Lowlands 2015 dag 3 De Zondag

We beginnen de zondagmorgen met de Engelse zanger Rhodes. Vorig jaar al in Leeds gezien en toen al als zeer beloftevol betiteld. Die belofte komt nu uit. Lowlands ontwaakt op zijn zang en de cello uit zijn begeleidingsband. Je kunt de zondagmorgen slechter beginnen.

Meteen door naar de vrienden van Bear's Den. In de grote Heineken tent voelen de nog altijd bescheiden heren zich wat onwennig, maar dat is snel over. De banjo en de trompetten maken het publiek wakker en dan reageert enthousiast op de band. Voor sommigen een ontdekking en een band die het komende najaar de zalen vol gaat laten stromen.
In de Charlie staan de Indierockers van The Districts. Puurdere Indierock zul je niet vaak horen. De zanger doet een beetje denken aan Tim Knol met The Miseries.De oren zijn nu echt goed open.

 

In de Heineken bewijzen Twenty-one Pilots dat ze twee jaar geleden in een veel te kleine Charlie stonden. De show van deze drummer en de piano spelende rapper wordt gevuld met alle festival clichés die maar kunt bedenken. Maar met je drumstel op het publiek crowdsurfen is toch iets dat niet veel bands gegeven is.

 

The Maccabees mogen de zondagmiddag vullen in de Alpha. De tent zelf is half gevuld, maar het optreden is best OK. De vermoeidheid bij het publiek laat zich gelden denk ik. Het nieuwe materiaal is misschien voor velen nog net te nieuw. Hopelijk gaan ze nog touren langs de zalen.

 

Benjamin Clementine weet de India goed te vullen. Hij is voor iemand met de reputatie van Enfant Terrible in een uitermate goede bui. Hij spreekt over "liefde" en zingt vanaf zijn barkruk achter de piano. De band met celliste voegt zeker wat toe aan zijn geluid. Blij dat ik de ondanks de lamme voeten de tocht naar de India heb ondernomen,

Terug in de Alpha zien we Passenger de tent bespelen. Dat gaat hem prima af. Voor de hardcore Lowlandsganger misschien geen act om heen te gaan, maar er is blijkbaar genoeg vraag naar. Goed dat de programmeurs daar ook oog voor hebben. We kijken vanaf de zijkant van het voorvak de artiest en de zaal aan. Zo intiem als vorig jaar met 200 man in Rome wordt het niet, maar het is goed zo.
De man met de hamer komt genadeloos voorbij. Ik zie nog een paaar nummers van  Ought en constateer dat dat een prima bandje is voor Vera. Daar staan ze dan ook maandag. Dolomite Minor is gitaarmuziek met een wat gedateerd jaasje. Leuk voor die jongens met lange haren zullen we maar zeggen.
Tame Impala mag de omgedoopte Heineken afsluiten. Dat doen ze mer verve. Met een geweldige audiovisuele show weten ze het publiek een uur lang moeiteloos te boeien. Drijvende beats begeleid met caleidoscopische beelden en veel rook brengen het publiek in beweging. Er wordt volop gedanst in de bomvolle zaal. Voor velen het absolute hoogtepunt van deze aflevering van Lowlands.

 

Django Django staat tot slot nog in de Bravo, maar  na de intense beleving van Tame Impala voelt dat toch als een prefab toetje bij de Italiaan. Wel lekker, maar er is beter.
Tevreden keren we voor de regen echt gat vallen naar huis.Of zoals anderen zeggen: Het logeeradres voor de rest van het jaar. 

Lowlands 2015 dag 2 De Zaterdag

We beginnen dag 2 met de rustige Indie van Eaves in de Charlie. Qua geluid doet deze band erg aan Midlake denken en dat is bepaald geen straf. Prettig wakker worden met een band die we nog wel eens willen zien.

  

Jacco Gardner maakt ondertussen de Heineken wakker. Die staat goed vol en deint mee op de seventies sound van Gardner.

Echt wakker worden doen we pas bij Christine and the Queens. In de Bravo zetten die een bijzonder strakke show neer. Christine is niet vies van disco en met haar dansers doet ze de vroege Michael Jackson herleven. Ze geniet van haar optreden en het publiek geniet mee. Ze komt in de top drie van vandaag.

 

 

(slecht geluid helaas)            

In de X-Ray staat het IJslandse Low Roar. Lo-fi Indie van het prettige soort. Ze brengen in de X-Ray wat Howling gisteren niet kon brengen.

 

In de Alpha staat Franz Ferdinand  versterkt met Sparks. Vertrouwd en toch ook weer nieuw. Terecht is deze Lowlands recidivist dus weer geboekt. Dat wordt beloond met een goed gevulde tent en volle heuvels.

 

Het Belgische Balthazar is zo'n band die je weer opnieuw ontdekt elke keer dat je ze ziet. Toch maar thuis weer  eens luisteren.  Met iets meer Podium act kan deze band nog verder groeien.

De Deense Mø brengt met haar fragiele figuur de Bravo in beweging. Een cover van Frank Ocean die ze met Major :Lazor opnam brengt de zaal goed op stoom. Een act die op termijn nog eens terug kan komen in een grotere tent.

 

Father John Misty gaat in de India voor in zijn eigen hoogmis. Hij zingt zijn vileine teksten op een mix van blues en americana.  De presentator wordt genadeloos afgeserveerd omdat hij alleen maar Fleet Foxes kon roepen. Bored in The USA wordt alleen met piano gebracht. Hoogtepunt van de dag.

 

Lapsley wordt een beetje het slachtoffer van dit hoogtepunt.  We luisteren buiten de tent. Een volgende keer maar eens echt checken.  Bij Shura in de X-Ray staan we vooraan. Een bedeesd meisje met band zet een elektro set neer met veel drive en beat. Ze wordt daarmee de ontdekking van de dag.

 

Aardig moe toch maar de India in voor Courtney Barnett.  Dat pakt goed uit. Met drummer en bassist zet deze rockchic een geweldige set neer. De gitaarriffs zwepen het publiek flink op. Ze beland daarmee op plaats 2 van vandaag.

We sluiten de dag af met Nothing But Thieves in de Charlie.  Terwijl de helft van de Chemical Brothers de tweede teleurstellende afsluiter in de Alpha is, zet deze band een geweldige set neer in een uitpuilende Charlie.  Die gaan we zeker nog in een grotere tent zien in de komende jaren.

Lowlands 2015 dag 1 De Vrijdag

Op de eerste dag de tent neergezet op mini camping P90, 8 kilometer ten Noorden van Lowlands.
De eerste act is Curtis Harding. Het is enorm druk bij de verplaatste Charlie, want hij speelt als enige voor alle andere podia uit. Blijft lekker deze Amerikaan uit Atlanta, die blijkbaar moeite heeft om zijn band op orde te houden. Er staan weer andere mensen dan afgelopen voorjaar.

De Lima staat nu bij de Alpha en daar staat JP Cooper. Deze Engelsman met rastahaar, speelt soulvolle nummers. Het is zijn eerste grote festival in Europa. Er zullen er vast meer volgen, want het zijn muziek valt goed bij het publiek.

In de Charlie staat Bleachers het solo  project van de gitarist van Fun. We zien een typische Amerikaanse stadionrock band, met poppy rocksongs. Veel effectbejag en bespelen van het publiek. Dat lukt aardig. Ik zou er niet voor naar een concertzaal gaan.

Imelda May uit Ierland ziet er goed uit, maar de muziek is toch een wat slappe versie van Caro Emerald. Daarom maar even koffie gehaald. De 3FM container gaat dan opeens open en er is nog plek. Koffie weggegooid en  naar binnen. We krijgen 3 nummers van Curtis Harding. Erg gaaf en de weggegooide koffie zeker waard.
 

