Band of Horses Oosterpoort 11 juni 2011

Op Dauwpop liep een man met een T-shirt. "All music is folk music. Have you ever heard a horse sing a song?' Als je dan gevraagd wordt om mee te gaan naar The Band of Horses dan is het antwoord natuurlijk simpel: Ja.
Met een halve liter bier in de hand betreden we de zaal waar Tyler Ramsey het voorprogramma verzorgt. Tyler is een bandlid van The Band of Horses, maar speelt solo als singersongwriter verstilde gitaarmuziek. Lange nummers met veel snaren plukken. Niet onaardig, maar gaat wel een beetje snel vervelen.
Vrij vlot nadat Tyler zijn spullen heeft opgeruimd komt The band of Horses op. We zien 5 jongens die zo van de tractor geplukt kunnen zijn om 'savonds nog even een deuntje te spelen. Spreekwoordelijk hangt de geur van hooi en mest nog om ze heen. De heren hebben er zin in. Het is hun tweede optreden van hun Europese tour en uit hun opmerkingen valt op te maken dat het de avond er voor niet echt geweldig was gegaan. Ze willen een herstart, nou die krijgen ze. Ondanks de relatieve onbekendheid van de band staat de Oosterpoort bijna vol. dat is natuurlijk altijd prettig, maar geeft ook een bepaalde sfeer van verwachting. Die verwachting lossen de heren na 3 of 4 nummers ruimschoots in. We worden getracteerd op stevige indierock met veel gitaren en zo nu en dan een jammerend hammondorgel. De bassist bespeelt de bas alsof het een slaggitaar is. Volgens mij moeten de eerste kootjes van zijn vingens van teflon zijn. Als de heren handen te kort komen schuift zelfs een van de roadies nog even met een gitaar aan op het podium.
De nummers zijn relatief kort, waardoor het moment waarop je denkt: "ïk heb het nu wel gehoord" vlot wordt gevolgd door het slot van het nummer. De heren uit Seattle zijn al sinds 2004 van de tractor en hebben al een aantal albums op hun naam staan. Het laatst album Infinite Arms(2010) wordt niet als hun beste album gezien. Te veel trage ballads. Live hebben de mannen daar echter geen last van. Ze rocken lekker door. Een verstild nummer als Factory is dan even een mooi rustpuntje.
Topavond gehad en vastgesteld dat paarden kunnen zingen.

De Nacht van K & W 4 juni 2011

Vanavond met Carleen naar de Nacht van Kunst en Wetenschappen in de binnenstad van Groningen  Een initiatief van de Universiteit om wetenschap en kunst aan een breed publiek bekend te maken. Wij gaan voor de muziek. We beginnen bij het Serious Talent podium van 3FM op het Waagplein.
Lola Kite breng een mengeling van electro en Indiemuziek. De drums komen vooral uit een doosje, maar worden weer aangevuld met een snaredrum en electrodrum. Frisse nummers wisselen elkaar af waarbij je bijna niet kun blijven stil sttaan. De podiumpresentatie mag nog wat beter. Mooi begin van de avond.

We lopen door naar de Vismarkt waar op een groot podium Jenny Lane staat. Daar moet de sfeer er nog een beetje inkomen. Er wordt nog volop gebouwd aan standjes en kraampjes. In de Folkingestraat is het al gezellig druk. Op diverse plekken straattheater. Soms op straat, soms in een etalage. Erg gezellig. In het voorportaal van Le Souk staan afwisselend 3 singer-songwriters. We kijken even bij Anna Fernhout.

We lopen door naar het Museum en komen onderweg een open gewerkte 2CV tegen met daarin een chauffeur, 3 muziekanten en een dichter. 2CVtheater brengt liedjes en gedichten. We luisteren naar een hartstochtelijk lied en een gedicht van Vasalis en lopen dan door naar het Museum.

Bij het Museum is het buiten flink druk. Een folkgroep staat op te treden en tegelijk willen allerlei mensen met fietsen ook over de brug dwars door het publiek. Dat leidt tot stuurse blikken van de fietsers. Wij gaan naar binnen. Bij de ingang krijgen we een shades-zonnebril van sponsor Rabobank. De bril is het logo van de Nacht. We lopen even vlug door het Museum en bekijken de modetentoonstelling. Dan gaat de zaal van het auditorium open en kunnen we naar binnen. Nadat de stoelen weggehaald zijn stroomt de zaal redelijk snel vol. I am Oak doet de soundcheck terwijl het publiek zeer neervlijt op het zacht tapijt.

I am Oak is eigenlijk de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken versterkt met een aantal bandleden. Ze brengen ingetogen Indiesongs met een zeer melancholieke sfeer. Prachtig als je er voor open staat. Na een paar nummers is de techniek aardig ingeregeld. Kuijken is een zeer introvert persoon. Zijn keyboard staat dan ook niet naar het publiek gericht, maar naar zijn gitarist. Oogcontact zoeken met het publiek is er niet bij. De nummers zijn ingetogen en kort, maar stuk voor stuk pareltjes. Het publiek zit op de grond, wat een mooie sfeer geeft. Na afloop maar even de laatste CD gekocht en bedankt voor een mooi optreden.

We lopen terug via de Folkingestraat en horen op de Vismarkt nog net de laatste tonen van "Sam" van Tim Knol. Op het Waagplein begint kort daarna A Silent Express.  Friezen die in Groningen gestudeerd hebben en prettige Indie-rock brengen. Ze hebben een vol geluid, dat waarschijnlijk door de met zorg uitgekozen instrumenten en apparatuur wordt gemaakt. Een Yamaha DX7 keyboard uit de 80-er jaren en een VOX-versterker voor de gitaar zorgen voor een mooi geluid. De band krijgt naast de groupies vooraan ook de rest van het publiek mee. Prima optreden.

Ter afsluiting gaan we naar Vindicat voor Beans and Fatback. We lopen de zaal binnen en hebben even de neiging om rechtsomkeer te maken. De ranzige bierlucht hangt als een walm van kots in de ruimte. We zetten ons er over heen en nemen een kauwgommetje voor de frisse lucht. Tim Knol is ook in de zaal om zijn collega's van Excelsior Recordings te zien.

Beans and Fatback begon ooit als een initiatief van Onno Smit, waarbij mede-muzikanten tegen vergoeding van een maaltijd werd gevraagd om mee te spelen op zijn CD. We krijgen een mix van blue-grass, blues, soul en rockabilly. Geen muziek om bij stil te blijven staan. Lekker einde van een prima Nacht.

Dauwpop 2011

Voor het derde achtereenvolgende jaar met de familie naar Dauwpop. Op tijd in de auto komen we om half elf aan. In tegenstelling tot vorige jaren kunnen we deze keer gewoon doorlopen bij de ingang. Dat scheelt een hoop tijd. Kluisje voor de tassen, muntjes kopen en we kunnen los.
We beginnen bij Royal Republic in de surprisestage. De vier heren uit Zweden hebben er ondanks het vroege uur zin in. Ze zijn ook wat verbaasd dat er op dit vroege tijdstip al zo veel volk is die dat ook hebben. Het wordt een heerlijk feestje. Voor twaalf uur 's ochtends staat het publiekte klappen al uitgebreid en mee te zingen. De Zweden moeten tussendoor wel heel veel water drinken. Lekker strakke rock nummers die met een knipoog gebracht worden. Een kleine parodie op keelschrapers en commerciele hardrock. Het komt allemaal voorbij. Prima start van een mooie dag.

We lopen nog even naar het Enge Bos en zien de laatste 2 nummers van Dotan. Te weinig om een echt oordeel te vellen, maar het vermoeden is dat de keuze voor Royal Republic de juiste was. De familie staat ondertussen bij Kristl. Ook daar zien we een paar nummers van en constateren we dat de Main Stage een maatje te groot voor haar repetoire is.
Gauw terug naar de Surprise Stage voor Dazzled Kid . Tjeerd Bomhof laat zien dat hij in zijn tijd met Voicst al geleerd heeft om een zaal te vermaken. Dat lukt vandaag ook prima. De percussionist op leeftijd trekt ook de aandacht met de slingerslangen, twee meter grote schudbuis en een mobiel drumstel. Het publiek pikt het lekker op. Prima optreden.

Ondertussen hebben de kinderen de handtekeningenjacht geopend. Onder de klanken van Jacqueline Govaert verzamelen ze hun eerste memoralia. Govaert op 200 meter is ook dichtbij genoeg. Ongepland komen we terecht bij The Levelers in de Surprise Stage. Een prettige verrassing. Folk-rock van de bovenste plank. Enigzins voorspelbaar, maar zo goed uitgevoerd dat ze het publiek prima weten te vermaken. Zoals ik later op een T-shirt lees. "All music is Folk Music" "Have you ever heard a horse singing".

Terug naar de Main Stage voor Racoon. De Zeeuwen zijn goede muzikanten, maar hebben het lastig. Hun nummers zijn lieve luisternummers, die in zo'n grote zaal een beetje verloren gaan. Daarnaast hebben ze erg lang gewacht met hun nieuwe cd, waardoor het publiek eigenlijk alleen de oude numers kent. Die worden dan ook met hartstocht meegezongen, waardoor het optreden nog net een voldoende krijgt.

Tim Knol is vet en hot op dit moment. Zijn tweede cd is net uit bij het alom te prijzen Excelsior Recordings. Met een prima setje aan muzikanten weet Tim zijn nummers met verve te brengen. We blijven daardoor langer dan gepland. Als een haas naar de main stage.

Triggerfinger is de laatste tijd misschien nog wel hotter dan Tim Knol. Deze Belgen op leeftijd brengen een formidabele show die al volle zalen in het land trok. Ook vandaag lukt het ze om het publiek voor zich te winnen. Met goede zang en prachtige gitaarrifs onstaat ook bij de toeschouwer die ze niet kent het gevoel dat er hier iets bijzonders gebeurt. Ruben rules........

Het mooie weer en de lange dag eisen hun tol. We hangen nog even op het gras en we eten wat. Ondertussen stromen de handtekeningen binnen. Scoren zelf even de handtekeningen van The Blood Red Shoes op hun CD's. Dan gaan we de Main Stage weer binnen voor het Duitse fenomeen The Baseballs. Drie vetkuifen brengen bekende nummers van andere artiesten met een rockabilly sausje. Een concept dat werkt en wonderwel niet heel snel verveelt. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de heren prima in staat zijn om het publiek te bespelen. In de zaal wordt volop gedanst door alle leeftijden. We eindigen met "Umbrella" en "Born this way".

In de Surprise Stage staan The Blood Red Shoes ondertussen te proberen het geweld van the Dance Arena te overstijgen. Tussen de nummers door komt het bonkabonkabonk van de buren door. Na een moeizame start komt het publiek toch los. Ze gaan niet in op het verzoek van de band om toch te crowdsurfen, maar de moshpits zijn aan het einde  flink op gang. Veel liefhebbers in de zaal die met volle teugen genieten.

Terug bij de grote tent klinken de eerste nummer van The Cult. Het trekt niet echt. Lijkt toch echt een beetje erg over de top. Veel show een poeha en leunen op vergane glorie. Zo willen we de dag niet eindigen, dus snel naar Go Back to The Zoo. Die band pakte de afgelopen tijd al heel veel prijzen. Paar hitjes en pakkende melodietjes sluiten de dag af. Muntjes terug brengen en locker legen en terug naar het Noorden. Volgend jaar weer.

The Crookes 7 mei 2011 Vera Groningen

Voor de verjaardag van Edgar nog even snel naar Vera voor The Crookes. Gemist bij Eurosonic, dus mooi dat ze nu op herhaling in Vera staan. We komen binnen tijdens het voorprogramma.  

