats  vinden. Via Adam Barnes hoorde ik over Festival The Brave in Amsterdam. Ik bekeek de line-up en was prettig verrast. Toen ook nog een keer Augustines als headliner werd aangekondigd was ik verkocht. Waar vind je nou een festival waar je voor de prijs van een theaterkaartje een hele dag vermaakt wordt.
Het geheim van The Brave is dat ze het niet zoeken in de grote namen, maar op zoek zijn naar nieuw talent. Dat vraagt om moed van zowel het festival als de bezoekers. Vertrouwen van het publiek  in de programmeurs. "Brave" geldt dus voor beide. Met deze formule zet het festival echt een andere concept neer dan festivals als Best Kept Secret of Down The Rabbit Hole, die dan in naam wel nieuwe muziek bieden,maar eigenlijk toch heel veilig programmeren met acts die al flink zijn doorgebroken.
In een vrij nieuw park aan de West-kant van Amsterdam vindt het festival plaats. Voor 5 euro parkeer je op 300 meter van het terrein. Na een straffe controle bij de ingang (ik kwam Engeland makkelijker binnen deze zomer) gingen we zonder nagelschaartje verder. Muntjes gekocht en naar het Festival terrein waar 4 podia van verschillend formaat waren neergezet. Op het hoofdpodium staat op dat moment Jerusa een band rondom zangeres Jerusa. Ze brengen poppy muziek met een flinke dosis toetsen. Zeker geen slecht begin van de dag.  Het publiek moet  er nog een beetje inkomen en stroomt lekker binnen.

Jerusa                                                       Mark Wilkinson

Op het kleinere Amfitheater podium  staat Mark Wilkinson. Dit  podium is gemaakt door een tentdoek over de trappen  heen te spannen. Daardoor ontstaat een podium met heerlijke zitplekken, wat natuurlijk erg prettig is met  een lange festivaldag in het vooruitzicht. De Australiër Mark Wilkinson werd ooit door RTL Late Night van de Dam geplukt voor een optreden in de show en moest ook  nog deelnemen aan een panel. Voor deze rondtrekkende artiest een onverwacht hoogtepunt in zijn Europese  rondreis. Wilkinson maakt nummers die wel een beetje aan Passenger doen denken.

Op het hoofdpodium staat Charl DeleMarre. Een act die met  zijn eigenzinnige Nederlandstalige nummers prima op dit festival past. Hij zal vaak vergeleken worden met Ramses Shaffy, maar ik zie meer een wat rauwere versie van Volumnia. De teksten gaan over het leven en de  liefde. Zwaar leven, maar ja dat levert dan wel weer mooie muziek op.

          
Charl DeleMarre                                   Alasca

In het Amfitheater staat dan het Volendamse Alasca. Geen palingsound, maar meer Road Music waarmee je met gemak heel Amerika doorrijdt. Prima onderhoudende muziek. In december staan ze in de Grote Zaal van Paradiso. Op het kleinere podium ernaast staat zanger Dave Crane. Op The Accoustic Hill staan de hele dag Nederlandse singer-songwriters. Crane heeft nog wat last van de slotakkoorden van Alasca, maar weet met hulp van het publiek en een aantal collega's toch een leuke set neer te zetten. Dit jaar te bewonderen tijdens de Popronde.

 
Dave Crane                                                       Malky

De Duitser Malky is een beetje vreemde eend in de bijt van het Festival. Zijn muziek is veel soulvoller dan de rest van de programmering. Maar aan de andere kant voldoet hij wel aan de criteria van onbekend opkomend talent. Het is misschien iets te vroeg op de dag  voor deze band. Met een ondergaande zon zou de muziek misschien nog wat beter aanslaan. maar ja niet iedereen kan aan het eind van de dag geprogrammeerd worden.

In het Amfitheater staat de Belgische band Byron Bay. Ze stonden deze zomer al op Welcome To The Village in Leeuwarden en dat blijkt een terechte keuze. Prima sound die doet denken aan Moss, maar soms ook aan Kensington. Zanger Tom Verstappen heeft een knauwtje in zijn stem die doet denken aan Tom Smith van The Editors.  Prima voorwaarden dus om een lekkere sound neer te zetten.

Byron Bay

We blijven op het zelfde podium voor Andreas Moe. Deze  Zweed stond al op Eurosonic  en heeft al de steun van Frank van der Lende van 3FM. Met "Oceans" scoorde hij al een bescheiden hit. Dat nummer bewaart hij niet tot het einde.  We zien en horen een prima set. Probleem blijft wel dat hij zijn nummers zo opbouwt dat het publiek een beetje ontmoedigt wordt om mee te klappen. Net als je een beetje in een nummer zit geeft hij het een andere draai. Daar word je als publiek niet zekerder van.

 
Andreas Moe (met een stomme e, dus Mo)

Op het hoofdpodium staat een andere Zweed, Loney Dear. Hij stond een aantal  jaar geleden al op Lowlands en recenter op Explore The North in Leeuwarden. De belofte wordt niet helemaal waargemaakt. De combinatie van de eerste regen van de dag met een gehaast optreden en met elektronica doorspekte nummers maakt dat het optreden minder boeit dan in Leeuwarden. Was op een kleiner podium misschien beter tot zijn recht gekomen.

Loney Dear    

Op het derde podium, dat "Speakeasy" heet, staat de Engelse troubadour Adam Barnes. Alhoewel de gastheer van het podium het publiek nog oproept om de naam van het podium recht aan te doen, blijft het toch vrij onrustig in de tent. Volgend jaar maar de naam veranderen in "Shut the fuck up". Adam deed solo al wat huiskamerconcerten in Nederland en heeft nu 2 bandleden mee op piano en gitaar. Daardoor is de sound wat voller, waardoor het geroezemoes beter overstemd wordt. Gesteund door het publiek dat regelmatig SSSSSTTT laat horen brengt hij zijn nummers. De covers van Britney Spears en Whitney Houston brengen zelfs de kletskoppen tot  zwijgen. Deze week staat hij donderdag nog op Noorderzon  in de huiskamercontainer van Wishfulmusic.

Adam Barnes

The Young Folk uit Ierland sluiten het programma van het Amfitheater af. Deze Ieren die veel bekendheid kregen door hun optreden in de reality serie van Nick en Simon, timmeren aardig aan de weg in Nederland. Hun nieuwe CD wordt dan ook eerst in Nederland uitgebracht. Het optreden van deze folkgroep start wat stroef, maar komt gedurende de set aardig op gang.

The Young Folk

Augustines mag deze fraaie dag afsluiten. Deze band uit Brooklyn New York toert door Europa en hadden deze datum nog vrij. Het enige optreden in Nederland en dat op de verjaardag van zanger Billy  McCarthy en de vooravond van de verjaardag van bandlid Eric Sanderson. Beiden worden natuurlijk door het publiek toegezongen. Met al diverse optredens in het verleden en een geweldige Twee Meter sessie heeft de groep al een zekere aanhang in Nederland gekregen. Die staan vanaf het begin te genieten van de nummers en zingen uit volle borst mee. Ook voor het publiek dat hen niet kent is het een prima optreden. Het enthousiasme van de band zorgt er vast voor dat vandaag een hoop bezoekers op  zoek gaan naar deze band op YouTube of  Spotify.

Augustines

Terugkijkend dus een prima festival. Natuurlijk niet allemaal hoogtepunten, maar genoeg om tevreden naar huis te gaan. Hartjes voor presentator Karsten en volgend jaar gewoon wat meer WC's en dan komt het prima voor elkaar met dit festival.