Vaults in de X-Ray is de eerste echte tegenvaller van de dag. Mooie dame maar verder vrij obligate elektro.Dat houdt de aandacht niet echt lang vast. Ook The Staves hebben ook moeite om het publiek in de half gevulde India vast te houden. De muziek  is prima, maar ook lastig  en kwetsbaar in deze setting. Was in de Charlie of Lima beter tot zijn recht gekomen.

 

We gaan op tijd naar Paolo Nutini, zodat we in het voorvak kunnen staan. Dat lukt. We zien een uitstekend optreden van deze Schotse Italiaan. Hij heeft er zin in en het publiek ook. Iron Sky en Candy zijn de absolute hoogtepunten van het optreden.

  

We kijken nog even bij Howling in de X-Ray. Die kunnen de belofte niet echt waar maken. Waar we 2 jaar geleden door The Acid nog prettig verrast werden, is dit project minder geslaagd. De rest van het gezelschap komt ook wat ontevreden bij Ben Howard weg. Die heeft blijkbaar ook niet gebracht wat men verwachtte.Al met al toch een zeer geslaagde dag.

Festival The Brave 2015 Amsterdam

Augustus is traditioneel al  een festivalmaand voor mij omdat dan zowel Lowlands als Noorderzon plaats  vinden. Via Adam Barnes hoorde ik over Festival The Brave in Amsterdam. Ik bekeek de line-up en was prettig verrast. Toen ook nog een keer Augustines als headliner werd aangekondigd was ik verkocht. Waar vind je nou een festival waar je voor de prijs van een theaterkaartje een hele dag vermaakt wordt.
Het geheim van The Brave is dat ze het niet zoeken in de grote namen, maar op zoek zijn naar nieuw talent. Dat vraagt om moed van zowel het festival als de bezoekers. Vertrouwen van het publiek  in de programmeurs. "Brave" geldt dus voor beide. Met deze formule zet het festival echt een andere concept neer dan festivals als Best Kept Secret of Down The Rabbit Hole, die dan in naam wel nieuwe muziek bieden,maar eigenlijk toch heel veilig programmeren met acts die al flink zijn doorgebroken.
In een vrij nieuw park aan de West-kant van Amsterdam vindt het festival plaats. Voor 5 euro parkeer je op 300 meter van het terrein. Na een straffe controle bij de ingang (ik kwam Engeland makkelijker binnen deze zomer) gingen we zonder nagelschaartje verder. Muntjes gekocht en naar het Festival terrein waar 4 podia van verschillend formaat waren neergezet. Op het hoofdpodium staat op dat moment Jerusa een band rondom zangeres Jerusa. Ze brengen poppy muziek met een flinke dosis toetsen. Zeker geen slecht begin van de dag.  Het publiek moet  er nog een beetje inkomen en stroomt lekker binnen.

Jerusa                                                       Mark Wilkinson

Op het kleinere Amfitheater podium  staat Mark Wilkinson. Dit  podium is gemaakt door een tentdoek over de trappen  heen te spannen. Daardoor ontstaat een podium met heerlijke zitplekken, wat natuurlijk erg prettig is met  een lange festivaldag in het vooruitzicht. De Australiër Mark Wilkinson werd ooit door RTL Late Night van de Dam geplukt voor een optreden in de show en moest ook  nog deelnemen aan een panel. Voor deze rondtrekkende artiest een onverwacht hoogtepunt in zijn Europese  rondreis. Wilkinson maakt nummers die wel een beetje aan Passenger doen denken.

Op het hoofdpodium staat Charl DeleMarre. Een act die met  zijn eigenzinnige Nederlandstalige nummers prima op dit festival past. Hij zal vaak vergeleken worden met Ramses Shaffy, maar ik zie meer een wat rauwere versie van Volumnia. De teksten gaan over het leven en de  liefde. Zwaar leven, maar ja dat levert dan wel weer mooie muziek op.

