De volgende band in Plato is het Noorse Young Dreams. Soms met een 12 mans formatie, maar nu met 5 man. De echoput gaat nu echt pas open. Galmende meerstemmige zang vult de platenzaak. Dit is echt niet slecht. De zanger ziet er met zijn brave blouse misschien niet erg artistiek uit, maar de nummers zijn verrassend fris. Deze band zou het echt prima doen in een niet al te grote tent op een festival.
Bij de buren is het al flink druk. Of alle aanwezigen voor Valerius zijn gekomen is maar de vraag. Aan het eind van de middag staat Villagers gepland, dus het is zaak om op tijd binnen te zijn. Valerius was al weer een tijdje geleden Serious Talent bij 3fm. Daarna moet zo'n band het dan maar zelf zien te redden. De verwachtingen zijn niet hoog. Dat blijkt onterecht. Valerius zet een set neer die er mag zijn. De poppy songs zijn prima te pruimen. Je houdt wel het een beetje het gevoel dat elk liedje onder een Studio Sport samenvatting kan, maar dat mag de pret niet drukken. (geen eigen foto of filmpje)
Opbouwen voor Villagers gaat gelukkig lekker snel. Connor O'Brien hoeft alleen maar zijn gitaar mee te nemen. O'Brien meet nog geen 1 meter 60. Ondanks die kleine verschijning krijgt hij de Coffee Company in no time stil. Zijn wat treurige stemgeluid gaat je door merg en been. Ook de mensen die hem niet kennen hebben door dat hier wat bijzonders staat. Zijn verhalende songs gaan er in als koek. O'Brien staat later die avond nog als afsluiter in de Stadsschouwburg. Begin maart is hij weer in het land.
Het avondprogramma beginnen we in het Museum met Linnea Olsson de celliste uit de band van Ane Brun. Met een loop-machine maakt ze dromerige liedjes, die prima in deze setting passen. De cover van Unfinished Sympathy is bepaald niet onverdienstelijk, maar ook de eigen songs mogen er zijn. Soms up tempo, doms wat trager. Mooi begin van de avond van deze dame die afgelopen jaar ook al op Lowlands stond.
We verkassen naar de Stadsschouwburg waar een andere Lowlands act staat. De Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley. In Plato had Trixie al niet een denderende start van haar optreden. In de schouwburg begint het niet veel beter. Ze komt gehaast en zenuwachtig over. Trapt het snoer uit haar gitaar en heeft ruzie met de vervormer. Een apparaat waarvan ze later zegt dat ze er nog maar net mee werkt. Achter de piano komt ze een beetje tot rust. Alleen jammer dat die zo opgesteld is dat ze vrijwel onzichtbaar is. Ondanks al die tegenslag kun je horen dat hier een formidabele stem staat, die lekkere rock nummers maakt. Als ze een beetje over de techniekproblemen en zenuwen heen groeit, dan kan ze nog tot grote hoogte stijgen.
Weer op de fiets naar Simplon. Simplon Up komen we niet in, dus Foxes gaat aan onze neus voorbij. We drinken een biertje tussen de opvallende grote hoeveelheid Duitsers. Beneden op het hoofdpodium staat een van de top vijf beloftes volgens de BBC: AlunaGeorge. The Guardian noemt ze zelfs de redding van de hedendaagse popmuziek. Aluna en George brengen electropop. Aluna gaat schaars gekleed over het podium. Electro met een flinke beat, een goede stem en een mooi plaatje. Ik snap The Guardian wel.
We sluiten Eurosonic af met een act waarvan we verwachten dat het wel een feestje wordt: 77 Bombay Street. Deze Zwitsers traden eerder op de avond ook al een half op in het platformtheater, maar nu mogen ze een kwartier langer spelen op het hoofdpodium van het Grand Theatre. Bovendien is er geen act meer na hen geboekt, dus dat biedt mogelijkheden.
77 Bombay Street maakt aanstekelijke liedjes. Gestoken in Beatles achtige pakjes laten ze zien dat ze alle vier een aardige stem hebben en een aardige show neer kunnen zetten. Het publiek doet lekker mee, dus er wordt meegezongen, geklapt en door de knieën gegaan. Prima afsluiter van drie dagen Europese Popmuziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten