Eurosonic Donderdag 10 januari 2013

Vandaag beginnen we bij Plato. Tijdens Platosonic treden afwisselend bij Plato en het naastgelegen Coffee Company bands op, waarbij het stevigere werk in Plato staat. Trixie Whitley mag in Plato een optreden verzorgen. Van de vier nummers die ze verzorgt, loopt alleen het eerste nummer nog een beetje gesmeerd. Tijdens de andere drie nummers zijn de gitaar ontstemd, of hoort Whitley zichzelf niet op de zangmonitor. Dat leidt tot een geïrriteerde artieste die na vier nummers de gitaar neersmijt en het podium gehaast verlaat. Geen handtekeningen voor de fans. Beetje jammer.

In de Coffee Company zitten de heren van Kensington klaar. Niet de hele band, maar de zanger en een bandlid verzorgen een akoestische sessie. Daarmee wordt meteen duidelijk dat Kensington het grotendeels moet hebben van de stem van zanger Eloi Youssef. Zijn wat knauwerige stem geeft de nummers karakter. De band doet dit jaar 11 optredens tijdens Eurosonic/Noorderslag. Dit was daarvan zeker niet het minste. 2013 kon wel eens het jaar van Kensington worden.

Weer terug naar Plato voor het Belgische SX. Deze band had in 2011 al een dijk van een hit met Black Video. Nu moeten ze tonen dat ze meer dan een one-hit wonder zijn . De sferische elektro Indie zal niet iedereen aanspreken en sommigen al snel gaan vervelen. Bij mij valt het het in goede aarde. Best lekkere muziek om naar te luisteren. De nieuwe numemrs zijn misschien niet allemaal van het Black Video niveau, maar laten zien dat deze band in potentie nog door kan groeien na de eerste groeistuip.

. 

Gauw op de fiets naar het Energy Stage podium waar het Groningse talent Sprokkelhout zijn talent mag tonen. Op dit podium staan veel locale opkomende bands. Sprokkelhout is daar niet de minste van. Begonnen op de middelbare school zijn de heren nog steeds aan het groeien. Indie met een sterke nadruk op de instrumentele kant. Eigen sound en zelfverzekerd. Komt vast goed met deze jongens.

Het avondprogramma start met Little Green Cars in de Stadsschouwburg. Het toneel is zoals gewoon weer boven de stoelen gemaakt en het publiek staat op het podium. De band grapt hierover door te zeggen dat ze uitkijken naar ons optreden. Ze starten met een mooi vierstemmig a capella nummer. Daar blijkt al meteen waar hun kracht ligt. Met name de stem van zanger Stevie Appleby draagt de band, die nummers in de stijl van Mumford and Sons en Isbells brengt. Prettig om naar te luisteren. Terecht door de BBC in de top 15 van beloftes voor 2013 gezet.

Op de fiets naar het Museum voor Andy Burrows. Burrows mag optreden in het fameuze Coop Himmelblau gedeelte van het museum. Een zaal met een oplopende vloer naar het podium. Niet helemaal ideaal, maar wel een bijzondere locatie, zeker als je eerst een stuk langs de kunstcollectie moet lopen om de locatie te bereiken. De voormalige drummer van Razorlight had vorig jaar nog een mooi project met de zanger van The Editors. Dit jaar gaat hij vol voor zijn eigen soloproject. Als voorprogramma van Muse viel hij nog wat weg in de grote Ziggodome. Op deze locatie gaat het een stuk beter, Toch betwijfel ik of hij het echt gaat maken. Te weinig binding met het publiek zou hem wel eens kunnen gaan opbreken. Voor vanavond is het goed genoeg.

We fietsen naar The Cathedral, de grote tent die 3fm op het Boterdiep heeft neergezet. Daar doet Jake Bugg zijn tweede optreden. Met een patatje in de hand kunnen we naar binnen. Dat is geen goed teken, want ik had verwacht dat het daar stampvol zou zijn. Hier blijkt dat Bugg in een grotere setting moeite heeft het publiek te bereiken en hun aandacht vast te houden. We blijven in deze tent voor het Franse fenomeen C2C. Deze Fransen mochten een EBBA-award in ontvangst nemen, Afgelopen zomer op een warme middag in een Lowlands tent gezien. Raar tijdstip en veel te warm. Nu een stuk koeler en een prima tijd.
Met mooie visuals en dampende beats brengen deze vier draaitafelspecialisten een prima show. Ze weten allerlei muziekstijlen door elkaar te weven en er een kloppend geheel van te maken. Naast hun hit "Down the road" was de hommage aan Beastie Boy Adam Yauch een absoluut hoogtepunt van hun optreden. Hopelijk deze zomer in een grotere tent op Lowlands.

En zoals dat gaat met hoogtepunten, daarna zijn er ook dieptepunten. Het Spaanse The Excitements zorgde voor het absolute dieptepunt. Een band met 40-ers in pak met daarvoor een jonge donkere dame in een Tina Turner jurkje. De soul die zij brachten was zodanig inspiratieloos dat het het niveau van de gemiddelde trouwpartijband niet oversteeg. Gauw weer naar buiten.
In Vera komen we redelijk makkelijk binnen omdat het vorige optreden net klaar is. We wachten met een biertje in de hand op Sinaii. De soundcheck doet vermoeden dat ons gehoor door hen flink getest gaat worden. Dat klopt dan ook. Weliswaar is het niveau van het geluid nog wel te harden, maar we worden weggeblazen door soundscapes van drums en elektro  Op zich wel te doen, maar een mens kan maar beperkt wat hebben na 1 uur 's nachts. We waren erbij en tikken af voor vanavond. Nog twee dagen te gaan.