          
Charl DeleMarre                                   Alasca

In het Amfitheater staat dan het Volendamse Alasca. Geen palingsound, maar meer Road Music waarmee je met gemak heel Amerika doorrijdt. Prima onderhoudende muziek. In december staan ze in de Grote Zaal van Paradiso. Op het kleinere podium ernaast staat zanger Dave Crane. Op The Accoustic Hill staan de hele dag Nederlandse singer-songwriters. Crane heeft nog wat last van de slotakkoorden van Alasca, maar weet met hulp van het publiek en een aantal collega's toch een leuke set neer te zetten. Dit jaar te bewonderen tijdens de Popronde.

 
Dave Crane                                                       Malky

De Duitser Malky is een beetje vreemde eend in de bijt van het Festival. Zijn muziek is veel soulvoller dan de rest van de programmering. Maar aan de andere kant voldoet hij wel aan de criteria van onbekend opkomend talent. Het is misschien iets te vroeg op de dag  voor deze band. Met een ondergaande zon zou de muziek misschien nog wat beter aanslaan. maar ja niet iedereen kan aan het eind van de dag geprogrammeerd worden.

In het Amfitheater staat de Belgische band Byron Bay. Ze stonden deze zomer al op Welcome To The Village in Leeuwarden en dat blijkt een terechte keuze. Prima sound die doet denken aan Moss, maar soms ook aan Kensington. Zanger Tom Verstappen heeft een knauwtje in zijn stem die doet denken aan Tom Smith van The Editors.  Prima voorwaarden dus om een lekkere sound neer te zetten.

Byron Bay

We blijven op het zelfde podium voor Andreas Moe. Deze  Zweed stond al op Eurosonic  en heeft al de steun van Frank van der Lende van 3FM. Met "Oceans" scoorde hij al een bescheiden hit. Dat nummer bewaart hij niet tot het einde.  We zien en horen een prima set. Probleem blijft wel dat hij zijn nummers zo opbouwt dat het publiek een beetje ontmoedigt wordt om mee te klappen. Net als je een beetje in een nummer zit geeft hij het een andere draai. Daar word je als publiek niet zekerder van.

 
Andreas Moe (met een stomme e, dus Mo)

Op het hoofdpodium staat een andere Zweed, Loney Dear. Hij stond een aantal  jaar geleden al op Lowlands en recenter op Explore The North in Leeuwarden. De belofte wordt niet helemaal waargemaakt. De combinatie van de eerste regen van de dag met een gehaast optreden en met elektronica doorspekte nummers maakt dat het optreden minder boeit dan in Leeuwarden. Was op een kleiner podium misschien beter tot zijn recht gekomen.

Loney Dear    

Op het derde podium, dat "Speakeasy" heet, staat de Engelse troubadour Adam Barnes. Alhoewel de gastheer van het podium het publiek nog oproept om de naam van het podium recht aan te doen, blijft het toch vrij onrustig in de tent. Volgend jaar maar de naam veranderen in "Shut the fuck up". Adam deed solo al wat huiskamerconcerten in Nederland en heeft nu 2 bandleden mee op piano en gitaar. Daardoor is de sound wat voller, waardoor het geroezemoes beter overstemd wordt. Gesteund door het publiek dat regelmatig SSSSSTTT laat horen brengt hij zijn nummers. De covers van Britney Spears en Whitney Houston brengen zelfs de kletskoppen tot  zwijgen. Deze week staat hij donderdag nog op Noorderzon  in de huiskamercontainer van Wishfulmusic.

Adam Barnes

The Young Folk uit Ierland sluiten het programma van het Amfitheater af. Deze Ieren die veel bekendheid kregen door hun optreden in de reality serie van Nick en Simon, timmeren aardig aan de weg in Nederland. Hun nieuwe CD wordt dan ook eerst in Nederland uitgebracht. Het optreden van deze folkgroep start wat stroef, maar komt gedurende de set aardig op gang.

