Noorderslag Zaterdag 12 januari 2013

Na drie dagen Europese popmuziek, nu een avondje Nederlandse beginnende muziektalenten. We beginnen in de kelder waar Qeaux Qeaux Joans staat. Het publiek staat tot buiten de deur, maar zoals wel vaker blijkt is er dan nog gewoon ruimte in de zaal. Loop toch eens door mensen. Coco Joans brengt jazzy-bluesy nummers die prima in het gehoord liggen. Ondanks het lage plafond en de beroerde akoestiek een lekker optreden dat naar meer smaakt. Binnenkort in Simplon te bewonderen.

In de Binnenzaal staat het podium vol met Eins Zwei Orchestra and the Parallel Cinema. Geïnspireerd op Bollywood hebben deze muzikanten weer een prachtig spektakel bedacht. Met een koor, drie Indiase danseressen en een hoop muzikanten krijgen ze het binnenstromende publiek lekker mee. Aan de ene kant een hoop gekkigheid, maar aan de andere kant ook precies waar muziek maken om draait: enthousiasme.

Enthousiasme is ook waar het om draait bij Palio Superspeed Donkey. Drie jonge honden uit Amsterdam die nog op de middelbare school zitten en ondertussen de podia in den lande onveilig maken. Ontdekt op Into The Great Wide Open mogen ze zich verheugen in een steeds groter publiek. We horen frisse Indierock. Het enige minpunt is dat de heren in de tijd die ze gegeven is wel erg veel nummers willen laten horen, waardoor het optreden wat gehaast overkomt. Met iets meer rust in de set kan de groep nog verder groeien en het publiek tussentijds even bijkomen van de energie die de heren uitstralen.

Terwijl in de grote zaal Blaudzun het publiek vermaakt ga ik naar de bovenzaal voor Ful Crate & Mar die met hun hiphop/electro met een dikke soullaag al eens de afterparty van Erikah Badu mochten verzorgen. Wat op papier spannend klonk, komt niet of nauwelijks uit de verf. Ik zie een drummer, toetsenist en zanger/gitarist die weinig inspirerende nummers brengen. Gegokt en verloren is het gevoel. Niet zo erg want dichtbij is nog genoeg leuks te zien.

Met een bak blauwe kaasfondue met brood naar Jacco Gardner in de Marathonzaal. De zaal waar vanavond de nieuwe rockers staan. Terwijl Racoon ondertussen de popprijs krijgt, mogen we in een goed gevulde zaal ondertussen genieten van de muziek en lichtbeelden van deze band. Op een diaprojector scherm worden beelden geprojecteerd van het type die me nog het meeste doen denken aan de tijd dat ik een keuzevak Filmgeschiedenis deed. Beelden van het type "Das Cabinett des Dr, Caligari" afgewisseld met filmpjes die sterk doen denken aan de bekende PSP verkiezingsposter. Deze keer houdt de dame haar kleren wel aan. De muziek past daar prima bij. Een beetje zeurderige '70's sound met de zang en toetsen van Jacco Gardner. Klinkt erg verfrissend maar toch herkenbaar.

Voordat de grote zaal leegloopt alvast naar de Kleine Zaal voor de Kik. Deze Rotterdammers maken er altijd een feest van en dat is ook deze keer het geval. Vrolijke Nederlandstalige '60 sound doet de tijd van ZZ en de Maskers weer herleven. Prima podiumact, flinke interactie met het publiek. Dat zijn de basisingrediënten voor een onvervalst feestje. Ook als je niet voor Sparta bent.

We versterken de inwendige mens en luisteren naar Soul Sister Dance Revolution. Wat op een afstand nog wat lawaaierig overkomt, blijkt binnen het bereik van de boxen een aardig soulvol optreden te zijn. Lang niet gek en prima om de brug naar het volgende optreden te overbruggen.

Kensington staat ondertussen in de grote zaal klaar. Uitgegroeid van een leuk 3fm bandje naar een band met een eigen gezicht en sound, mogen ze nu de avond in de grote zaal afsluiten. Met o.a. de Ben Howard cover, maar vooral met eigen materiaal weten ze de zaal op hun hand te krijgen. De fluwelen stoeltjes zitten op dat moment even heerlijk, na  vier avonden op stap. We verlaten de zaal met "We gotta let go..." dat doen we dan maar. De malligheid van Orgelvreten laten we even scheten. Tijd om naar huis te gaan. Het waren weer vier onvergetelijke dagen. Volgend jaar weer.

