We beginnen in Huize Maas met de Noor Bernhoft. Die is met zijn 37 jaar al aardig ervaren, maar nog tamelijk onbekend in Nederland. Bernhoft brengt blanke soul. Vanavond staat hij met een 12 mans formatie die maar net op het podium van Huize Maas past. Blazers, toetsen, gitaristen en flink wat backing vocals en twee dwarsfluiten zorgen voor een gloedvol een strak optreden. Met James Brown achtige nummers en soms een ballad krijgt het publiek een gelikt optreden te zien. De lat wordt daarmee wel hoog gelegd voor de rest van de avond.
Frankie Chavez komt anders dan zijn naam doet vermoeden niet uit Zuid Europa, maar uit Engeland. Chavez treedt samen met een drummer op. Samen met een loop-machine haalt hij een mooie sound uit zijn gitaar. Het is geen Black Keys, maar zo nu en dan klinkt er toch een zeer prettige gitaarrif. Prima optreden om even mee bij te komen van het geweld van Bernhoft.
We besluiten in Huize Maas te blijven omdat we vrezen dat we anders niet meer binnen komen bij Jake Bugg die hier later zal optreden.Dat betekent dat we even aangewezen zijn op de programmering die op het hoofdpodium en het voorzaaltje van Huize Maas. Dat blijkt geen onverdeeld genoegen. Birth of Joy speelt op het hoofdpodium. Gierende gitaren met een '70's sound. Erg hard en voorspelbaar, we schuilen in de voorzaal en drinken een biertje.
Als Birth of Joy is afgelopen begint in de voorzaal Death Hawks. Deze Finnen typeerde ik in mijn voorbeschouwing als het CCR uit Finland. Dat komt er niet helemaal uit. We worden echt weggeblazen door een bak herrie die niet al te zuiver klinkt en pijn aan de oren doet. Na anderhalf nummer houden we het voor gezien en gaan we een plekje zoeken bij het hoofdpodium in afwachting van Jake Bugg.
Jake Bugg is een ster die al in opkomst is. Al flink gedraaid door 3fm, dus de zaal stroomt aardig snel vol. We staan mooi vooraan. Bugg treedt samen met een bassist en een drummer op. Alle drie hebben ze nou niet bepaald de uitstraling van rocksterren. Bugg zoekt geen enkel contact met het publiek en in eerste instantie ook niet met zijn bandleden. Bijna uitdrukkingsloos staat hij op het podium. Terwijl uit zijn vingers mooie gitaarritmes komen, die begeleid worden door zijn nasale zang, lijkt het alsof de rest van zijn lichaam niet meedoet. De vergelijking met de Arctic Monkeys speelt al snel door mijn hoofd. In de loop van het optreden komt Bugg een beetje los en zoekt hij ook contact met zijn bandleden. Voor wie zich niet stoort aan de podiumact of met zijn ogen dicht kijkt, was het een mooi opgebouwd en uitgebalanceerd optreden. We tarten het lot niet en laten het hierbij voor de woensdagavond. Nog 3 avonden te gaan.
Het genetische evenbeeld koos na Frankie Chavez voor een vervolg in Vera. Daar trad Bastille op die goed in het oor liggende eigen nummers en remixes bracht. Beetje drukke zanger, maar het publiek pikte het goed op. Voor de pubers volgde daarna het hoogtepunt van de avond; Kodaline, en niet alleen de doorkijktrui van Steve gaf daar aanleiding toe. Kodaline brengt gevoelige nummers die doen denken aan Coldplay in vroegere dagen. Een geslaagd einde van de eerste avond, want de 80 meter rij voor Jake Bugg maakte hem onbereikbaar.
BeantwoordenVerwijderen