Franky Age bestaat nog maar net. Met een demo zonder drums erop hebben ze de programmeur van Vera overtuigd dat ze een plekje in de programmering verdienen. En terecht. Frisse indie-muziek spettert van het podium. Prima optreden van een band waar we vast nog meer van gaan horen.

Ook The Crookes maken ook een bliksemcarrière door. De vier jongens uit Sheffield hebben al menige talenten award in Engeland gewonnen. Nu maken ze een tour door Europa. Op twitter is te lezen dat ze elke keer weer verrast zijn door de hoeveelheid mensen die er komen kijken. Vera is redelijk gevuld, zeker als je bedenkt dat het prachtig weer is en de terrasjes vol zitten. Vanaf het begin van het optreden springt de vonk over tussen band en publiek. Frisse Britpop die toch ook weer doet denken aan jaren '50 rock'nroll van Buddy Holly klinkt door de zaal. De bandleden bewegen flink over het podium en het publiek wiegt lekker mee. Lekkere catchy songs worden afgewisseld met rustige introverte nummers. Mooie teksten, een goede stem en 4 frisse jonge koppen om naar te kijken. Wat wil je nog meer om een avond tot een succes te maken. Na de toegift verlaten de heren het podium om even later in de zaal midden tussen het publiek nog een nummer a capella te doen. "Wir waren dabei."

Bevrijdingsfestival 5 mei 2011 Groningen

Met een programma dat volgens VPRO's 3voor12 niet onder doet voor een gemiddelde Lowlands tent gaan we naar het Bevrijdingsfestival in Groningen. Op het Local Heroes podium mag Tamar Lewis het spits afbijten. Op het grote podium staat Moke, dus wie er is, is liefhebber of houdt niet van grote menigtes. Tamar is net bevallen van zoon Jona en staat nu voor het eerst weer op de planken. Eind 2010 stond ze nog in de finale singer/songwriter van de Grote Prijs van Nederland in Paradiso. Vandaag laat ze een aantal bekende nummers horen. Begeleid door Daniel Tanate brengt ze mooie luisterliedjes. Lekker nummers die ook nog blijven hangen. Hopelijk kan ze de draad van vorig jaar oppakken en een groter publiek bereiken. Ze is het waard.

Gauw naar het hoofd podium voor Ben L'Oncle Soul. Tijdens Eurosonic was hij al een grote hit in het Grand Theatre. Benieuwd of hij het publiek op een groter podium en zo vroeg in de middag ook in extase kan brengen. Nou dat lukt moeiteloos. Ben brengt heerlijk Motown muziek en weet het publiek prima te bespelen. De handen worden blauw geslagen in de verschillende ritmes en de keel schor geschreeuwd op bevel van L'Oncle Ben. Ben treedt veel langer op dan gepland, maar je hoort niemand klagen. Hij eindigt met zijn versie van Seven Nation Army van de The White Stripes. Vandaag brengt hij het nummer in een versie a la Sly and the Family Stone. Daardoor wil je spontaan trombone gaan spelen. Geweldig optreden. Dit jaar ook nog op North Sea Jazz.

We gaan even in het gras zitten om van alle vermoeienissen bij te komen. Op de achtergrond speelt Balthazar. Deze Belgische band heeft een paar bescheiden hitjes gehad. De muziek is licht atonaal en niet heel erg aansprekend. België heeft momenteel betere bands. Ondertussen constateren we dat de telefoonnetwerken de vraag niet meer aankunnen. SMS-jes worden niet meer verstuurd, of komen met grote vertraging aan. Bellen wil al haast niet en mobiel internet is ook een ramp.

Op het hoofdpodium staan ondertussen de broers en zussen Gannon en Stodart. The Magic Numbers bestaan al sinds 2002. Hun derde album "The Runaway" van 2010 werd positief ontvangen. Lekkere soft rock met harmonieuze melodieën, bijna lounge-achtige muziek voor het eind van de middag. Enige punt van kritiek is dat het wel een beetje voortkabbelt, zonder tot echte hoogtepunten te komen.

 

Als laatste toegevoegd aan het programma, maar Kate Nash is zeker niet het minste onderdeel van het programma. Helaas is het geluid abominabel slecht afgesteld. Gedurende het concert wordt het wel wat beter, maar optimaal wordt het niet. Nash is een podium persoonlijkheid, die in een speelpakje, met felle lippenstift en een strik in het haar over het hele podium springt. Soms op gitaar en dan weer achter de toetsen brengt ze haar polka-achtige rocknummers. Aan het eind brengt ze de technici tot wanhoop door het publiek in te gaan. Lekker optreden dat het beetje ingedutte publiek weer klaar maakt voor de rest van het programma.

 

We laten het hoofdpodium even voor wat het is en gaan even terug naar het Local Heroes podium.Het fenomeen De Spotrockers staat op het podium. Deze heren timmeren flink aan de weg. Serious Talent en bezig met de Grote Prijs van Nederland. Ze brengen opzwepende muziek die het midden houdt tussen rock en rap. Zonder ze te overschatten heeft het wel wat van Run DMC. Grappige Nederlandse teksten die een glimlach op het gezicht van menige toeschouwer toveren. De teksten lijken pretentieloos, maar hebben bij wat beter luisteren best wel wat diepgang. Heerlijk feestje op het hobbelige grasveld.

We wachten even tot dat Mr. Walllace het podium betreedt. Deze Groningse Ska-band verovert de podia in Noord Nederland. Lekker opzwepende muziek die de beentjes van de vloer brengen. Of het geluid staat niet helemaal goed of de zangeres heeft een wat beperkt stemgeluid. Na een paar nummers gaan we verder. Misschien op 4 juni een nieuwe poging tijdens de Nacht van Kunsten en Wetenschap.

Op het hoofdpodium staat ondertussen Raphael Saadiq. In tegenstelling van wat zijn naam doet vermoeden hebben we hier niet te maken met een exoot uit het Midden-Oosten, maar met een afro-amerikaanse muzikant die al aan de wieg heeft gestaan van het succes van menige muzikant. Josh Stone, Mary J Blidge en Whitney Houston, hij heeft er allemaal mee gewerkt. Zijn eigen band brengt neo-soul. Niet het gladde Motown geluid van Ben l'Oncle Soul, maar een mix van nummers die aan James Brown maar ook aan Chuck Berry doen denken. Groningen krijgt even muziekles terwijl de zon onder gaat.

We gaan naar voren om lekker dicht bij het optreden van The Blood Red Shoes te staan. Deze band heeft al een paar legendarische optredens in Groningen achter de rug. Daar weet de presentatrice blijkbaar niets van, dus zwamt ze wat over rode schoentjes. We beginnen op 10 meter van het podium, maar al snel staan we op 20 meter. Voor, achter en naast ons ontstaan moshpits waar verbijsterde toeschouwers zien wat de muziek bij sommige jongelui naar boven brengt. De fans van de Jeugd van Tegenwoordig die alvast een plekje vooraan hadden gezocht weten niet wat ze overkomt. The Blood Red Shoes brengen vandaag hun eerste concert in het kader van hun zomerfestivals. De techniek lijkt aan het begin nog niet helemaal goed ingesteld, maar als dat verholpen is, dan gaat het ook helemaal los. Lekkere ruige klanken en dat alleen met 1 gitaar en drums. 2 juni weer op Dauwpop. We sluiten af met Color Fade. Terwijl de fans van de Jeugd van Tegenwoordig zich een weg naar voren proberen te forceren, zoeken wij de uitgang op. Muntjes ingeleverd, fiets gevonden en onder de eerste tonen van de Jeugd verlaten we tevreden het park. Onderweg naar huis komen SMS-jes en Whats-appjes van de hele dag nog eens binnen. Volgend jaar weer en dan de walkie-talkies mee.

Milow 3 mei 2011 Oosterpoort

Vanavond met de hele familie naar Milow. Geen kaartjes gekocht, maar de website zegt dat ze er nog zijn, dus op tijd er heen en inderdaad 5 kaartjes is geen probleem. We gaan de zaal binnen waar het al gezellig druk is. De zitplaatsen zijn al bijna allemaal vol. Carleen, Joost en Gemma zoeken een plekje op de trappen en Maaike en ik blijven op de vloer in de zaal.

In het voorprogramma staan Martin and James . Dit schotse duo lijkt met hun twee gitaren zo van de straat in Glasgow geplukt te zijn. Goede stemmen en lekker gitaargeluid. Na drie nummers dringt zich de vraag op of deze opzet blijft boeien. Blijkbaar hebben de heren dat ook bedacht, want met wat gitaarwissels en de toevoeging van een pauketrom weten ze hun muziek wat meer dimensie te geven dan de muzikant op de hoek van de straat. Hun stemmen houden ergens het midden tussen Jon Allen, Oasis en Crowded House, voorwaar geen slecht gezelschap. Ze krijgen het publiek mee en gaan dan ook met een verdiend applaus van het podium. Misschien tot Noorderzon?

Even over half 10 begint Milow. Met zijn band en achtergrondzangeres Nina Babet beginnen ze met drie up-tempo nummers. Goed om de zaal nog verder op temperatuur te krijgen. De sfeer zit er goed in. We krijgen een optreden waarin de nummers met verve gebracht worden en niet domweg de CD nagespeeld wordt. Nina Babet mag haar zangkunsten vertonen en in het midden van het optreden doen Martin en James ook nog een paar nummers mee. De grotere hits als "A Yo Technoligy" en "You don't know"worden niet tot het eind opgespaard. In de toegift krijgen we een paar akoestische nummers rondom een klassieke opnamemicrofoon. Knap om klein te eindigen en toch de aandacht van het publiek te behouden. Tevreden naar huis.

3fm awards 14 april 2011 Westerpark

Bofkont Maaike wint in een week tijd twee keer kaartjes van 3fm. Afgelopen zondag met Carleen naar de Melkweg en nu met mij naar de Westergasfabriek voor de 3fm Awards. We gaan als Marco Borsato fans. LOL....
Om 16 uur met de trein weg en met een Wopper in de hand naar de Westergasfabriek gelopen. Naast de gashouder waar de optredens worden gehouden staan daar nog heel veel oude gebouwen, waarin veel culturele en horeca instellingen hun intrek hebben genomen. Erg gezellig geworden.

Jas in de garderobe en bandje gehaald, buttons gescoord, even op de foto en door naar binnen. We spotten al menig bekende Nederlander. Voordat de live uitzending begint wordt het publiek opgewarmd door Gerard Ekdom en Paul Rabbering. Gerard doet weer eens een van zijn meezing acts. Tussendoor doet Go Back to the Zoo een kort optreden met 3 nummers. Om half negen gaan we live op TV. We beginnen met "Electric" van Go back to the Zoo, aangevuld met Waylon, Spike van Di-rect, Laura Jansen en Benjamin Herman. In ruim anderhalf uur worden de Awards uitgedeeld. Telkens worden twee Awards bekend gemaakt, daarna treedt er een band op, dan wat interviews met artiesten op het VIP-deck en zo gaat het even door. We zien de Handsome Poets , die afgelopen zondag de Serious Talents Award wonnen. Hun optreden komt niet heel erg lekker over. Ze hebben echt het contact met de zaal nodig en dat gaat met zo'n groot podium niet. Laura Jansen en Jacqueline Govaert brengen een duet op twee piano's. Ondanks het verzoek om hierbij stil te zijn, blijft het geroezemoes in de zaal aanhouden. Kwam op TV beter over. Blof,  De Jeugd van Tegenwoordig en Guus Meewis verzorgden de andere optredens. Onder de klanken van Meeuwis verlaten we de gashouder om nog op een beetje fatsoenlijke tijd thuis te komen. Met dank aan de NS doen we er 3 uur over om thuis te komen. Om 2 uur liggen we tevreden in bed.