The Young Folk

Augustines mag deze fraaie dag afsluiten. Deze band uit Brooklyn New York toert door Europa en hadden deze datum nog vrij. Het enige optreden in Nederland en dat op de verjaardag van zanger Billy  McCarthy en de vooravond van de verjaardag van bandlid Eric Sanderson. Beiden worden natuurlijk door het publiek toegezongen. Met al diverse optredens in het verleden en een geweldige Twee Meter sessie heeft de groep al een zekere aanhang in Nederland gekregen. Die staan vanaf het begin te genieten van de nummers en zingen uit volle borst mee. Ook voor het publiek dat hen niet kent is het een prima optreden. Het enthousiasme van de band zorgt er vast voor dat vandaag een hoop bezoekers op  zoek gaan naar deze band op YouTube of  Spotify.

Augustines

Terugkijkend dus een prima festival. Natuurlijk niet allemaal hoogtepunten, maar genoeg om tevreden naar huis te gaan. Hartjes voor presentator Karsten en volgend jaar gewoon wat meer WC's en dan komt het prima voor elkaar met dit festival. 

Brabantse Troubadours in Roodehaan

Twee singer-songwriters stonden afgelopen weekend in Roodehaan. Björn van der Doelen en Jeroen Kant reden Groningen voorbij  om op Camping Roodehaan twee "bord op schoot"concerten te doen. Op zaterdag eerst eten en dan muziek en op zondag eerst muziek en dan eten. Wij zagen hen zondag.

Twee keer een soortgelijke act lijkt iets te veel van het goede, Maar ondanks het feit dat beide heren uit Brabant komen en beide sterk autobiografische teksten hebben zijn er ook de nodige verschillen. Van der Doelen zingt met een sterk Brabants accent, Na zijn voetbalcarrière die al op 29-jarige leeftijd eindigde bij NEC zong hij in de Brabants-talige band  Allez Soldaat. Zijn voetbal verleden komt een aantal keer terug deze middag. Het lied over zijn moeder die hem kwam opzoeken in het Voetbalinternaat van PSV en later in zijn zelf geschreven afscheidslied "Mooi Gewist". De nummers van Van der Doelen zijn net iets zwaarmoediger en persoonlijker. Het verlies van een zusje, de eenzaamheid van het Voetbalinternaat. Maar ook Van der Doelen weet te relativeren en schreef op een achternamiddag een lied waarin hij alle gedoe rondom Wesley Sneijder en Yolanthe op de hak nam. Niet iedereen nam hem dat in dank af..

Jeroen Kant heeft gekozen voor Nederlandstalige teksten. Ook deze zijn sterk autobiografisch en gaan over Brabantse arbeiders die hun geluk zoeken in de haven van Rotterdam en het Halve Zolen park in Waalwijk. Zijn teksten zijn iets luchtiger van aard en daarmee ook geschikt om zo nu en dan het publiek mee te laten zingen.
Tussen de nummers door vertellen de heren mooie verhalen over verloren katten, een "Modern Talking" trauma, verloren liefde en een huis dat tijdens het wonen aan het wegrotten is. Door om en om twee nummers te spelen ontstaat er een mooi samenspel tussen de twee artiesten, Aan het einde mag Jeroen Kant de middag beëindigen met het lied waarmee hij Maaike Ouboter tijdens de Beste Singer-songwriter aan het huilen kreeg. We sluiten de middag af met een prima maaltijd en gaan zeker nog eens terug komen op deze parel van het Groningse land.

Noorderslag 2015

We beginnen de zaterdag van Noorderslag al weer vroeg, want via twitter wordt om 13.30 een containersessie aangeboden. We stappen de container binnen en zien daar Dotan staan. Dat is een prettige verrassing, want voor hetzelfde geld staat een Nederhiphop band of andere ellende. Dotan doet deze dag drie shows. Deze sessie, dan vanmiddag op de Grote Markt en vanavond nog een keer op Noorderslag. Hij doet 3  nummers waaronder Fall en Home. Fijne sessie.
We gaan even voor een kop koffie naar The Coffeecompany en zien daar The Cool Quest staan. A;s we er dan toch zijn, dan kunnen we net zo goed even blijven. Dat blijkt een goede keuze. We zien een band die met funky jazz en hiphop zang een feestje weet te bouwen. Ze staan na dit optreden meteen op de lijst van verplichte acts voor Noorderslag.

Op de Grote markt staat even later The Kik. Deze Rotterdammers zijn altijd goed voor een feestje. De zon breekt al een beetje door en de heren maken er een geweldige show van. Gitaar spelen met de gitaar op je rug of met het orgel op de kop. Het komt allemaal voorbij. Goede keuze voor Eurosonic Open Air.

De avond begint om kwart voor acht in de Oosterpoort. In de grote zaal staat Guus Meeuwis met The New Cool Collective.  Waarom dit geprogrammeerd is op Noorderslag is me volledig onduidelijk. Guus zingt een medley van Nederlandstalige liedjes. De urgentie van deze act is net zo groot als The Lady's of Soul of de Vrienden van Amstel live. Voelt een beetje als  zaalvulling.

In de entreehal staat LouisV. Een band die popsongs zingt met een aardig uitziende zangeres. Als ze echter wat tragere nummers gaat zingen zakt het optreden behoorlijk in. De stem van de zangeres is wel aardig, maar niet onderscheidend genoeg om de balads te dragen.
We melden ons bij de Kleine Zaal aan voor een container sessie en zien daar  de jonge honden van Pauw. De afgelopen maanden wonnen ze veel zieltjes tijdens de Popronde. De langharige pubers maken psychedelische rock met een hoog jaren '70 gehalte. Ze maken nauwelijks contact met het publiek en de nummers zijn nogal langdradig.

Bij Yuko Yuko staat een enorme rij, dus we nemen even een kijkje bij Gosto in het CBK. Daar zijn we rap weer weg. het boeit niet echt en we willen op tijd in de kelder zijn voor Sväva. Deze noordelijke dreampop band is het afgelopen jaar enorm gegroeid en staat op doorbreken. De zaal is goed gevuld en krijgt een prima optreden te zien. Afsluiter Flown zal nog wel bij wat mensen in hun hoofd blijven hangen.

In dezelfde kelder staat een half uurtje later Nouveau Velo. Deze band uit Helmond is na Barry van Aerle het enige goede dat er ooit uit deze Blokkerstad is gekomen. Omschreven als pop op de website, maar we krijgen een set  met veel gitaar rifjes en kleine geluidsmuurtjes.  De set gaat in no time voorbij en dan krijgen ze het teken van nog drie minuten. Ze kijken elkaar aan en gaan nog even in de versnelling. Wat een heerlijk bandje.

In de Entreehal staat de muzikale hoop van Groningen: Orange Skyline. Uitgeroepen tot 3FM Serious Talent staan deze jonge jongens misschien wel op doorbreken. Met een zanger met een prima podiumact en frisse Indie gaat dat misschien ook wel lukken.

Op tijd in de Kleine Zaal voor Kovacs. Op Lowlands al gezien en toen meer dan de moeite waard. Nog steeds met haar bontmuts op verschijnt de zangeres iets later dan gepland op het podium. De zangmicrofoon wou even niet meewerken. De sound is Shirley Bassey meets Grace Jones. Als ze een cover van Diamonds are forever doet, ga je je echt afvragen of ze de tune voor de volgende Bond-film gaat doen. Prima optreden met gratis reclame voor haar optreden op 20 februari in Simplon.

Door naar een al vol gestroomde grote zaal waar Typhoon gaat optreden. Het lijkt wel of hij de popprijs gewonnen heeft ipv the Common Linnets. De zaal verandert in een kolkende massa waar gedanst, gesprongen geklapt en genoten wordt. Typhoon geeft al zijn bandleden ook een podium en zweept de zaal naar grote hoogte. Wat een feest.

Na zo'n feest is het even schakelen om wat anders  te gaan zien, maar houden ons aan onze belofte om The Cool Quest nog een keer te gaan zien. De CBK-zaal is redelijk gevuld en er is al een klein feestje aan de gang. Naarmate het optreden vordert wordt het feest groter en groter. We zijn gewoon op een prima afterparty terecht gekomen. De zaal loopt al wat leger want Jett Rebel gaat beginnen. Maar de achterblijvers worden door de band gewaardeerd  en getrakteerd op een toegift. In april staan ze weer in Simplon. Absolute aanrader.

We checken Jett Rebel nog even in de grote zaal. Het is er stampend druk, maar de energie van Typhoon is er niet. De opstelling van de band is veranderd waardoor het nu vooral Jett is die het podium moet vullen. De zangeressen zijn naar achteren geplaatstachter een keyboard. Ik vind het geen verbetering. Als hitje Louise gespeeld wordt komt de zaal echt een beetje los. Dat lijkt ons een mooie afsluiter van een prima avond in de Oosterpoort.

Eurosonic 2015 De Vrijdag

Alweer de derde en laatste dag van Eurosonic. Om 13 uur weer op pad naar All We Are bij de Twee Meter Sessies in het Summerlabb. Bij het begin van de set komen er twee schoolklassen binnen om proefjes te doen in het Summerlab. Hoop onrust, maar toch een aardige set. Misschien vanavond ook nog even heen. In Plato staat de Franse band Mina Tindle. On-Frans geluid en eigenlijk best aardig.

In The Coffecompany staan de IJslanders van Aestidor. Vikingen die mooie folkliedjes zingen. Het publiek luistert aandachtig. Gaat vast mooi worden in de Aa-kerk vanavond.

Bij Plato is het al flink druk. Gengahr speelt prettige Indirock. We zien er niet veel van, want de zaak is bomvol.We blijven wel binnen, want hierna staat Gavin James geprogrammeerd. Hij doet een set van 30 minuten, want de soundcheck met een gitaar is gauw gedaan. De CD's zijn onderweg dus hij rekt het nog een beetje. Geweldige set waarin de volle Plato meezingt. De CD's komen net op tijd binnen. We nemen een gesigneerd exemplaar mee.

Via twitter krijg ik een tip dat Sir James Band  in Pure Frozen in het Koude Gat optreedt. We moeten even zoeken, maar dan bestellen we beneden een koffie en lopen door naar het kleine zaaltje boven.  Daar zit de 5-mans band op 3 vierkante meter. Ze spelen nummers van hun nieuwe CD. Prettige Indiefolk. Prima bandje met veel potentie.

Na een maaltijd met de familie in een eetcafé weer door naar The Slow Show bij 2 Meter  sessies. Mooie ingetogen set met gedempte blazers en nog zonder de strijkers. Mooie opwarmer voor vanavond.

Om half acht op de Grote Markt als de Martinitoren in een potlood wordt veranderd. Trots op mijn stad die zich deze dagen van haar   beste kant laat zien. Om acht uur beginnen we de avond weer in het Grand Theatre met het IJslandse Kaleo. Het is een band met twee gezichten. Ze starten de set met ingetogen Indiefolk liedjes. Klinkt een beetje Bon Iver achtig. Erg fijn. Langzaam wordt het volume opgevoerd en verandert de band in een vrij traditionele bluesband. Goed maar  weinig onderscheidend.

Voortijdig door naar Vindicat waar Orla Gartland staat. De zaal is nog helemaal leeg als we binnen komen, maar die vult zich rog nog redelijk voordat de roodharige Ierse met gitarist en drummer het podium betreedt. Haar nummers bestaan voor een deel uit haar Youtube-nummers met gitaar. De nieuwere nummers hebben meer volume en ook wat meer tempo. Ze doet een cover medley van Kate Bush's Running up that hill en Cindy Lauper's Time after time. Beide dames hebben hetzelfde met hun nummers, soms ingetogen en soms wat vlotter. Ik ga voor het laatste.

In Huis de Beurs staat de garagerockband Fufanu. De IJslanders maken een aardige bak herrie, die op zich wel te pruimen is. Het kan nog wat strakker en de zanger zou nog wel iets toonvaster mogen zijn.

Op tijd naar de Aa-kerk voor The Slow Show. Het is al aardig druk in de kerk en die zal later ook helemaal vol zijn. Prachtige setting voor deze donkere Indieband. Toch opvallend dat er ook nu weer veel gekletst wordt in het publiek. Vooraan valt dat gelukkig mee. Tien man ster staan ze met blazers en strijkers op het podium. De donkere stem van de zanger klinkt prachtig in de akoestiek van de kerk. Hoogtepuntje van de avond.

In Vindicat staat de Zweedse singer-songwriter Andreas Moe. Gepromoot door 3FM dus het is er bijzonder druk. Volgens mij is de man bij de ingang de tel een beetje kwijt. We zien een man met gitaar met staartje. Technisch klopt het qua gitaarspel en zang, maar  het mist de X-factor. Pas na twee nummers wordt er wat contact met het publiek gezocht, maar het is allemaal wat plichtmatig. Zelfs hitsingle Ocean wordt zonder enige aankondiging gebracht. Ik hou het dan maar  voor gezien.

Voor Huize Maas staat een flinke rij, dus ik loop door naar Huis de Beurs. Ook daar een rij, maar een stuk korter. Vrij snel na het begin van All We Are ben ik alsnog binnen. Zoek mijn broer op en kan zelfs even zitten aan de zijkant. Niet onprettig want de voeten beginnen wat gevoelloos te worden. All We Are zet een prima set neer met alternative Indie. Een bandje dat we graag nog een terug zien op Lowlands of elders.

In Huize Maas is het al enorm druk in afwachting van de afterparty met Chef Special. Voorin staat het Ierse Raglans. Ze zijn enthousiast, maar het is vooral hard en daar wordt het niet beter van. Nou ja het kan niet altijd meezitten.De afterparty in Huize Maas wordt geopend door Chef Special. Joshua en vrienden hebben blijkbaar niet begrepen dat ze een feestje moeten bouwen en dat je dan dus niet eerst vier onbekende nummers gaat spelen.
Wij houden het daarom voor gezien en gaan maar eens even het alternatieve circuit bezoeken. In The Gym het voormalige gymnasium/bioscoop/discotheek aan de Oosterstraat zit tegenwoordig een alternatief cultureel centrum. Drie euro toegang en dan kom je in een soort doolhof waar het wemelt van de hipsters met baardjes en staartjes. In allerlei ruimtes zijn optredens. We komen in een zaaltje waar een DJ staat te sampelen en mee te zingen. Ik meen Ganz te herkennen. Op mijn lijstje een dikke 5 (wil ik nog niet dood  gevonden worden) maar op dit tijdstip  best vermakelijk.

In een ander zaaltje maakt een hardrockband aanstalten om te beginnen. Ze staan op de vlakke vloer en wij gaan op een verhoging aan de zijkant staan. Als ze een keer beginnen klinkt er rsnoeiharde speedrock die tot een behoorlijke moshpit leidt. Blij dat we op een verhoging staan. Geen idee hoe de band heet, maar na een paar nummers hebben we het wel gezien. Bij de uitgang staan de heren van Dead Neanderthals een partijtje te blazen bovenaan de trap. We gaan met een glimlach weer naar buiten. Patatje op de Markt en tevreden naar huis.