Eurosonic Vrijdag 11 januari 2013

Ook vandaag beginnen we weer op Platosonic. Het Ierse Girls Names staat op de verhoging bij Plato. De groep, een gitarist een bassiste en een drummer. maakt een beetje The Cure-achtige muziek. Met een lichte galm krijgen we muziek die je prima kan begeleiden bij een lange autorit. Leuk voor dit moment, maar of het je een avond kan vermaken weet ik nog niet.

De volgende band in Plato is het Noorse Young Dreams. Soms met een 12 mans formatie, maar nu met 5 man. De echoput gaat nu echt pas open. Galmende meerstemmige zang vult de platenzaak. Dit is echt niet slecht. De zanger ziet er met zijn brave blouse misschien niet erg artistiek uit, maar de nummers zijn verrassend fris. Deze band zou het echt prima doen in een niet al te grote tent op een festival.

Bij de buren is het al flink druk. Of alle aanwezigen voor Valerius zijn gekomen is maar de vraag. Aan het eind van de middag staat Villagers gepland, dus het is zaak om op tijd binnen te zijn. Valerius was al weer een tijdje geleden Serious Talent bij 3fm. Daarna moet zo'n band het dan maar zelf zien te redden. De verwachtingen zijn niet hoog. Dat blijkt onterecht. Valerius zet een set neer die er mag zijn. De poppy songs zijn prima te pruimen. Je houdt wel het een beetje het gevoel dat elk liedje onder een Studio Sport samenvatting kan, maar dat mag de pret niet drukken. (geen eigen foto of filmpje)

Opbouwen voor Villagers gaat gelukkig lekker snel. Connor O'Brien hoeft alleen maar zijn gitaar mee te nemen. O'Brien meet nog geen 1 meter 60. Ondanks die kleine verschijning krijgt hij de Coffee Company in no time stil. Zijn wat treurige stemgeluid gaat je door merg en been. Ook de mensen die hem niet kennen hebben door dat hier wat bijzonders staat. Zijn verhalende songs gaan er in als koek. O'Brien staat later die avond nog als afsluiter in de Stadsschouwburg. Begin maart is hij weer in het land.

Het avondprogramma beginnen we in het Museum met Linnea Olsson de celliste uit de band van Ane Brun. Met een loop-machine maakt ze dromerige liedjes, die prima in deze setting passen. De cover van Unfinished Sympathy is bepaald niet onverdienstelijk, maar ook de eigen songs mogen er zijn. Soms up tempo, doms wat trager. Mooi begin van de avond van deze dame die afgelopen jaar ook al op Lowlands stond.

We verkassen naar de Stadsschouwburg waar een andere Lowlands act staat. De Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley. In Plato had Trixie al niet een denderende start van haar optreden. In de schouwburg begint het niet veel beter. Ze komt gehaast en zenuwachtig over. Trapt het snoer uit haar gitaar en heeft ruzie met de vervormer. Een apparaat waarvan ze later zegt dat ze er nog maar net mee werkt. Achter de piano komt ze een beetje tot rust. Alleen jammer dat die zo opgesteld is dat ze vrijwel onzichtbaar is. Ondanks al die tegenslag kun je horen dat hier een formidabele stem staat, die lekkere rock nummers maakt. Als ze een beetje over de techniekproblemen en zenuwen heen groeit, dan kan ze nog tot grote hoogte stijgen.

Weer op de fiets naar Simplon. Simplon Up komen we niet in, dus Foxes gaat aan onze neus voorbij. We drinken een biertje tussen de opvallende grote hoeveelheid Duitsers. Beneden op het hoofdpodium staat een van de top vijf beloftes volgens de BBC: AlunaGeorge. The Guardian noemt ze zelfs de redding van de hedendaagse popmuziek. Aluna en George brengen electropop. Aluna gaat schaars gekleed over het podium. Electro met een flinke beat, een goede stem en een mooi plaatje. Ik snap The Guardian wel.

We sluiten Eurosonic af met een act waarvan we verwachten dat het wel een feestje wordt: 77 Bombay Street. Deze Zwitsers traden eerder op de avond ook al een half op in het platformtheater, maar nu mogen ze een kwartier langer spelen op het hoofdpodium van het Grand Theatre. Bovendien is er geen act meer na hen geboekt, dus dat biedt mogelijkheden.

77 Bombay Street maakt aanstekelijke liedjes. Gestoken in Beatles achtige pakjes laten ze zien dat ze alle vier een aardige stem hebben en een aardige show neer kunnen zetten. Het publiek doet lekker mee, dus er wordt meegezongen, geklapt en door de knieën gegaan. Prima afsluiter van drie dagen Europese Popmuziek.

  

Eurosonic Donderdag 10 januari 2013

Vandaag beginnen we bij Plato. Tijdens Platosonic treden afwisselend bij Plato en het naastgelegen Coffee Company bands op, waarbij het stevigere werk in Plato staat. Trixie Whitley mag in Plato een optreden verzorgen. Van de vier nummers die ze verzorgt, loopt alleen het eerste nummer nog een beetje gesmeerd. Tijdens de andere drie nummers zijn de gitaar ontstemd, of hoort Whitley zichzelf niet op de zangmonitor. Dat leidt tot een geïrriteerde artieste die na vier nummers de gitaar neersmijt en het podium gehaast verlaat. Geen handtekeningen voor de fans. Beetje jammer.

In de Coffee Company zitten de heren van Kensington klaar. Niet de hele band, maar de zanger en een bandlid verzorgen een akoestische sessie. Daarmee wordt meteen duidelijk dat Kensington het grotendeels moet hebben van de stem van zanger Eloi Youssef. Zijn wat knauwerige stem geeft de nummers karakter. De band doet dit jaar 11 optredens tijdens Eurosonic/Noorderslag. Dit was daarvan zeker niet het minste. 2013 kon wel eens het jaar van Kensington worden.

Weer terug naar Plato voor het Belgische SX. Deze band had in 2011 al een dijk van een hit met Black Video. Nu moeten ze tonen dat ze meer dan een one-hit wonder zijn . De sferische elektro Indie zal niet iedereen aanspreken en sommigen al snel gaan vervelen. Bij mij valt het het in goede aarde. Best lekkere muziek om naar te luisteren. De nieuwe numemrs zijn misschien niet allemaal van het Black Video niveau, maar laten zien dat deze band in potentie nog door kan groeien na de eerste groeistuip.

. 

Gauw op de fiets naar het Energy Stage podium waar het Groningse talent Sprokkelhout zijn talent mag tonen. Op dit podium staan veel locale opkomende bands. Sprokkelhout is daar niet de minste van. Begonnen op de middelbare school zijn de heren nog steeds aan het groeien. Indie met een sterke nadruk op de instrumentele kant. Eigen sound en zelfverzekerd. Komt vast goed met deze jongens.

Het avondprogramma start met Little Green Cars in de Stadsschouwburg. Het toneel is zoals gewoon weer boven de stoelen gemaakt en het publiek staat op het podium. De band grapt hierover door te zeggen dat ze uitkijken naar ons optreden. Ze starten met een mooi vierstemmig a capella nummer. Daar blijkt al meteen waar hun kracht ligt. Met name de stem van zanger Stevie Appleby draagt de band, die nummers in de stijl van Mumford and Sons en Isbells brengt. Prettig om naar te luisteren. Terecht door de BBC in de top 15 van beloftes voor 2013 gezet.

Op de fiets naar het Museum voor Andy Burrows. Burrows mag optreden in het fameuze Coop Himmelblau gedeelte van het museum. Een zaal met een oplopende vloer naar het podium. Niet helemaal ideaal, maar wel een bijzondere locatie, zeker als je eerst een stuk langs de kunstcollectie moet lopen om de locatie te bereiken. De voormalige drummer van Razorlight had vorig jaar nog een mooi project met de zanger van The Editors. Dit jaar gaat hij vol voor zijn eigen soloproject. Als voorprogramma van Muse viel hij nog wat weg in de grote Ziggodome. Op deze locatie gaat het een stuk beter, Toch betwijfel ik of hij het echt gaat maken. Te weinig binding met het publiek zou hem wel eens kunnen gaan opbreken. Voor vanavond is het goed genoeg.

We fietsen naar The Cathedral, de grote tent die 3fm op het Boterdiep heeft neergezet. Daar doet Jake Bugg zijn tweede optreden. Met een patatje in de hand kunnen we naar binnen. Dat is geen goed teken, want ik had verwacht dat het daar stampvol zou zijn. Hier blijkt dat Bugg in een grotere setting moeite heeft het publiek te bereiken en hun aandacht vast te houden. We blijven in deze tent voor het Franse fenomeen C2C. Deze Fransen mochten een EBBA-award in ontvangst nemen, Afgelopen zomer op een warme middag in een Lowlands tent gezien. Raar tijdstip en veel te warm. Nu een stuk koeler en een prima tijd.
Met mooie visuals en dampende beats brengen deze vier draaitafelspecialisten een prima show. Ze weten allerlei muziekstijlen door elkaar te weven en er een kloppend geheel van te maken. Naast hun hit "Down the road" was de hommage aan Beastie Boy Adam Yauch een absoluut hoogtepunt van hun optreden. Hopelijk deze zomer in een grotere tent op Lowlands.

En zoals dat gaat met hoogtepunten, daarna zijn er ook dieptepunten. Het Spaanse The Excitements zorgde voor het absolute dieptepunt. Een band met 40-ers in pak met daarvoor een jonge donkere dame in een Tina Turner jurkje. De soul die zij brachten was zodanig inspiratieloos dat het het niveau van de gemiddelde trouwpartijband niet oversteeg. Gauw weer naar buiten.
In Vera komen we redelijk makkelijk binnen omdat het vorige optreden net klaar is. We wachten met een biertje in de hand op Sinaii. De soundcheck doet vermoeden dat ons gehoor door hen flink getest gaat worden. Dat klopt dan ook. Weliswaar is het niveau van het geluid nog wel te harden, maar we worden weggeblazen door soundscapes van drums en elektro  Op zich wel te doen, maar een mens kan maar beperkt wat hebben na 1 uur 's nachts. We waren erbij en tikken af voor vanavond. Nog twee dagen te gaan. 

 

Eurosonic Woensdag 9 januari 2013

We beginnen in Huize Maas met de Noor Bernhoft. Die is met zijn 37 jaar al aardig ervaren, maar nog tamelijk onbekend in Nederland. Bernhoft brengt blanke soul. Vanavond staat hij met een 12 mans formatie die maar net op het podium van Huize Maas past. Blazers, toetsen, gitaristen en flink wat backing vocals en twee dwarsfluiten zorgen voor een gloedvol een strak optreden. Met James Brown achtige nummers en soms een ballad krijgt het publiek een gelikt optreden te zien. De lat wordt daarmee wel hoog gelegd voor de rest van de avond.

Frankie Chavez komt anders dan zijn naam doet vermoeden niet uit Zuid Europa, maar uit Engeland. Chavez treedt samen met een drummer op. Samen met een loop-machine haalt hij een mooie sound uit zijn gitaar. Het is geen Black Keys, maar zo nu en dan klinkt er toch een zeer prettige gitaarrif. Prima optreden om even mee bij te komen van het geweld van Bernhoft.

We besluiten in Huize Maas te blijven omdat we vrezen dat we anders niet meer binnen komen bij Jake Bugg die hier later zal optreden.Dat betekent dat we even aangewezen zijn op de programmering die op het hoofdpodium en het voorzaaltje van Huize Maas. Dat blijkt geen onverdeeld genoegen. Birth of Joy speelt op het hoofdpodium. Gierende gitaren met een '70's sound. Erg hard en voorspelbaar, we schuilen in de voorzaal en drinken een biertje.
Als Birth of Joy is afgelopen begint in de voorzaal Death Hawks. Deze Finnen typeerde ik in mijn voorbeschouwing als het CCR uit Finland. Dat komt er niet helemaal uit. We worden echt weggeblazen door een bak herrie die niet al te zuiver klinkt en pijn aan de oren doet. Na anderhalf nummer houden we het voor gezien en gaan we een plekje zoeken bij het hoofdpodium in afwachting van Jake Bugg.

Jake Bugg is een ster die al in opkomst is. Al flink gedraaid door 3fm, dus de zaal stroomt aardig snel vol. We staan mooi vooraan. Bugg treedt samen met een bassist en een drummer op. Alle drie hebben ze nou niet bepaald de uitstraling van rocksterren. Bugg zoekt geen enkel contact met het publiek en in eerste instantie ook niet met zijn bandleden. Bijna uitdrukkingsloos staat hij op het podium. Terwijl uit zijn vingers mooie gitaarritmes komen, die begeleid worden door zijn nasale zang, lijkt het alsof de rest van zijn lichaam niet meedoet. De vergelijking met de Arctic Monkeys speelt al snel door mijn hoofd. In de loop van het optreden komt Bugg een beetje los en zoekt hij ook contact met zijn bandleden. Voor wie zich niet stoort aan de podiumact of met zijn ogen dicht kijkt, was het een mooi opgebouwd en uitgebalanceerd optreden. We tarten het lot niet en laten het hierbij voor de woensdagavond. Nog 3 avonden te gaan.